από την Σταυρούλα Τσούτσα.
Την βλέπω που κάθεται στο lunch room μόνη της, στην άκρη του τραπεζιού, με το κεφάλι σκυμμένο. Δίπλα της οι συμμαθητές της, τρώνε και μιλάνε γελώντας. Πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο. Πόσα πράγματα έχουν να διηγηθούν ο ένας στον άλλον.
Στιγμές από το καλοκαίρι τους που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη, προσδοκίες για την καινούρια σχολική χρονιά, όνειρα για την ενήλικη ζωή που πλησιάζει. Εκείνη όμως δεν έχει κανέναν να μοιραστεί όσα κρύβει μέσα της.
Πού και πού κοιτάζει γύρω της σαν χαμένη. Οι άλλοι προσπαθούν να της πιάσουν κουβέντα. Τους χαμογελάει αμήχανα, σαν να μην πολυκαταλαβαίνει τι της λένε. Αραγε μιλάει καλά Αγγλικά;
Νομίζω πως μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις της. Κοιτάζει το δίσκο με το φαγητό της, το ανακατεύει με το πιρούνι, το περιεργάζεται, δοκιμάζει μια μικρή ποσότητα και το αφήνει. Της φαίνεται τόσο ξένη αυτή η γεύση, τόσο άγνωστη που γίνεται άνοστη.
Νοσταλγεί τις γεύσεις της πατρίδας, τη μεσογειακή κουζίνα, τα μυρωδικά, το παχύρευστο ελαιόλαδο, το χωριάτικο ψωμί. Ακόμη και τα φαγητά που μαγειρεύει η μάνα της εδώ έχουν άλλη γεύση, παράξενη, θαρρείς πως τους λείπει κάτι, θαρρείς πως έχουν χάσει αυτό το χαρακτηριστικό που στην πατρίδα τα έκανε νόστιμα…
Και εκείνη το ίδιο νιώθει, σαν να έχει χάσει όλα αυτά που την χαρακτήριζαν, που την έκαναν να είναι ο εαυτός της. Εχασε τους φίλους της, έχασε αγαπημένους συγγενείς, έχασε τη γειτονιά της, το παρκάκι απέναντι από το σπίτι της, τη μυρωδιά του νυχτερινού αέρα που ευωδιάζει από τα νυχτολούλουδα, την γεύση της θάλασσας, το χάδι του ήλιου το καλοκαίρι στην παραλία, τις βόλτες με τις φίλες στην πόλη το βραδάκι…
Νιώθει σαν να έχασε τον εαυτό της κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον…
Τα αναγνωρίζω αμέσως τα παιδιά που έχουν έρθει πρόσφατα από την Ελλάδα. Εχουν μια μελαγχολία στα μάτια τους, κάτι που μοιάζει με παράπονο και θυμό μαζί. Το πρόσωπό τους δεν χαλαρώνει εύκολα, είναι σκυθρωπά, γελάνε βεβιασμένα και το βλέπεις πως προσπαθούν απεγνωσμένα να προσαρμοστούν στην καινούρια κατάσταση, στο καινούριο σχολείο, στην καινούρια πατρίδα.
Ξέρουν ότι είναι για το καλό τους. Το ξέρουν και προσπαθούν να συνηθίσουν μα δεν είναι εύκολο. Είναι τόσο πολύ διαφορετικά όλα.
Πιο διαφορετικά δεν γίνεται. Στην Ελλάδα τα σχολεία έχουν αυλές και διαλείμματα που τους επιτρέπουν να ξεδίνουν, να μιλάνε, να γελάνε, να παίζουν, να ξεμουδιάζουν στον ήλιο. Στη Νέα Υόρκη δεν υπάρχουν πολλά σχολεία με αυλές, ούτε διαλείμματα.
Κι όταν τελειώσει το σχολείο, τα παιδιά δεν φεύγουν μόνα τους, όπως στην πόλη τους, δεν περπατούν ελεύθερα στο δρόμο μέχρι αργά τη νύχτα, ούτε μαζεύονται παρέες στα πάρκα, στις πλατείες, στα σπίτια του καθενός για να μιλήσουν ή να παίξουν.
Είναι και το οικονομικό πρόβλημα που τους τσακίζει. Οι οικογένειες που πρωτοέρχονται στην Αμερική, αν δεν έχουν συγγενείς να τους στηρίξουν και να τους βοηθήσουν, δυσκολεύονται πολύ οικονομικά, γιατί τα έξοδα για να ζήσει μια οικογένεια εδώ, είναι τεράστια και αν δεν υπάρχει έτοιμη δουλειά διογκώνονται καθημερινά.
Και τα παιδιά αυτό το βιώνουν έντονα όσο κι αν οι γονείς προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια. Κάποια από τα παιδιά αυτά αναγκάζονται να δουλέψουν για πρώτη φορά στη ζωή τους, για να βοηθήσουν την κατάσταση της οικογένειας.
Είναι και η γλώσσα. Κάποια δυσκολεύονται πολύ να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στα Αγγλικά. Πόσες καινούριες καταστάσεις πρέπει να διαχειριστούν, για να προσαρμοστούν. Πόσο πιέζονται.
Το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να ονειρεύονται τις καλοκαιρινές διακοπές, να γυρίσουν πίσω να βρουν ό,τι άφησαν.
Ομως για κάποια από αυτά τα παιδιά που μόλις ήρθαν από την Ελλάδα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί δεν έχουν χαρτιά και αυτό τα απελπίζει. Αυτά τα παιδιά τα πονάω περισσότερο.
Την πλησιάζω και της λέω να μη στεναχωριέται. Θα μάθει γρήγορα τη γλώσσα, θα γνωρίσει τους συμμαθητές της, θα συνηθίσει.
Της λέω ότι καταλαβαίνω πόσο δύσκολα είναι, το έχει περάσει και το δικό μου παιδί, αλλά δεν θα είναι για πάντα έτσι. Της λέω πως εδώ, στο σχολείο, είμαστε μια οικογένεια και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα είναι εκεί για εκείνη, για ό,τι χρειαστεί, ακόμη και απλά για να μιλήσει. Την βλέπω για πρώτη φορά να χαλαρώνει και να χαμογελάει.
https://www.ekirikas.com/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CF%82-%CE%AE%CF%81%CE%B8%CE%B1%CE%BD/
