Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 
Τους ξέρεις αυτούς του μάγκες;
Τους αληθινούς….
Εκείνους που κρύβουν μέσα στα διπλωμένα τους μανίκια το μόχθο και φοράνε στο μέτωπο μια αόρατη κορδέλα στα χρώματα του πείσματος και του ιδρώτα.
Εκείνους που μασάνε τσίχλα τον καημό και καταπίνουνε το σάλιο τους αθόρυβα, δίχως να φτύνουν στο δρόμο, παράπονα, φανφάρες και καψουροτράγουδα της οκάς.
Οι αληθινοί μάγκες, έχουν στραβά δάκτυλα και γερασμένα μάτια στα ωραία τους πρόσωπα, γιατί στραγγίζουν τις μέρες με γυμνά χέρια και μετά τις πλέκουν με ψιλό βελόνι σε ένα μεγάλο καμβά από μαλαματένια ζωή.
Οι αληθινοί μάγκες ξέρουν να κλειδαμπαρώνουν στις σιωπές τους όρκους κι υποσχέσεις που ξημερώνουν ελευθερώνοντας τες, γινωμένες ουρανοξύστες, με γερά θεμέλια και παράθυρα που κοιτούν στην ανατολή.
Αυτοί δεν ξέρουν να στραβώνουν το στόμα και να βάζουν τα χέρια στις τσέπες, δεν έχουν ανάγκη τα ανοιχτά πουκάμισα και τα γυμνά τα στήθη… στέκονται σα θεριά και σα δράκοι φοράνε σιδερένιες φολίδες στο κορμί για κουστούμι κι όταν μιλούν, από τα ρουθούνια τους βγαίνει φωτιά και από το λαρύγγι ίαμα.
Ξέρεις; Οι αληθινοί μάγκες, δεν αγαπούν… Παραδίδουν.
Ξεσκίζουν πέρα ως πέρα τα στήθη τους με δίκοπο μαχαίρι, ξεριζώνουν άγρια την καρδιά τους και την προσφέρουν σε ασημένιο, γυαλιστερό πιάτο για να τη γευτείς μέχρι την τελευταία της μπουκιά.
Και ζητούν από εσένα για αντάλλαγμα, να γνωρίζεις σωστά, να ξέρεις, πώς να τους κοιτάς ίσα, βαθιά στα μάτια.
