Ξεκίνησες από την ορεινή επαρχία σου..
Κοριτσάκι, παρακολουθούσες την τηλεόραση στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού σου, κοίταζες στα κρυφά τις εικόνες στα λίγα περιοδικά που έφταναν στο χωριό σου, άκουγες ραδιόφωνο και όποτε ερχόταν ο κινηματογράφος στο καφενείο του χωριού σου, έτρεχες για να δεις!..
..να δεις και μετά να πας στο κρεβάτι σου και κάτω από τα σκεπάσματα, να κάνεις αυτό που σου άρεσε περισσότερο απ’όλα!
Να ονειροπολήσεις!..
Να ονειρευτείς πως κάποτε θα μεγαλώσεις και θα ξεφύγεις!..
…από τις λάσπες του χωριού σου και από αυτό που συμβόλιζαν!
Την μιζέρια και τον εγκλωβισμό της ορεινής γενέτειρας σου!
Πέρασαν τα χρόνια και εσύ, πιστή στον στόχο σου, εργαζόσουν για να ξεφύγεις!
Τα κατάφερες! Ξέφυγες!
Τα χρόνια πέρναγαν και η ταπεινή επαρχιωτοπούλα εξελίσσονταν σε εμφανίσιμη εργαζόμενη μεγάλης δημόσιας υπηρεσίας.
Δεν παρέλειπες, συχνά πυκνά, να πηγαίνεις στο χωριό σου για να επιδεικνύεις τα επώνυμα ρούχα σου και να μιλάς για τη συνδικαλιστική σου δραστηριότητα, που σε έκανε να έχεις επαφές με μεγάλους και τρανούς!..
Στο γραφείο ενός από αυτούς οδηγήθηκες κάποια μέρα.
Εκείνος, πανίσχυρος πολιτικός, που «έλυνε και έδενε»! Ήταν κοινό μυστικό πως τα πλούτη του, δεν συμβάδιζαν με τα εισοδήματα του.
Ήταν γνωστές οι συναλλαγές του «κάτω από το τραπέζι»..
Βρέθηκες εκείνη την ημέρα στο γραφείο του και η επαρχειωτοπούλα, που τόσο περίτεχνα είχες μάθει να καλύπτεις με εκλεπτυσμένες συμπεριφορές, μίλησε εκκωφαντικά μέσα σου!
Τι κι αν αυτός ανήκε σε αντίπαλη πολιτική παράταξη από αυτή που τόσο πιστά υπηρετούσες;!..
Αυτό καθόλου δε σε εμπόδισε να προσπαθήσεις, με το θράσος της χωριάτας, να τον αποπλανήσεις!…
…και τα κατάφερες!
Επιτέλους, εκείνο το μίζερο χωριατάκι, που ξεκίνησε από το ορεινό λασπωμένο χωριό του, τα είχε καταφέρει!
Απ’ταλώνια του χωριού, βρέθηκες στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας!
Οι τρόποι της χωριάτας, είχαν θαφτεί κάτω από τόνους εκλεπτυσμένων συμπεριφορών και τρόπων!
Έμαθες να κρατάς το κρυστάλλινο ποτήρι με το πανάκριβο κρασί, έχοντας το μικρό σου δαχτυλάκι σε έκταση! Όπως κάνουν οι αριστοκράτες!..
Αυτό το μικρό σου δαχτυλάκι, αν και μικρό, έδειχνε, ή μάλλον, επεδείκνυε την κοινωνική σου άνοδο και καταξίωση!..
Χαριεντιζόσουν με τους υπόλοιπους της υψηλής κοινωνίας και απολάμβανες τις κολακείες, ως σύζυγος «εκείνου».
Εκείνου που σε καταξίωνε..
Όλα αυτά, μέχρι την πτώση!
Εκείνη την απότομη, εκρηκτική πτώση, που δεν άφησε τίποτα όρθιο!
Ξαφνικά, όλα αυτά που επεδείκνυες με καμάρι, πλούτη, νέοι φίλοι, γνωριμίες, ταξίδια, έγιναν βαρίδια!
Βαρίδια που σε παρέσερναν στην πτώση!
Το μεγαλύτερο βαρίδι όλων, ο σύζυγος σου!
Εκείνος, που με τόσο καμάρι επεδείκνυες, κυρίως στους συγχωριανούς σου, ήταν αυτός που σε τράβαγε μαζί του, βαθιά μέσα στη λάσπη!
Εκείνη τη λάσπη που όλη σου τη ζωή πάλευες να ξεφύγεις! Τώρα ήσουν ένα με αυτή!
Προσπάθησες να περάσεις για θύμα. Δεν ήξερες τίποτα εσύ! Ποια λεφτά, ποιες μίζες, ποιες απάτες!
Όλα αυτά που απολάμβανες, τώρα είχαν γίνει θηλιά στο λαιμό σου, που σε τράβαγε στον πάτο του λασπωμένου πηγαδιού!
Μα εσύ είχες αλλάξει, έλεγες στον εαυτό σου! Είχες γίνει πραγματική κυρία! Μέχρι και το μικρό σου δαχτυλάκι είχε μάθει να εκτείνεις όταν έπινες κρασί!
Εσύ, είσαι το θύμα έλεγες! Μία κυρία δε φταίει!..
Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα!
Εκείνη την ημέρα που ύψωσες το άλλο δάχτυλο, σε κοινή, πανεθνική, θέα!
Εκείνο το δάχτυλο, είναι που λέει τις αλήθειες. Δε φοβάται, σαν το μικρό δάχτυλο, να λερωθεί!
Είναι το δάχτυλο που λέει την αλήθεια για τον εαυτό μας..
Το ύψωσες λοιπόν, δείχνοντας σε όλους την άξεστη χωριάτα που είναι κυρίαρχη μέσα σου!..
Που ποτέ δεν έφυγε!..
Το δάχτυλο έδειξε ποια είσαι..
