της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου

 

Έγραφε η Erica Jong «Η αγάπη είναι όλα μαζί τα συντρίμμια μιας έκρηξης γιαυτό αξίζει διεκδίκηση. Αξίζει και γενναιότητα, αξίζει το ρίσκο. Το πρόβλημα με την αγάπη έγκειται στο οτι αν δεν ρισκάρεις τίποτα, το ρίσκο γίνεται ακόμα πιο μεγάλο».

 

Για μια αγκαλιά: ζητιάνοι ή διώκτες

 

Ζούμε ο ένας στο καταφύγιο του άλλου. Όσοι προσποιούνται τους αδιάφορους στην αγκαλιά στην ουσία έχουν παραλύσει από τον θυμό. Πίσω ακριβώς από αυτή την μάσκα της αδιαφορίας φωλιάζει η δυστυχία τους. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αγκαλιά;

 

Πόση δύναμη έχει μια αγκαλιά;

 

Μια ζεστή αγκαλιά σε προστατεύει, σε σκεπάζει τα κρύα βράδια, σου ζεσταίνει την καρδιά, διώχνει και απωθεί τη μοναξιά. Γιατί δεν κάνουμε πια αγκαλιές; Όχι ουσιαστικές τουλάχιστον. Χαραμιζόμαστε σε δανεικές αγκαλιές, κρυβόμαστε σε ψεύτικα/επιφανειακά φιλιά και χάδια.

 

Αποφεύγουμε την αγκαλιά για την αγκαλιά. Φοβόμαστε να νιώσουμε τον άλλον, να έρθουμε πιο κοντά του, επειδή συνηθίσαμε την απόσταση και μας βόλεψε. Το πιθανότερο είναι ότι φοβόμαστε απλά να αφεθούμε! Για τον φόβο της αγκαλιάς, αυτόν τον φόβο που δεν μας αφήνει να στεριώσουμε σε σχέσεις θα μιλήσουμε σε αυτό το άρθρο.

 

Η ανάγκη για συναισθηματική εγγύτητα είναι πολύ σημαντική σε μια σχέση. Πολλές σύγχρονες έρευνες επιβεβαίωσαν πως η αίσθηση ασφαλούς συναισθηματικού δεσμού μεταξυ ερωτικών συντρόφων είναι κρίσιμη για μια θετική σχέση αγάπης.

 

Αντίθετα πληθώρα ερευνών αναφέρει πως η συναισθηματική απομόνωση είναι πιο επικίνδυνη για την υγεία από το κάπνισμά. Ακόμη η στεναχώρια που μπορεί να νιώθουμε στη σχέση μας επηρεάζει αρνητικά το ανοσοποιητικό και το ορμονικό μας σύστημα καθώς και την ικανότητα αποθεραπείας μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν την γλώσσα του συναισθηματικού δεσμού.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο μπερδεμένοι οι ίδιοι μέσα τους που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα καλέσματα των συντρόφων τους. Και αυτό οδηγεί στην αποσύνδεση των συντρόφων. Ζούμε στην εποχή που ο γάμος είναι σε κρίση.

 

Γιατί συμβαίνει αυτό;

 

Ένας γάμος αρχίζει να τελειώνει όταν χάνονται οι οικείες συναισθηματικές ανταποκρίσεις. Μια σχέση που χαρακτηρίζεται από οικείες συναισθηματικές ανταποκρίσεις χρειάζεται να έχει σύμφωνα με την Johnson, τρία χαρακτηριστικα γνωρίσματα: διαθεσιμότητα, ανταπόκριση και δέσμευση.

 

Όταν λοιπόν νιώσουμε συναισθηματική εγγύτητα για κάποιον αλλά αυτός/αυτή δεν μας το επιβεβαιώσει τότε είτε αποφεύγουμε την δέσμευση είτε συζητάμε γιαυτό προκειμένου να λυθεί ή όχι το πρόβλημα.

 

Όσοι έχουν δυσχέρεια στο να επικοινωνούν κλειδώνονται πίσω από την μάσκα της αδιαφορίας ελπίζοντας πως ο/η σύντροφος τους θα καταλάβει με έναν μαγικό τρόπο αυτά που αισθάνονται. Αυτό είναι αδύνατον να γίνει.

 

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, εκτός από εμάς, τι νιώθουμε, τι σκεφτόμαστε και γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι. Άρα ο πρώτος εχθρός της αγάπης και της αγκαλιάς είναι η αδυναμία για συναισθηματική επικοινωνία.

 

Η αδυναμία για συναισθηματική επικοινωνία δηλητηριάζει τον άνθρωπο πρωτίστως σε ενδοπροσωπικό επίπεδο και κατόπιν σε διαπροσωπικό επίπεδο.

 

Άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει τον εαυτό του, που δεν έχει επίγνωση των δυσκολιών του αλλά και των προτερημάτων του είναι πολυ δύσκολο να καταλάβει τον άλλον.

 

Η γνώση του εαυτού μας βοηθά στην νοηματοδότηση της ύπαρξης μας και αυτή με την σειρά της βοηθά στο να γνωρίζουμε τι ψάχνουμε. Ψάχνουμε κάτι καλύτερα όταν γνωρίζουμε για πιο πράγμα το ψάχνουμε. Που πήγε λοιπόν η αγάπη;

 

Τα λέει στο ποίημα του ο Carver:

Παρ όλα αυτά το πήρες εκείνο που ήθελες

από τούτη τη ζωή;

Το πήρα!

Και τι ήθελες;

Να λέω τον εαυτό μου αγαπημένο, να νιώθω

τον εαυτό μου Αγαπημένο πάνω στη Γη.