Από τη Νίτσα Μανωλά 
Μεγάλωσες…
Και εγώ, το συνειδητοποίησα απότομα.
Έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή, τα άνοιξα, και έχω μπροστά μου έναν άντρα και όχι ένα παιδί πια.
Ένα παλικάρι δυο μέτρα, που καλείται να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του. Που πρέπει να πατήσει στα πόδια του και να στηριχτεί. Που πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο μακριά από την σιγουριά την οποία είχε συνηθίσει. Που θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το… άγνωστο που λέγεται Ζωή.
Πάντα θα με ‘’τρώει’’ το αν τα έκανα όλα σωστά. Αν σε μεγάλωσα όπως ‘’έπρεπε’’. Με τους σωστούς τρόπους, τις ορθές αντιλήψεις και αν σου έδωσα τα κατάλληλα εφόδια να προχωρήσεις μόνος.
Παιδί ακόμα κι εγώ όταν σε πήρα πρώτη φορά αγκαλιά…
Συγνώμη, αλλά δεν ήξερα πως να σε λειτουργήσω. Δεν ήρθες με οδηγίες χρήσης. Δεν είχες κάποιο χαρτάκι ή έστω ένα ταμπελάκι που θα με καθοδηγούσε στο πως έπρεπε να σου συμπεριφερθώ και πως έπρεπε να πράξω.
Ένα σημείωμα τέλος πάντων, που να μου λέει ότι πρέπει να κάνω το τάδε ή το δείνα.
Κάθε φορά που έκανα κάτι πάντα σκεφτόμουν «τώρα αυτό είναι σωστό ή λάθος;» Πάντοτε η ίδια απορία. Οι ίδιες ανασφάλειες…
Απάντηση, έπαιρνα άλλες φορές από τους γύρω μου (ανάλογα με το τι πίστευαν κι αυτοί, δεν είχαν ούτε κι εκείνοι οδηγίες) ή καμιά φορά ακολουθούσα το ένστικτο μου, ελπίζοντας πως έτσι έπρεπε να γίνει.
Γιατί, ρε Θεέ; Όλα έχουν οδηγίες! Κι αν δεν υπάρχουν γραπτές το γκουγκλάρεις και τσουπ, νάτο το βιντεάκι. Το να γίνεσαι γονιός, και να τα κάνεις όλα σωστά γιατί δεν έχει;
Στην αρχή, ήταν λίγο δύσκολο. Σε έβαλαν στην αγκαλιά μου σαν μια κούκλα ψεύτικη. Μα εσύ έκανες πολλά. Πεινούσες, έκλαιγες, πονούσες… μετά μιλούσες, ζητούσες, κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Πως να σε ηρεμήσω; Πως να σου εξηγήσω;
Είπαμε, δεν είχα οδηγίες χρήσης.
Σαν μεγάλωσες ήταν λίγο ευκολότερο. Άρχισες να γίνεσαι ανεξάρτητος και να κάνεις πράγματα για σένα. Μπορούσες για παράδειγμα να φας κάτι μόνος ή να αυτοεξυπηρετηθείς μα ήσουν αρκετά μικρός για να μένεις ακόμα κάτω από τις φτερούγες μου.
Στην ενηλικίωση… έγιναν όλα δυσκολότερα. Τώρα έπρεπε να μάθω πως να σε αφήσω ν’ ανοίξεις τα δικά σου φτερά και να πετάξεις. Έπρεπε να σε ελευθερώσω και να προσπαθήσω να σε καθοδηγήσω για να βρεις τον δρόμο σου. Έπρεπε να μάθω να ζω σε απόσταση ασφαλείας… να μάθω να σε ‘’αφήνω’’.
Δύσκολο;
Πολύ!
Έπρεπε πρώτη εγώ να συνηθίσω τα καινούργια δεδομένα.
Και δεν φταις εσύ για ότι θες να δοκιμάσεις. Όχι, εσύ εξελίσσεσαι φυσιολογικά. Εγώ φταίω που δεν ήμουν έτοιμη για τόσες αλλαγές… που δεν έχω οδηγίες για να ανατρέξω και να δω τι πρέπει να κάνω τώρα.
Εγώ είμαι εκείνη που πρέπει να συνηθίσει και να αποδεχτεί την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Να δεχτώ το ότι μεγαλώνεις, το ότι θα φύγεις, το ότι θα φτιάξεις τη δική σου ζωή.
Ίσως να κάνω μικρά βήματα…. Ίσως να προσπαθώ υπερβολικά… μα πιστεύω ότι αρχίζω και τα καταφέρνω…
Καταφέρνω σιγά σιγά να κόβω το συνήθειο της σιγουριάς του να σε έχω… σε αφήνω να πετάξεις.
Άνοιξε λοιπόν τις φτερούγες σου άγγελε μου και φτάσε ψηλά και εγώ… εγώ θα είμαι πάντα εδώ για όποτε και για ότι με χρειαστείς.
