Από την Άρια Σωκράτους.
Την 11η Σεπτεμβρίου 2001 ο χρόνος πάγωσε, τα ρολόγια σταμάτησαν και μια οργιώδης λαίλαπα με κόκκινες φλόγες νεφέλωσε τη Νέα Υόρκη, την λαμπερή και φωταγωγημένη μητρόπολη του κοσμοπολιτισμού. Παντού ερείπια, φωτιά, καπνός και αμέτρητα θύματα. Ένα σκηνικό που έμοιαζε βγαλμένο από την κόλαση.
11 Σεπτεμβρίου 2017, δεκαέξι χρόνια μετά οι μνήμες των ανθρώπων που έζησαν ως αυτόπτες μάρτυρες κι έχασαν τους δικούς τους είναι ακόμα νωπές και ο πόνος αισθητός όσο ποτέ.
«Δεν υπάρχει μέρα που να μην τη θυμόμαστε. Δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε ποτέ. Ο πόνος παραμένει αναλλοίωτος αλλά έχουμε πλέον μάθει να ζούμε μαζί του. Την θυμάμαι καθημερινά, κλαίω γι’αυτήν Ήταν 29 ετών, τρεις βδομάδες μετά θα γιόρταζε τα γενέθλια της.», μας είπε η Ζωή Κουσούλη, η μητέρα της αδικοχαμένης Ντανιέλ Κουσούλη, η οποία ήταν Αντιπρόεδρος σε Χρηματιστηριακή εταιρία που στεγαζόταν στους δίδυμους πύργους
“Η κόρη μου η μεγάλη έχει δύο παιδιά, το ένα δεκατριών ετών και το άλλο έντεκα. Αυτά τα παιδιά είναι η παρηγοριά μας. Κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου πηγαίνουμε στο ίδιο σημείο όπου έχασε τη ζωή της με τη φωτογραφία της.», προσθέτει ο πατέρας της Γεώργιος Κουσούλης.
Το ζεύγος Γεωργίου και Ζωής Κουσούλη έφερε στον κόσμο τέσσερα παιδιά, την Φωτεινή -που είναι φυσικοθεραπεύτρια και διαμένει στο Μέριλαντ με τον σύζυγό της Σον και τα δύο τους παιδιά, την Αμαλία και τον Βασίλειο- την Ελένη, που είναι δικηγόρος, την αείμνηστη Ντανιέλ και τον Παναγιώτη, που είναι δάσκαλος.
«Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνες τις εικόνες που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μου», είπε ο κύριος Γιάννης Κασιματίδης.
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του κύριου Κασιματίδη, ο οποίος ήταν Executive Officer στις αστυνομικές δυνάμεις της Νέας Υόρκης και υπηρετούσε στο Port Authority Bus Terminal στους 42 δρόμους. «Ήμουν στο γραφείο μου κι εγώ πάντα είχα ένα μικρό ραδιόφωνο και το είχα ρυθμισμένο σε σταθμό που μετέδιδε ειδήσεις της επικαιρότητας. Ξαφνικά άκουσα πως ένα μικρό αεροπλάνο χτύπησε τους Δίδυμους Πύργους. Στην αρχή δεν το πίστεψα. Φεύγω από το γραφείο μου και πάω στο γραφείο του διευθυντή. Του είπα πως ένα μικρό αεροπλάνο χτύπησε τους δίδυμους πύργους. Ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε μια τεράστια φωτιά. Κάλεσα αμέσως όλη την ομάδα και επέλεξα τριάντα αστυνομικούς που δούλευαν εκεί. Σταματήσαμε όλα τα λεωφορεία στο Port Authority, τα οποία ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν τα δρομολόγια, βγάλαμε έξω όλους τους επιβάτες, τα γεμίσαμε με μάσκες οξυγόνου και κατευθυνθήκαμε προς τους Δίδυμους Πύργους. Ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε καθόλου. Μόλις φτάσμαε στην 7η Λεωφόρο και Bleecker street και στρίψαμε δεξιά, επιτέθηκε στους Δίδυμους Πύργους το δεύτερο αεροπλάνο. Ήμασταν όλοι αυτόπτες μάρτυρες. Τότε σιγουρεύτηκα πως δεν πρόκειτο για λάθος αλλά για τρομοκρατία. Φτάσαμε στην Barclay street, όπου υπήρχε μια μεγάλη είσοδος που οδηγούσε στα εξαόροφα υπόγεια των πύργων. Βγήκαμε έξω. Έπεφταν σίδερα, διάφορα αντικείμενα, είχε μια τεράστια φωτιά και είχαμε πει με τον Διευθυντή που ήταν μαζί μου πως αν υπήρχε κάποιος αστυνομικός άνω των 50 ετών να μην μπει μέσα στα κτίριο και να βρουν όσες άλλες αστυνομικές δυνάμεις μπορούσαν. Επιλέξαμε τρία άτομα τα οποία είχαν μεγάλη εμπειρία και ικανότητες, τους στείλαμε να προμηθευτούν με επιπρόσθετες μάσκες οξυγόνου και μετά