της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Αλήθεια είναι η υπαρκτότητα μιας κατάστασης ή η πραγματικότητα ενός γεγονότος. Συχνά, αλήθεια θεωρείται αυτό που αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα οι περισσότεροι άνθρωποι.
Η «μετα-αλήθεια» είναι η πρακτική που αγνοεί την αλήθεια καθότι βασίζεται σε μια προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας.
Συχνά, προβληματίζομαι γύρω από την πραγματική υπόσταση της αλήθειας, όταν αυτή αφορά την ενδοπροσωπική και διαπροσωπική επικοινωνία. Αν θεωρηθεί πως αλήθεια σημαίνει το αν πραγματικά συνέβηκε κάτι ποιος είναι σε θέση να μας εξηγήσει πως συνέβηκε αυτό που συνέβηκε όντως στ’αλήθεια; Αν, τώρα αλήθεια θεωρείται η κοινή αντίληψη κάποιου γεγονότος αυτό σηματοδοτεί πως αληθινό θεωρείται κάτι υπό στατιστικούς όρους.
Θεωρώ πως κανείς είναι σε θέση να αφηγηθεί κομμάτια της δικής του αλήθειας, όπως την βίωσε, όπως την αντιλήφθηκε, όπως την αποκωδικοποίησε.
Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κομμάτια; Μήπως δεν μιλάμε για την αλήθεια αλλά για την συναντίληψη;
Σύμφωνα, με αυτή την δική μου εκδοχή της αλήθειας, ποια θα μπορούσε να είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της αλήθειας και της μετά-αλήθειας;
Κάθετι που συμβαίνει, είμαστε σε θέση να το αντιλαμβανόμαστε με κάποιο τρόπο ανάλογα με την προσωπικότητα μας, το βίωμα μας, την πρόθεση μας, τα κίνητρα μας, την μη λεκτική επικοινωνία, την αντίδραση των άλλων και να φτιάξουμε μια αφήγηση γιαυτό! Ένα αληθινό γεγονός είναι ένα γεγονός που έγινε δίχως ερμηνεία! Όταν ένα γεγονός τύχει ερμηνείας τότε παύει να είναι το ίδιο γεγονός.
Η ερμηνεία είναι σε θέση να αλλάξει πρόσημο, κατεύθυνση και νόημα στο αληθινό γεγονός. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει εύκολα ακούγοντας ένα δελτίο ειδήσεων.
Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να πούμε την «αλήθεια», δυσκολευόμαστε να δεχθούμε την «αλήθεια», δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την ύπαρξη της αλήθειας.
Αναρωτιόμαστε, ακόμη, πολλές φορές για την χρησιμότητα της αλήθειας. Για του λόγου το αληθές, τα πιο κάτω αποφθέγματα:
Ο Ουάιλντ υποστήριζε πως ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Αν του δώσεις μια μάσκα, έλεγε, θα σου πει την αλήθεια του.
Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται. Μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση. Και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη.
Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος δήλωνε πως η αλήθεια δεν είναι ποτέ μόνο μία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει. Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θεωρούσε, θα πρέπει να μην περιμένεις πια τίποτα.
Ενώ ο Μπλέικ θεωρούσε ότι μια αλήθεια που λέει κανείς με κακή πρόθεση, επηρεάζει πιο πολύ απ’ όλα τα ψέματα που μπορεί να επινοήσει.
Μάλλον, η αλήθεια δεν είναι σχετική. Αυτό που είναι σχετικό είναι οι απόψεις για την αλήθεια.
Ωστόσο, είμαι της άποψης πως την δική μας αλήθεια χρειάζεται να την ξέρουμε, χρειάζεται να μπορούμε να την επεξεργαζόμαστε εσωτερικά, χρειάζεται πολλές φορες να βρίσκουμε το θάρρος να την λέμε και άλλοτε να την κρατάμε για μας ωσότου έρθει η στιγμή που μπορεί να αντέξουμε είτε εμείς είτε οι άλλοι να την ακούσουμε.
Η δική μας αλήθεια έχει τη δύναμη να μας ελευθερώνει από τα δεσμά των γεγονότων και την επεξεργασία που τυγχάνουν μέσα μας.
Η αλήθεια μας, μας βοηθά να ακούσουμε και των αλλονών την αλήθεια και μαζί να συναντιληφθούμε το νόημα των γεγονότων!
