Από την Λίλιαν Σίμου
Ο χρόνος κυλά και συχνά παίρνει από κοντά μας, στιγμές, εμπειρίες, γεγονότα που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ψυχή…
Ο χρόνος μοιάζει με τον Κρόνο, τον Τιτάνα θεό, σκληρό, άτεγκτο, ασυγκίνητο, που φάνταζε πάντα γέρος, ψυχρός και απόμακρος…
Ίσως γιατί κοντά του αισθανόμαστε τον χρόνο να κυλά χωρίς να έχουμε προλάβει να «ζήσουμε» όπως το εννοούμε, αναζητώντας τη χαμένη νιότη μας… Ο Κρόνος συνδέθηκε – στην αστρολογική γλώσσα- με ένα από τα πλέον δυνατά συναισθήματα, παρά την ήπια εξωτερική του αντίδραση: την μελαγχολία!
Η ενδόμυχη επιθυμία να ζήσουμε χαρές, να προλάβουμε τις υποχρεώσεις, να πάρουμε μία «ανάσα», δεν είναι παρά η διαρκής αγωνία από την στιγμή της γέννησης ως το τέλος της διαδρομής, να «προλάβουμε τον χρόνο», δηλαδή το «επερχόμενο τέλος».
Από την στιγμή που οριοθετείται το φυσικό περιβάλλον, ο τρισδιάστατος κόσμος μας, χρονικά, η ύπαρξη υφίσταται την ανάπτυξη και την φθορά κάθε στιγμή.
Ζωδιακά, η γέννηση τοποθετείται στον Καρκίνο και ο θάνατος- το τέλος, στο απέναντι ζώδιο, στον Αιγόκερω. Κυβερνήτης της γέννησης είναι η Σελήνη και του τέλους ο Κρόνος.
Σε μία διαρκή αγωνία μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το Κρόνιο στοιχείο στον χάρτη μας, μεταλλάσσει τις συγκινήσεις και τις ευαισθησίες μας, μέσα από ένα ενδόμυχο καθεστώς φόβου, αυτό του επερχόμενου τέλους.
Σε κάθε πεδίο της ύπαρξης, από τις απλές υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ως τις πιο σημαντικές επιδιώξεις, τρέχουμε να προλάβουμε αυτό που στην φυσική διάσταση δεν μπορεί να αναστραφεί, τον χρόνο!
Αν και είναι σύμφυτο με μας, να θέλουμε να κερδίσουμε χρόνο, χώρο, και στόχους, δεν μπορεί κάθε προσδοκία να υλοποιηθεί ( όλα αυτά είναι «κρόνια» στοιχεία, συμβολικά). Κατά συνέπεια, η απογοήτευση αφήνει μία πικρή γεύση και ένα βάρος στο στήθος: μελαγχολικοί τόνοι μας αγκαλιάζουν.
Κι όμως, ο χρόνος που κυλά, μπορεί να φέρει τα δώρα του. Κοιτάζοντας πίσω, έχουμε αποκομίσει εμπειρίες, γνώση, μαθήματα, απογοητεύσεις σίγουρα, αλλά και επιτυχίες…
Το γκρίζο του χρόνου, θολώνει τα χρώματα της χαράς συχνά και τα χρώματα που παραμένουν ασαφή, έχουν μία γκρίζα απόχρωση.
Μία απώλεια που μας πόνεσε πολύ, παραμένει ακόμη και σαν απόηχος, στο γκρίζο της μνήμης και σκοτεινιάζει την καθημερινότητα.
Κι όμως, η απώλεια αυτή άφησε χώρο για ένα νέο χρωματισμό στη ζωή μας!
Ας αναζητήσουμε την πινελιά που δεν είχαμε όσο φαινόταν φωτεινή η ζωή μας, πίσω, στην εποχή των χρωμάτων! Και θα διαπιστώσουμε πως τότε που θεωρούσαμε ότι είχαμε «κερδίσει τα πάντα», έλειπαν αποχρώσεις! Ωστόσο, είχαμε θαμπωθεί από κάποια χρώματα που σκίαζαν τα υπόλοιπα…
Το ίδιο συμβαίνει και κάθε φορά που επιτρέπουμε στον Κρόνο να λειτουργεί σαν σκιά στη ζωή και στη μνήμη μας. Φέρνει το γκρίζο και το μουντό στην ψυχή, φέρνει μελαγχολία…
Αρκεί μία πινελιά να μας αλλάξει τη διάθεση! Μία ηλιαχτίδα μπορεί να είναι το κελάρυσμα του νερού, πηγή ζωής, ένα λουλούδι που μας αφήνει το άρωμά του απαλά και χαϊδεύει την όσφρηση, ένα χαμόγελο του παιδιού του παίζει ανέμελο, ένας μελωδικός ήχος, ένα σύννεφο που αποσύρεται και επιτρέπει στον ήλιο να λάμψει ξανά…
Γιατί στην ουσία τα νέφη της ψυχής, δεν είναι παρά κι αυτά παροδικά… Η ύπαρξη έχει μικρές και μεγάλες στιγμές, όλες όμως έχουν χρωματισμούς. Ας μην επιτρέψουμε να παραμένει το γκρίζο μέσα μας.
Μέρες γιορτινές, η μελαγχολία γίνεται πιο έντονη. Η μοναξιά ακόμη και μέσα στις σχέσεις, είναι συχνά αφόρητη. Οι μνήμες που εμπεριέχουν στιγμές χαράς, μας βαραίνουν αντί να μας ενδυναμώνουν.
Ας μην παραμένουμε νωχελικοί, «πρόωρα γερασμένοι», περιμένοντας απλά το «τέλος»… Πάντα υπάρχει λόγος να απολαύσουμε χαρές στο φυσικό πεδίο, του ορατού μας κόσμου, του Κρόνου. Ένα σχολείο με καλές και λιγότερο καλές βαθμολογίες, αλλά πάντα ένα σχολείο μάθησης και νέων εμπειριών, είναι αυτή η ύπαρξη στη Γη.
Ας μην χάνουμε χρόνο πολύτιμο, παγώνοντας την καθημερινότητα, και παραμένοντας σε ένα όλο και πιο μακρινό παρελθόν. Ό,τι έφυγε, φεύγει, θα φύγει, δεν είναι παρά μέρος όσων έχουμε να βιώσουμε.
Ας κάνουμε αξιόλογη την κάθε στιγμή (στοιχεία Κρόνια κι αυτά), ας βγούμε από την παγωνιά της στασιμότητας και της απραξίας…
Ας αναλογιστούμε τα ορυκτά, που μοιάζουν ακίνητα, παγερά, κι όμως κρύβουν μέσα τους κρυσταλλικές ιδιότητες και την ενέργεια της ζωής. Και καταλήγουν σε μία μοναδική λάμψη, στον κρύσταλλο, ο οποίος φέρει στην πολύτιμη μνήμη του όλες εκείνες τις πληροφορίες και τα χαρακτηριστικά που θεραπεύουν ό,τι έχει μπλοκάρει ή έχει πάψει να λειτουργεί παροδικά.
Είμαστε όλοι παιδιά του Κρόνου, της τρισδιάστατης διάστασης και του χρόνου που κυλά, ας αναζητήσουμε την εσωτερική μας λάμψη στην μικρότερη λεπτομέρεια της Δημιουργίας, γύρω μας.
Όντας κρυσταλλικοί, ας βρούμε τον προσωπικό μας κρύσταλλο που εμπεριέχει μνήμες του χθες, και λάμπει πάντα στην εσωτερική του διαύγεια!
