από την Κέλλυ Βουράνη
«We the peoples»
«The future of humanity and of our planet lies in our hands. It lies also in the hands today’s younger generation who will pass the torch to future generations. We have mapped the road to sustainable development∙ it will be for all of us to ensure that the journey is successful and its gains irreversible. »
UNITED NATIONS, TRANSFORMING OUR WORLD, «THE 2030 AGENDA FOR SUSTAINABLE DEVELOPMENT
Το αναπόφευκτο γήρασμα του σώματος και της μορφής μου καθόλου δε με τρομάζει. Εκείνο που πάντα με στοιχειώνει είναι η παρακμή του πνεύματος και της ψυχής. Φάντασμα βαρύ και ασήκωτο που δε με αφήνει να ησυχάσω, να επαναπαυτώ στις δάφνες της καθημερινότητάς μου… Μα πώς θα μπορούσα να το κάνω;
Εγώ η φέρουσα τον τίτλο του δασκάλου. Εγώ που αντιλαμβάνομαι τις σκιές των ματιών τους, όταν εκείνα τις αρνούνται για να κρυφτούν. Ναι είμαι εκεί. Είμαι δίπλα τους ακόμη και αν στέκομαι με το βλέμμα γυρισμένο στον πίνακα. Γράφω, σχεδιάζω, γελώ, ευφυολογώ, ερωτώ, ανταπαντώ, σιωπώ..
Σιωπή..Το απαραίτητο κενό ομιλίας για να μπορέσει ο νους να σκεφτεί ελεύθερα, χωρίς το φόβο της απόρριψης. Ρόλος μου δεν είναι η απόρριψή τους, η επιβεβαίωση της δικής μου αυθεντίας, η επιβολή της δικής μου άποψης αλλά η συνειδητή επιλογή της εκάστοτε άποψης.
Θέλω να μάθουν να επιλέγουν, να κρίνουν, να αναλύουν, να πιστεύουν στη δύναμη τους. Να λένε «η άποψή μου είναι …σύμφωνα με …» και όχι «θα απαντήσω αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό». Σωστό, και τι σημαίνει αυτό; Σωτήριο, δίκαιο, κατάλληλο, ορθό. Κάτι που πηγάζει από τη δική τους υπεύθυνη αναζήτηση σε όλα τα θέματα που τους απασχολούν. Πολλά σκαλοπάτια θεωριών έχουν να ανέβουν τα παιδιά για να φτάσουν σε μια πολυπόθητη απάντηση. Δύσκολη γυμναστική για αρχάριους αλλά και τόσο μαγικά ευχάριστη και ανανεωτική, όταν μυηθούν σε αυτήν.
Θέλω μαζί να ασκηθούμε, να ξαποσταίνουμε κάθε φορά σε διαφορετικό σκαλοπάτι για να ανακαλύψουμε το πόσο απίστευτα σημαντικές είναι οι γνώσεις που μας προσφέρει. Άσκηση πνεύματος λοιπόν. Τι το καλύτερο σε έναν κόσμο αλλοτριωμένο από την αλαζονεία του σώματος και της μορφής.
Κάποιοι σοφοί εκεί στον Ο.Η.Ε το Σεπτέμβριο του 2015 έστησαν το παιχνίδι για την πρόοδο της ανθρωπότητας ως το 2030. Οι παίκτες καλούνται να εφαρμόσουν 17 στόχους αλλιώς η ύπαρξή της τίθεται σε κίνδυνο.
2017, Σεπτέμβριος. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε ..Με πιάνει μελαγχολία. Γύρω μου φτώχεια, φόβος, αδυναμία, με τη φύση να «πληγώνεται» και να «πληγώνει». Λέω μέσα μου, «φτάνει!», «πρέπει να κάνω κάτι», «πρέπει να πετύχω και τους 17». Μια άλλη φωνή ακούγεται, ο άλλος μου εαυτός με προσγειώνει απότομα. «Και πώς θα μπορέσεις εσύ μόνη σου να νικήσεις την ανισότητα, τη φτώχεια, την αρρώστια, να προστατέψεις το περιβάλλον, να φέρεις την ειρήνη;»
«Και όμως μπορώ» του φωνάζω, γιατί υπηρετώ τον 4ο στόχο, αυτόν της ποιοτικής και ισότιμης μόρφωσης για όλους τους ανθρώπους.
Και δεν είμαι μόνη μου σε αυτό. Είμαι ανάμεσα σε πολλούς άλλους που με πάθος υπηρετούμε τον 17ο και πιο σημαντικό..τη ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.
