Στο χωριό.
Καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένεια. Βράδυ σε ένα από τα μαγαζιά του χωριού. Γύρω από τα μαγαζιά και από την πλατεία του χωριού, κοσμοσυρροή!
Το χωριό, που το Χειμώνα δεν ξεπέρναγε τους 350 – 400 κατοίκους, το Καλοκαίρι άγγιζε μεγέθη κωμόπολης.
Αιτία, εκτός από τους μέτοικους, κυρίως από Αθήνα, που πήγαιναν στο χωριό για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, ήταν και οι μετανάστες..
Κυρίως αυτοί! Γεννημένοι, μεγαλωμένοι στο χωριό, μετανάστευσαν στην Αμερική και στον Καναδά, οι περισσότεροι, αναζητώντας καλύτερη τύχη και προοπτική.
Οι πολλοί πέτυχαν. Τα Καλοκαίρια λοιπόν, οι περισσότεροι από αυτούς, μαζί με τις οικογένειες τους, επισκέπτονταν το χωριό. Τη γενέτειρα τους…
Οι καλοκαιρινές διακοπές, ήταν μία θαυμάσια αφορμή για να διατηρήσουν την επαφή με την Πατρίδα τους.
Να μυήσουν ακόμα περισσότερο τα, γεννημένα «στα ξένα» παιδιά τους, στον κόσμο της Πατρίδας τους..
Ακόμα περισσότερο, για να δουν τους δικούς τους ανθρώπους. Τα σπίτια τους. Τις οικογένειες τους.
Γονείς, θείοι, ξαδέλφια που έμειναν στην Πατρίδα, παιδικούς φίλους και γνωστούς..
Ακόμα και τους εχθρούς τους, έρχονταν να δουν…
…αλλά και να τους δουν όλοι αυτοί οι πάρα πάνω!..
Να δουν την πρόοδο τους! Την προκοπή τους εκεί στην ξενιτιά!
Αυτοί που έφυγαν, απαίδευτα χωριατόπαιδα στην πλειοψηφία τους, ερμήνευαν την ευημερία με τα υλικά αγαθά που αποκτούσαν!
Πολλοί εξ αυτών, κουβάλαγαν από τις νέες πατρίδες τους, ακόμα και αυτοκίνητα!
Έτσι και εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ!
Ένας από αυτούς είχε φέρει από την Αμερική, ένα αυτοκίνητο μάρκας Ford!
Για τα Αμερικανικά δεδομένα, ήταν ένα απλό αυτοκίνητο, που κινούνταν στο μέσο όρο της…. αυτοκινητικής αξίας, για τα αμερικανικά δεδομένα. Ίσως και κάτω από το μέσο όρο..
Στην τότε Ελλάδα όμως, την Ελλάδα του 1983, εκείνο το ταπεινό, για τα αμερικανικά δεδομένα αυτοκίνητο, φάνταζε λιμουζίνα!
Ο ιδιοκτήτης του, φρόντιζε κάθε μέρα να το επιδεικνύει! Κάθε βράδυ το πάρκαρε μπροστά από την Πλατεία του χωριού και κορδώνονταν όλο καμάρι, παρατηρώντας τα εντυπωσιασμένα βλέμματα των χωριανών!
Μετά, έμπαινε μέσα, έβαζε μπρος και οδηγούσε το αμάξι του… 50 μέτρα πιο κάτω, εκεί που ήταν οι ταβέρνες του χωριού. Στη… νέα θέση επίδειξης! Βλέπετε, τα βράδια οι περισσότεροι μαζεύονταν στις ταβέρνες και εκείνος δεν έχανε την ευκαιρία να κάνει επίδειξη του… πλούτου του!..
Όλα καλά, μέχρι εκείνο το βράδυ!
Εκείνο το βράδυ, για άλλη μία φορά είχε παρκάρει το ασημί μεταλλικό Ford του σε περίοπτη θέση μπροστά από τη μία ταβέρνα..
Καμάρωνε και είχε το γνωστό ύφος του επιτυχημένου..
Κάποια στιγμή, αφού τα φαγητά και οι μεζέδες πήγαιναν και έρχονταν, μαζί με την αναπόφευκτη κρασομπυροποσία και το κέφι είχε ανάψει….
….σηκώθηκε ο γνωστός μπεκρής του χωριού. Αυτός που κάθε βράδυ γίνονταν τύφλα!
Σηκώθηκε και έχοντας το ποτήρι με το κρασί ανά χείρας, κατευθύνθηκε με αποφασιστικό βήμα προς το αυτοκίνητο, κραδαίνοντας το ποτήρι!
Μια στιγμή!…
Για μια στιγμή, όλοι πίστεψαν πως θα πέταγε το ποτήρι πάνω στο αμάξι!
Μια στιγμή!…
Μια στιγμή χρειάστηκε, για να πεταχτεί πανικόβλητος ο ιδιοκτήτης του, μοστραρισμένου, αυτοκινήτου και να ουρλιάξει ικετευτικά!
«Μη μπάρμπα, όχι σε παρακαλώ, μη! Ακόμα το χρωστάω!!»
Μία στιγμή, όπου χάθηκε όλη η…. δουλειά που έκανε ο άνθρωπος για να πουλήσει μία πλασματική εικόνα!..
Το αυτοκίνητο, δεν ήταν δικό του. Δεν του ανήκε..
Αυτός ανήκε στο αμάξι!..
Τα τρανταχτά γέλια σύσσωμου του χωριού, ακολουθούμενα από περιπαικτικά σχόλια, έκαναν να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος η εικόνα που με τόση επιμέλεια έχτιζε τόσες εβδομάδες..
Τα μοναδικά πράγματα που είναι πράγματι δικά μας, δεν είναι αυτά που, τυπικά, μας ανήκουν.
Δικά μας, είναι αυτά που χρησιμοποιούμε!
Τελικά, δουλεύουμε για να μας «δουν»;..
Δουλεύουμε για τους …άλλους;..
Ας δουλέψουμε για εμάς και ας γίνουμε πραγματικά και ουσιαστικά πλούσιοι..
