Άνθρωποι… στάσεις.

Από τη Δικαία Μαραβέλια 

Ώρες ώρες νιώθω λίγο ξεχωριστή.

Και όχι, δεν έχω πάρει την σκούπα μου αγκαλιά, την έχω αφήσει να κρατά συντροφιά με το φαράσι της.

Είναι που το νιώθω γιατί έχω πιο ξεχωριστούς ανθρώπους δίπλα μου, γύρω μου, ένα τηλέφωνο και ένα μήνυμα μακριά.

Είναι που το αισθάνομαι κάθε τρεις και λίγο και είναι πολύτιμη αυτή η οποία επαφή.

Όταν από τις αποστάσεις κρατάς το δεύτερο σκέλος της λέξης τότε το μόνο που μένει είναι να το εκτιμάς.

Άνθρωποι στάσεις που το εισιτήριο που σου προσφέρουν είναι απεριόριστο. Ταξίδεψε μαζί τους την ζωή.

Πώς μπορώ να μην σας λατρεύω εγώ;