Από τη Νίτσα Μανωλά
Η ζωή κύκλους κάνει…
Γύρω γύρω όλοι … στη μέση ο Μανώλης…
Ένας Μανώλης που… άλλαξε. Μα εγώ πεισματικά επιμένω να μένω ίδια και να μην του αλλάζω το «ω». Με ΩΜΕΓΑ τον θέλω να γράφεται και όχι να ξεγυμνώνεται και να το πετάει στην άκρη.
Με δυο ημικύκλια το «ω».
Να μην έχει αρχή και τέλος να συνεχίζει στην αιωνιότητα, να μην ολοκληρώνεται ποτέ και να μη χαλάει.
Επιμένω να μην μ’ αρέσουν τα παιχνίδια με αναγραμματισμούς και να προτιμώ τα ίσια λόγια. Τα ντόμπρα. Τα αμάσητα. Γιατί φίλε μου άμα μασάς τα λόγια περισσότερο για μηρυκαστικό μου κάνεις παρά για άνθρωπος.
Επιμένω να ανοίγω «κύκλους» με νέα πρόσωπα και να ανακαλύπτω καινούργιους ανθρώπους. Επιμένω να πειραματίζομαι και να μην απογοητεύομαι από τις σχέσεις.
Σχέσεις… που δεν κρατάνε για πάντα σαν το «ω» αιώνια. Κλείνουν. «Ο» γίνονται. Μεγάλο και ολοστρόγγυλο.
Έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν.
Κι όταν κλείσουν, μαζί τους κλείνουμε κι εμείς. «Κλείνουμε» στους… ανθρώπους και ξαφνικά γινόμαστε απόμακροι και απλησίαστοι.
Πληγωθήκαμε, γι’ αυτό! Πονέσαμε από τις σχέσεις που τέλειωσαν γιατί περιμέναμε πως θα ήταν εκεί για… πάντα.
Ο πόνος μας άλλαξε. Όστρακα μας έκανε που σφράγισαν.
«Για πάντα»… (;)
Δεν υπάρχει για πάντα! Τίποτα δεν κρατάει για πάντα… ούτε οι σχέσεις, ούτε οι άνθρωποι. Με ημερομηνία λήξης είναι όλα.
Και είναι τόσο κουτό κι ανούσιο να αναλώνουμε συναισθήματα και πράξεις. Να μισούμε και να ζηλεύουμε αντί να αγαπάμε. Να θεριεύει μέσα μας το τέρας της ζήλιας αντί να κυριαρχεί η γαλήνη της αγάπης και της ευτυχίας.
Η ζωή είναι κάρμα και κύκλους κάνει…
Εκεί που είσαι τώρα εσύ ήμουν εγώ. Και ίσως να ξαναγυρίσω. Αν είμαι έξυπνη αρκετά ίσως το σκεφτώ διπλά να περάσω από το ίσιο σημείο στον κύκλο.
Μα μερικές φορές η ανάγκη να πιστέψω πως ο άνθρωπος αλλάζει και βάζει μυαλό με κάνει και γυρίζω ξανά και ξανά στα ίδια σημεία του κύκλου.
Μόνο και μόνο για να ανακαλύψω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει. Λίγοι είναι εκείνοι που όταν τους δείξεις το λάθος τους θα βάλουν τον εγωισμό τους στην άκρη. Ακόμα λιγότεροι θα ακούσουν ότι έχεις να τους πεις, θα δεχτούν την εποικοδομητική κριτική που τους προσφέρεις χωρίς να σε κοιτάξουν με ύφος καρδιναλίων που φανερώνει την επιδοκιμασία τους και ίσως τολμήσουν να βελτιωθούν.
Θέλει πολλή δουλειά όμως για να γίνει αυτό και ο άνθρωπος δεν έχει την αρετή της υπομονής. Τα θέλει όλα ΤΩΡΑ!
Η ζωή είναι μικρή και κύκλους κάνει…
Ότι δίνεις, δανεικό είναι. Πάντα θα σου επιστραφεί. Τις περισσότερες φορές με τον ανάλογο τόκο.
Δεν χωράει ζήλιες και μίση μέσα της. Γιατί σαν στριμωχτούν σε πνίγουν.
Κι εγώ όταν πνιγώ, φεύγω. Το σκάω και σπάω τον κύκλο. Για να μπορέσω να αναπνεύσω βρε αδερφέ. Να έχω γύρω μου αέρα καθαρό.
Ανοίγω καινούργιο να είναι πιο φαρδύς να χωράει όλα τα… πολλά μου! Να μην μου σφίγγει την καρδιά και την πιέζει.
Με ένα ισχνό χαμόγελο να σχηματίζετε στα χείλη και με τη φράση «η ζωή συνεχίζεται» να το συνοδεύει, φεύγω. Φεύγω για να είμαι εγώ καλά. Για να μπορώ να αναπνέω καθαρό οξυγόνο και όχι μούχλα απ’ την κλεισούρα.
Είναι αναπόφευκτο. Η ζωή κύκλους κάνει…
Ούτε αρχή, ούτε τέλος.
