Φτιαγμένος από προσευχές

   Από τη Γεωργία Κακαλοπούλου 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί φτιαγμένο από προσευχές κι όνειρα. Στο στήθος του έκαιγε ένα καντήλι ενώ από την πλάτη του ξεπετάγονταν δυο μικρά, κατάλευκα φτερά.

Γύριζε όλο τον κόσμο, με πόδια ξυπόλυτα και ρούχα ρακένδυτα γιατί είχε ορφανέψει από ανθρώπους. 

Οι ρεαλιστές το χλεύαζαν, οι άπιστοι το σιχαίνονταν , οι ονειροπόλοι του πετούσαν που και που κανένα ψίχουλο πριν γυρίσουν και πάλι στα προβλήματα τους, οι μέρες το προσπερνούσαν πολυάσχολες, τα παιδιά βυθισμένα στην μονότονη κι άνευρη εκπαίδευση τους δεν είχαν χρόνο να παίξουν μαζί του, οι πονεμένοι και οι φτωχοί του έκλειναν κατάμουτρα την πόρτα καθώς στην ανέχεια τους δε χωρούσαν περισσότεροι….

Έτσι η φλόγα έσβησε στο στήθος του παιδιού και σκοτείνιασε την όψη του, τα φτερά του μαράζωσαν και κρέμασαν σαν ξεραμένα κλαριά πεθαμένου δέντρου… και κάθισε κρυμμένο σε μικρές γωνιές του χρόνου, να απλώνει το χέρι ζητιανεύοντας στιγμές για τους ανθρώπους.

Μέχρι που ήρθε ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ…

Με αυστηρά μάτια και σοβαρή όψη στάθηκε μπρος στο δύστυχο αγόρι. Έσκυψε πάνω του…
– Έλα μαζί μου… του είπε μονάχα και το παιδί, έκπληκτο και αμήχανο τον ακολούθησε σε κάθε του βήμα, δίπλα ακριβώς από το φαρδύ του μανίκι, εκεί που κρέμονται μικρά χρυσά καμπανάκια και τρεμάμενα αστέρια.
Τότε, άρχισε να τσιμπολογά σε οικογενειακό τραπέζι εκεί που ανταμώνουν τα πρόσωπα και οι καρδιές, να κλέβει αγκαλιές που ζεσταίνουν σώματα και ψυχές, να ακούει τραγούδια από στόμα μικρών αγγέλων επι γης, να ανταμώνει το θαύμα….

Και το φως ξανάναψε στο στήθος του και θέριεψε και φώτισε το πρόσωπο και τα ρούχα του που έγιναν ολόχρυσα και μαλαματένια. Τα φτερά του τράνεψαν κι ορθώθηκαν δυο φορές πάνω από το μπόι του και ο κόσμος παρότι κρύος και παγερός, παρότι γεμάτος προβλήματα και δυστυχία και πόνο , γέμισε ξαφνικά μικρά θαύματα, προσευχές για εκείνους που αγαπιούνται κι αγαπούν, ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και όνειρα… πολλά, θερμά, ανθρώπινα όνειρα.

Και δεν ξανάφυγε ποτέ κοντά από τον Δεκέμβρη…
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!