από την Αναστασία Δημητροπούλου
Συναισθηματικό ολίσθημα θα πει δυο ακατάλληλες, αλλά απολύτως συμβατές μεταξύ τους καρδιές, να παίζουν μια παρτίδα πόκερ. Μέχρι να πέσουν στο τραπέζι τα καλύτερα χαρτιά, οι κινήσεις είναι απλές: βλέμματα που σε αποπλανούν στο ημίφως, δάχτυλα που το σύμπαν τα θέλει όλως «τυχαίως» μπλεγμένα, και χείλη που δίνουν μάχη για να αντισταθούν στη μαγική και ανερμήνευτη βαρύτητα του πρώτου φιλιού.
Για τα υπόλοιπα, την ευθύνη φέρει αποκλειστικά η νύχτα. Εκείνη δένει τα κορμιά. Μέχρι τουλάχιστον να έρθει η μέρα που αργά ή γρήγορα τα πύρινα δόντια του ήλιου θα κατασχίσουν τον γόρδιο δεσμό τους και δεν θα φταίει παρά ο ένας εκ των δύο παικτών λίγο πιο πολύ από τον άλλον.
Πώς εξανεμίζονται τα γέλια ξαφνικά; Πώς γίνονται ξένοι οι άνδρες που αγάπησες; Με ποιά ψυχραιμία τους παρακολουθείς να συγκεντρώνουν τα κέρδη μπροστά τους, να τα τυλίγουν στην τσόχα και να φεύγουν σαν κύριοι με προορισμό αφερέγγυες ρουλέτες και ευκαιριακά slots;
Μένεις εκεί. Πασχίζεις να αγοράσεις το μέλλον από τις εκπτώσεις του παρόντος, ενώ την ίδια στιγμή έχεις να υπομείνεις μια φάρσα από την οποία κανείς δεν γλιτώνει: τον χωρισμό.
Συνειδητοποιείς ότι υποφέρεις. Λογικό, θα πω. Αλλά για κοίτα τον πόνο καταπρόσωπο. Κοίταξέ τον προσεκτικά. Δεν έχει σάρκα, ούτε οστά. Μην ξεγελιέσαι. Ένα ολόγραμμα είναι μόνο. Και εσύ ένα εν δυνάμει ισχυρό θηλυκό πίσω από το οποίο κρύβεται ένας επιπόλαιος εραστής που με τις πράξεις του σού έβαλε μυαλό. Κάπως άχαρα μεν, αλλά ποιός είπε πως το στυλ της προδοσίας είναι υπέροχο ή αριστοκρατικό;
Παρόλα αυτά, αν ακόμα συνεχίζεις να νιώθεις ότι σταδιακά φθίνει το ένστικτο της συναισθηματικής σου ανασυγκρότησης, η Gloria Gaynor παραδίδει διαχρονικά μαθήματα αυτοπεποίθησης και αυτογνωσίας 39 χρόνια τώρα. Το θρυλικό «I will survive» που το 2016 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου έκρινε πολιτισμικά, ιστορικά και καλλιτεχνικά σημαντικότατο, δεν είναι παρά ένας ύμνος για τις καρδιές που έχουν ραγίσει ή πετρώσει. Από τους πρώτους κιόλας στίχους, νομίζεις πως έχει έρθει η καταστροφή. Δεν είναι έτσι. Και αυτό γιατί όσοι σφάλλουν, πρέπει δίχως καμία αναβολή, να φεύγουν όπως ήρθαν. Και εσύ, έστω και μόνη να συνεχίζεις να αναζητάς την ευτυχία. Τα λάθη σου είναι η ζωή σου, και αυτό που σε καταθλίβει δεν είναι οι καταστάσεις, μα η σημασία που δίνεις σ’ αυτές.
Το πιο δυναμικό κομμάτι της disco που σκαρφάλωσε εν μια νύκτι στην κορυφή των απανταχού charts, σού δείχνει άνετα το δρόμο εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις χάσει: είναι ευλογία να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αν μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς τα πάντα. Επιπλέον σε μαθαίνει να διαχωρίζεις τις δεύτερες ευκαιρίες από το αληθινό χάσιμο χρόνου, μισεί με άλλα λόγια οτιδήποτε δεν είναι αμοιβαίο και ταυτόχρονα στιγματίζει εκείνους που έλκουν τη δυστυχία επειδή έχουν ανάγκη τους άλλους, τους περαστικούς.
Το κομμάτι, το οποίο επιλέχθηκε για συντήρηση στο Εθνικό Μητρώο Καταγραφής με τη φωνή της Gaynor, είναι μια πινακίδα νέον όπου πάνω της καταγράφονται όλοι οι πόνοι των ερωτικών σχέσεων, αλλά και το ξεπέρασμα αυτών. Καταγράφεται η στιγμή που δεν υπάρχει πια κάτι να περιμένουμε από όσους στάθηκαν ανεπαρκείς, καθώς και το αδιάψευστο γεγονός πως κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε κατώτεροι χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Αυτό που καταφέρνει είναι η απαραίτητη ώθηση στις πληγωμένες ψυχές να δοθούν σε αγάπες, όπου δεν θα χαραμιστούν ξανά.
Σε αγάπες που θα σε κάνουν να νιώθεις γενναία, ευγενική, υγιής και πλήρης. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί την δική σου προεργασία. Την δική σου αυτοεκτίμηση, αυτοκυριαρχία και κομψότητα. Και να θυμάσαι πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν να κάνουν με το καινούργιο φόρεμά σου.
