Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Έρχεται μια στιγμή στην ζωή, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να έχεις ανθρώπους οχυρά ή να μην χρειάζεται βρε φίλε μου να σε απασχολεί αυτό το θέμα καθόλου.
Το να νιώθεις εσύ καλυμμένος από την προστασία κάποιων σε κάνει αδύναμο, ναι;
Ε, ναι. Είσαι εσύ που είσαι δυνατός και αντέχεις είμαι κι εγώ που την χρειάζομαι την πανοπλία μου. Να τρώει αυτή το πρώτο χτύπημα, να με προστατεύει από πισώπλατες μαχαιριές, κτλ.
Τώρα θα μου πεις υπάρχουν και αυτοί, που δεν μπορούν να στήσουν τον εαυτό τους μπροστά. Με πανοπλία ή χωρίς. Είναι της πίσω γραμμής. Δεν είναι δεύτερης διαλογής.
Όχι, ξέρουν ότι μέχρι εκεί μπορούν.
Θέλουν να τους κρατάς το χέρι γιατί το άγνωστο τους τρομάζει. Θέλουν παρέα στο μονοπάτι χωρίς πινακίδες που λέγεται ζωή.
Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είσαι μόνος εκεί έξω. Κάνεις λάθος έχει κι άλλους σαν εσένα, ψάξε τους.
Στο πεδίο μάχης της ζωής σου εσύ αποφασίζεις ποιο σχέδιο θα ακολουθήσεις.
