Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ύπαρξη;
Ποια είναι η αξία της;
Γιατί πρέπει να έχει αξία;
Γιατί πρέπει για κάποιους να έχει ανεκτίμητη αξία, και για άλλους μηδενική;
Ερωτήσεις βάσανο, που οι απαντήσεις το ξέρω εκ των προτέρων δεν θα με καλύψουν!
Εικόνες που θλίβουν.
Πρόσωπα μελαγχολικά, μάτια με τεράστια ερωτηματικά, ο δρόμος που έγινε σπίτι, και ένας απέραντος ουρανός με αστέρια, βροχή, κεραυνούς, για ταβάνι!
Πίστεψε με το ποστ συμπόνιας μένει μόνο ποστ.
Η καρδιά μου, η δικιά σου, που γίνεται κόμπος είναι για μόνο στιγμή, άντε για κάποιες ώρες…
Το θέμα είναι οι άνθρωποι…
Το θέμα είναι που την ώρα εκείνη που δίνεις ένα ποτήρι νερό, ή αυτό το λίγο που μπορείς να στερηθείς, περνά από το μυαλό σου, δεν μπορεί να μη σου περνά, κι αν ήμουν εγώ στη θέση τους; Εκεί ακριβώς, εκείνη την στιγμή διαλύεσαι, γιατί ανακαλύπτεις ότι είσαι τόσο μικρός και τόσος λίγος.
Όντα κάποιου κατώτερου θεού;
Όχι! Υπάρξεις γεννημένες σε λάθος τόπο και χρόνο; Πάλι όχι.
Άνθρωποι είναι, με όλες τις προδιαγραφές. Χάσανε την έννοια της λέξης βοηθώ, νοιάζομαι.
Ξέρεις το πιο όμορφο και το πιο αληθινό είναι αυτό, που δεν ξέρει κανείς τι έκανες!
Γιατί οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν αξία. Είναι ανεκτίμητες.
Γιατί οι άνθρωποι από όπου κι έρχονται, όπου κι αν πηγαίνουν είναι πάντα άνθρωποι…