μπήκαν στο κτίριο. Σε κάποιους άλλους είχαμε δώσει εντολή να μην μπουν μέσα αλλά να συγκεντρώσουν όλες τις αστυνομικές δυνάμεις της Νέας Υόρκης. Τη στιγμή που εγώ και ο Διευθυντής της Αστυνομικής Δύναμης ετοιμαστήκαμε να μπούμε μέσα, είδαμε τον πρώην δήμαρχο της Νέας Υόρκης Rudy Giuliani με τον Commissioner της αστυνομίας στην Barclay street. Τους προειδοποίησα να μην πλησιάσουν πιο κοντά επειδή σημειώνονταν κατολισθήσεις και κινδύνευε η ζωή τους. Τελικά πήραν τα αυτοκίνητα τους και πήγαν στο υπόγειο από κάτω. Στο κτίριο υπήρχε ένα emergency control center sτον έβδομο όροφο. Εγώ δεν το γνώριζα. Μπήκαμε μέσα, επικοινωνήσαμε με επιθεωρητές της αστυνομίας εκεί. Ρωτήσαμε πως είναι η κατάσταση ακριβώς και μας απάντησαν πως στους ορόφους που χτύπησαν τα αεροπλάνα και ξέσπασε πυρκαγιά, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να σωθεί άνθρωπος. Καταβάλαμε κάθε προσπάθεια να κάνουμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Είχαμε καταστρώσει ένα σχέδιο επείγουσας ανάγκης (emergency plan) για σοβαρές περιπτώσεις έξι χρόνια πριν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δούλεψε τέλεια. Το 1994 είχε σημειωθεί μια βομβιστική επίθεση στο υπόγειο. Λόγω όμως του τρομοκρατικού κτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου, καταστρώσαμε κι ένα καινούριο σχέδιο απεγκλώβισης. Το σχέδιο προέβλεπε τα εξής: Κάθε κτίριο είχε δύο μεγάλες σκάλες και 110 πατώματα. Ο κόσμος κατέβαινε από τις σκάλες και έβγαινε στο μεσοπάτωμα. Οι σκάλες εκτάκτου ανάγκης οδηγούσαν στο εμπορικό κέντρο του subway και έβγαιναν πέντε τετράγωνα πιο κάτω από την Chambers Street. Σώσαμε το 99% των ανθρώπων που δεν θα μπορούσαν να είχαν σωθεί διαφορετικά. Πιστεύουμε πως απεγκλωβίσαμε περίπου 40 χιλιάδες ανθρώπους. Εκείνη τη μέρα που ήταν μια απλή καθημερινή μέρα εργασίας, μέσα στο κάθε κτίριο βρίσκονταν 80 χιλιάδες άνθρωποι. Ο αδελφός της γυναίκας μου ήταν ανάμεσα στα θύματα. Ονομαζόταν Ζώης Προκόπιος, εργαζόταν στην American Express και ήταν 45 ετών. Γνώριζα σε ποιόν όροφο βρισκόταν αλλά μου ήταν αδύνατο να πάω εκεί. Ήλπιζα πως είχε καταφέρει να εγκαταλείψει το κτίριο αλλά ποτέ δεν το έκανε δυστυχώς. Ο όροφος στον οποίο εργαζόταν ήταν εντελώς διαλυμένος. Ένιωσα απαίσια αλλά με καλούσε ταυτόχρονα και το καθήκον στην υπηρεσία μου. Τα κινητά δεν λειτουργούσαν άμεσα, η γυναίκα μου ήταν μόνη στο σπίτι. Δούλευα για τους επόμενους 9 μήνες 16 ώρες τη μέρα, επτά μέρες τη βδομάδα. Πήγα στο σπίτι μου την επόμενη μέρα. Την 11η Σεπτεμβρίου την πέρασα εκεί και πήγα σπίτι μου την επόμενη μέρα για ελάχιστες ώρες. Ίσα ίσα για να κάνω ένα μπάνιο και να αλλάξω. Πήρε προαγωγή σε Captain και inspector. Ήμουν υπεύθυνος να ενημερώνω όλους τους Έλληνες επισκέπτες στο Ground zero για το τι συνέβη. Συνολικά εκείνη τη μέρα πέθαναν 26 Έλληνες ορθόδοξοι.
Σήμερα παιδιά του γαμπρού μου παντρευτηκαν και είναι πολύ πετυχημένα. Δεκαπέντε χρόνια μετά απλώς μαθαίνεις να ζεις με την κατάσταση που δημιουργήθηκε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάς. Η γυναίκα του δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Δεν τον ξέχασαν ποτέ. Ο γαμπρός μου ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος και οικογενειάρχης.
Έχασα και πέντε άντρες από την ομάδα μου εκείνη τη μέρα. Είχαν μπει στο κτίριο και δεν βγήκαν ποτέ. Τα πτώματα των δύο βρέθηκαν και κάθε χρόνο επισκέπτομαι τον τάφο τους. Οι υπόλοιποι τρεις όμως δεν βρέθηκαν ποτέ. Το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη όλων μας.»
www.ekirikas.com
