από την Μαρθά Πατλακουτζά.
Λατρεμένη μου,
η αγάπη είναι ευλογία, είναι μοίρασμα είναι ζωή. Γίνεται η προτεραιότητα της ύπαρξής σου, η ανάσα σου, η αιτία για όσα θέλεις να θυσιάσεις.
Η βία δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω.
Θα μπορούσα να σου πω διάφορα για να σου γλυκάνω το χάπι, για να ωραιοποιήσω την ασχήμια της ζωής.
Δεν θα το κάνω.
Όταν κάποιος άντρας σηκώνει χέρι σε μια γυναίκα, για οποιοδήποτε λόγο και δεν δικαιολογώ απολύτως κανένα, τότε έχεις μία μόνο λύση: ΦΥΓΕ.
Δεύτερο βήμα: Ολική διαγραφή.
Είναι νόμος. Ότι έγινε μια φορά, θα ακολουθήσει και δεύτερη και Τρίτη.
Είμαι σίγουρη πως αγάπησες πολύ.
Αλλά ήσουν εκεί μόνη. Και όσες συγγνώμες κι αν ζητηθούν, πάλι μόνη θα μείνεις. Δεν είναι τραγικό και ούτε ήρθε η συντέλεια του κόσμου.
Και σίγουρα ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕΣ ΕΣΥ. Δεν το προκάλεσες εσύ, αλλά το αρρωστημένο μυαλό του και ο αδύναμος εγκέφαλος που δεν είχε την αυτοπειθαρχία να χειριστεί σωστά εκείνο το κομμάτι του κεφαλιού του που λέγεται εγκέφαλος και παράγει την εδώ και χιλιάδες χρόνια έννοια της σκέψης.
(κάπου εδώ θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως εάν τα χιλιάδες χρόνια δεν επέδρασσαν θετικά στον εγκέφαλό του, μην περιμένεις πως τις επόμενες μέρες, μήνες, χρόνια θα αλλάξει κάτι)
ΦΥΓΕ.
Έτσι απλά.
Μπορείς να θυμώσεις, να βρίσεις, να τσιρίξεις, να κλάψεις, να καλύψεις με όσο μέικ-απ τα σημάδια της βίας. Αυτά της ψυχής σου δε θα φύγουν. Είναι δικά σου. Μην ντραπείς γι’ αυτά.
Χρησιμοποίησε τα για να στηρίξεις εσένα.
Χρησιμοποίησε τα για να αποκηρύξει τη βία.
Δεν είσαι μόνη.
Υ.Γ
Σε αγαπώ.
