από την Μαρία Πέττα.
Είναι κι ετούτες οι αγάπες, οι αλλιώτικες, που μοιάζουν να είναι καλά ριζωμένες στην καρδιά και στην ψυχή.
Που δεν μετρούν ούτε χιλιόμετρα, ούτε χρόνο.
Που δεν ακούνε σε κανόνες και πεπατημένες.
Σκάνε κι οι οχτροί που δεν μπορούν να τις εξοντώσουν. Γιατί είναι έτσι φτιαγμένες, από καλό υλικό, δοκιμασμένες στα όμορφα και στα δύσκολα της ζωής.
Όσα καμώματα κι αν σκαρώσει η άτιμη δεν έχει τη δύναμη να εξαλείψει τούτες τις αγάπες.
Τέτοιες αγάπες αν νιώσατε να ξέρετε, είστε τυχεροί. Σπανίζουν.
Κι αν τις αφήσαμε στον πάγο για καιρό, ποιος ξέρει ίσως και χρόνια, ανθίζουν γρήγορα και μένουν όσο δεν τους στερείς το νερό. Σαν το Ρόδο της Παναγίας, μαραίνονται κι ανθίζουν.
Είναι εκεί έτοιμες να συγχωρέσουν, να αγκαλιάσουν, να δώσουν χωρίς παζάρια, δίχως όρους. Θα σε κοιτάξουν με το ίδιο βλέμμα.
Εκείνο το βλέμμα που το πλημμυρίζει η αγάπη. Θα νοιώσεις τη ζεστασιά τους. Χωρίς περιττές κουβέντες, χωρίς λόγια, επειδή η μόνη γλώσσα που ξέρουν είναι αυτή της σιωπής.
Γιατί μπορεί να πονάνε, να ματώνουν μα μένουν άθικτες. Μοιάζουν με τον ήλιο, μπορεί να κρύβονται μα δεν παύουν να λάμπουν.
Τέτοιες αγάπες βλέπουμε να ξεπηδούν μέσα από λογοτεχνικά πονήματα ή να γίνονται η αιτία της σπίθας που εμπνέει τους δημιουργούς. Τέτοιες αγάπες δεν πρέπει να χάνονται…
Ευλογία είναι κι ευλογημένοι όσοι τις έχουν βιώσει.
Το κυριότερο είναι πως στην καρδιά μένουν πάντα ακέραιες γιατί είναι αγάπες ψυχής…
