…οι φίλοι μας!..
Κάθεσαι με μια παρέα γνωστών και φίλων. Δραστηριοποιείστε σε κάποια ομάδα κοινωνικού ενδιαφέροντος και έχετε μαζευτεί για την τακτική σας συνάντηση.
Τέλος εβδομάδας και είσαι εξουθενωμένος. Κάθεσαι μαζί με τους γνωστούς και φίλους της συγκεκριμένης ομάδας, όταν παρατηρείς, αδιάφορα, δύο γυναίκες να περνούν..
Η μία εικοσάρα, πανέμορφη, και η άλλη η μεγαλύτερη, σε κοιτάει και διακρίνεις ένα αμυδρό χαμόγελο!
Δε δίνεις σημασία. Σε απασχολεί η συζήτηση που έχεις με τους άλλους.
Ξαφνικά, ακούς το όνομα σου! Κοινό όνομα, άρα με την πρώτη δε δίνεις σημασία. Υπάρχουν τόσοι πολλοί με το ίδιο όνομα, που είσαι σίγουρος πως πρόκειται για κάποιον άλλο. Κάποιον συνώνυμο..
Ξανακούς το όνομα σου, εντονότερα αυτή τη φορά..
Γυρνάς και κοιτάς. Η μεγαλύτερη από τις δύο που πέρασαν πριν, κοιτάει προς το μέρος σου. Είσαι όμως «κομμάτια», αποσυντονισμένος από τα τρεχάματα όλης της εβδομάδας και δε δίνεις ιδιαίτερη σημασία. Εξακολουθείς να πιστεύεις πως κάποιον άλλο φωνάζει..
..και τότε ακούς το όνομα και το επίθετο σου!
Πλέον, είναι σίγουρο πως αφορά εσένα η κλήση!
Σηκώνεσαι.
Το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στη μεγαλύτερη γυναίκα, που σε κοιτά. Μόνο εσένα κοιτά! Η νεότερη απλά παρακολουθεί τη σκηνή..
Κενό!
Δεν την αναγνωρίζεις και ας σε κοιτά μέσα στα μάτια!
Πλησιάζεις προς το μέρος της επιφυλακτικά και το μυαλό σου δουλεύει με χίλιες στροφές!
Προσπαθείς να θυμηθείς ποια είναι! Που σε ξέρει! Από καμιά δουλειά;! Από καμιά εφήμερη παρέα;!
Την πλησιάζεις τόσο κοντά, που πλέον σχεδόν την ακουμπάς! Η μνήμη σου ακόμα δεν έχει πάρει μπρος!..
«Τόσο πολύ άλλαξα;!», σου λέει και τότε ΦΩΣ!!
Ξυπνάς!
Είναι εκείνη! Η τότε κολλητή σου! Το για χρόνια φιλαράκι σου!
Αρκετά χρόνια πριν παρεξηγηθήκατε, ίσως για το τίποτα. Ίσως πάλι, για τα πάντα…
Τότε εσύ ήσουν κάποιος άλλος.
Ήσουν ο «θυμωμένος». Είχες μέσα σου αυτό το θηρίο που λέγεται θυμός. Αυτό το δηλητήριο που το πίνεις εσύ, νομίζοντας πως θα δηλητηριαστούν οι άλλοι. Τελικά, δηλητηριάζεσαι εσύ!
Της είχες μιλήσει τότε. Σα φίλος…
Της είχες μιλήσει, για αυτό που σε ενοχλούσε στη συμπεριφορά της.
Νόμιζες πως της είχες μιλήσει. Εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια του θυμού, σπάνια μίλαγες. Συνήθως φώναζες. Πολλές φορές, ούρλιαζες…
…και έχανες και το δίκιο σου, εκτός από φίλους…
Ήσουν θυμωμένος μαζί της. Θύμωνες που την έβλεπες να πετάει την ευφυΐα της στα σκουπίδια της χαμαλίδικης συμπεριφοράς..
Εκείνη, σου θύμωσε επίσης και από τότε δεν ξαναμιλήσατε. Εκείνη, έκανε κάποια στιγμή, βήματα προς εσένα. Εσύ τότε, τα είχες αγνοήσει..
Μέχρι εκείνο το βράδυ, που τυχαία πέρασε από μπροστά σου με εκείνη την κοπέλα!
Εκείνη η κοπέλα ήταν η κόρη της. Τη θυμάσαι πιτσιρικάκι…
«Τι γίνεσαι;!», της λες, «καλά είσαι;!»..
Αυτή είναι μουδιασμένη. Επιφυλακτική, σα να μην είναι σίγουρη για την αντίδραση σου…
…μέχρι που την παίρνεις αγκαλιά και όλα σβήνουν! Είναι εκείνη, το φιλαράκι σου και αυτό δεν αλλάζει! Δε μπορεί να αλλάξει, όσα χρόνια και να περάσουν…
Είναι το φιλαράκι της νεότητας σου. Μέρος των ομορφότερων στιγμών και εμπειριών σου..
Λένε πως οι εμπειρίες είναι η μοναδική μας περιουσία…
Οι φίλοι όμως κάνουν τις σωστές εμπειρίες. Με αυτούς μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές σου. Σε αυτούς τρέχεις στα ζόρια σου…
Η επανασύνδεση με έναν καλό φίλο από τα παλιά, είναι η επανασύνδεση με ένα χαμένο κομμάτι του εαυτού σου…
Με ένα κομμάτι της νεότητας σου…
Τότε που όλοι ήμασταν όμορφοι και αιώνιοι…
Οι παλιοί μας φίλοι.
Η μοναδική, πραγματική, περιουσία μας.
Η μοναδική μας Πατρίδα..
