από την Κέλλυ Βουράνη
Μουρμουρίζουμε εμείς οι Έλληνες. Αναδεύουμε σκέψεις, αγωνίες, προβληματισμούς. Σκεπτόμαστε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε με επιμονή. Κάποτε ξεσπάμε με οργή και πίκρα ενάντια στους υπαίτιους της εθνικής μας παρακμής.
Ένα πελώριο «Γιατί» αναφωνούμε. Γιατί φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Μήπως γιατί μας λείπει η εξυπνάδα, η εργατικότητα, η ευρηματικότητα;
Ή μήπως γιατί δεν ξέρουμε να πολεμάμε δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό; Μήπως πάλι γιατί δεν αγαπάμε την Ελλάδα; Η ιστορία έχει απαντήσεις σε όλα…Το γλυκό χώμα της πατρίδας μας το τιμήσαμε και το τιμάμε. Τί σημασία έχει αν υπάρχουν εξαιρέσεις; Άλλωστε και πότε δεν υπήρχαν αυτές οι εξαιρέσεις;
Δεν μπορούν όμως αυτές να αποτελέσουν τον κανόνα. Δεν μπορούν να επισκιάζουν τις προσπάθειες όλων εκείνων που πιστεύουν ότι μπορούν να ζήσουν μέσα στο πνεύμα της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, του Σεβασμού.
Ίσως ακόμα και οι εξαιρέσεις να πάψουν να υπάρχουν αν σκεφτούν πως ο Ήλιος μας είναι «ακριβά πληρωμένος» με τις ζωές των συμπατριωτών μας που χάθηκαν υπερασπίζοντάς τον. Το «μουρμούρισμα» της θυσίας τους είναι παντού γύρω μας ; Το ακούει κανείς;
«….Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.
Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας
αμέτρητοι,
Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.
Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.
Το ότι πεθάναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,
με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.
Ο ήλιος σας θα ’ναι ακριβά πληρωμένος.
Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά,
σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.
(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).»
Νικηφόρος Βρεττάκος «Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει
στο αλβανικό μέτωπο»