Οι κατάλληλες συμπεριφορές και τα πρέποντα λόγια στο κατάλληλο μέρος και τα σωστά άτομα, είναι ο ορισμός της χάριτος και της ομορφιάς. Το είπε και η Leonore O’ Malley στο «First be a woman» το 1979. Άκουσε τους στίχους και θα καταλάβεις. Χωρίς αυτοσεβασμό δεν υπάρχει αυτοπεποίθηση, χωρίς αυτοπεποίθηση δεν υφίσταται ταυτότητα, και χωρίς την δική σου ταυτότητα, ποιός άνδρας άραγε θα γοητευτεί;
Γίνε φίλη με τον εαυτό σου, μάθε του να υπερβαίνει τα όριά του, δείξε εκείνη την λαμπερή πλευρά σου στους άλλους, και σκλάβωσέ τους στο πι και φι. Ξέρεις, αλήθεια, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα;
Να λες όσα δεν λέγονται με λέξεις, χρησιμοποιώντας το κορμί σου. Να φοράς το ωραιότερο και μονιμότερο μακιγιάζ του πάθους. Να παραδίνεσαι σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και όχι σε κάποιον άλλον. Να παράγεις τον πιο μυστηριώδη ήχο με τα τακούνια σου, κι ερωτισμό με το ενδεχόμενο μίας και μόνο χειρονομίας. Κοντολογίς να ανήκεις στη σφαίρα του ονείρου.
Να νικάς αναίμακτα, να νιώθεις όμορφη και αυτό να καθρεφτίζεται πρώτα στο βλέμμα σου. Αυτή είναι η πραγματικά ανεξάρτητη γυναίκα. Η σκανδαλιστικά ποθητή που ό,τι κι αν πει, μοιάζει να έχει όλο το δίκιο με το μέρος της, και αυτή που ξέρει να αναζωογονεί το πνεύμα του άνδρα. Η O‘ Malley επιμένει στα λόγια της. Ερμηνεύει ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του γυναικείου πληθυσμού με μοναδικό τρόπο, αποδεκνύοντας πως τίποτα στον κόσμο δεν θα είχε αξία, αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες. Και δη, αυτές που αποτελούν τις πλέον ευτυχείς εμπνεύσεις του Θεού.
Αυτές, από τις οποίες κάποτε ο Σαίξπηρ ζήτησε να μιλούν ψιθυριστά, αν μιλούν για αγάπη. Αυτές που δεν έχεις παρά να τις αγγίξεις για να διαπιστώσεις αν πράγματι υπάρχουν. Αυτές που σε υποχρεώνουν να το κάνεις, αυτές που μειώνουν τις αποστάσεις και τόσο στωικά, τόσο αισθησιακά επιθυμούν την επιθυμία των άλλων.
Αυτές που έχουν το διάβολο στο κορμί τους, μα σε καταστολή. Αλλά και αυτές για τις οποίες ο έρωτας δεν είναι παρά η ερώτηση και η απάντηση το «ναι». Ένα διαχρονικό κι άκρως διαθέσιμο «ναι» είναι αυτό που τραγουδά και η εκρηκτική Βρετανίδα Samantha Fox στο «Touch me» από τον Ιούλιο του 1986. Το τραγούδι που κατέκτησε την 4η θέση στο U.S Billboard Hot 100 singles chart και την 3η στο αντίστοιχο βρετανικό, έχει γραφτεί για να δηλώσει την ερωτική διάθεση ως ανοιχτή όρεξη για τις απελευθερωμένες γυναίκες υπό τον τρελό στροβιλισμό της ντισκομπάλας.
Καθώς λοιπόν, ψυχή τε και σώματι καλωσορίζουν μεταμεσονύκτιες εκστατικές εμπειρίες, το χειρόφρενο του αυθορμητισμού λύνεται, ο έρωτας γυαλίζει ως ατσάλι στης νύχτας τον χορό, και οι γυναίκες δωροδοκούν μ’ αυτόν τα αρσενικά. Η Fox, που παρουσιάζεται σαν κάποια που μπορεί να συγχωρέσει τα πάντα εκτός από την απόρριψη, κάνει νεύμα σε όλες εκείνες που κλείνονται στο καβούκι τους θυμίζοντας τους πως όποιος ντρέπεται, πολλά καλά στερεύεται, ενώ κλείνει πονηρά το μάτι στον dj τονίζοντάς του πως χωρίς δυνατή μουσική, όλα τα παραστρατήματα θα ήταν άνευρα και χλομά.
Κι έτσι είναι τελικά. Χωρίς μουσική, όλα θα ήταν ανυπόφορα και σιωπηρά. Δεν θα υπήρχε αριθμητική των ήχων, των τόνων, ούτε οι φωνές θα αποτελούσαν το alter ego των ψυχών. Κι είναι απέθαντες οι ψυχές της disco. Όλα ξεκίνησαν από το gay club Stonewall της Νέας Υόρκης, και εξαπλώθηκαν με άσβηστη ενέργεια και γραφικές χορευτικές φιγούρες σε όλον τον κόσμο. Παρόλο που συνδέθηκε με κάθε είδους ουσίες κι έκκλητους βίους, η disco, αποτελεί μια ολόκληρη εποχή. Μια ολόκληρη φιλοσοφία διασκέδασης.
Κι εμείς δε μπορούμε παρά να ακούμε ορισμένα τραγούδια εν έτει 2017, και να υποκλινόμαστε στις all time classic ιστορίες τους, και στις φωνές που παρά την αστερόσκονη, κατάφεραν να ξεχωρίσουν και φέρνουν κάθε κορίτσι αντιμέτωπο με την πιο αστραφτερή πλευρά του. Την ενθουσιώδη. Τη θηλυκή κι ακαταμάχητη, μα πιο πολύ με την πλευρά εκείνη, όπου γνωρίζει πολλές ήττες, μα δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί να νικηθεί.
