Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ΙΨΔ όπως αυτή αναφέρεται στο DSM-IV-TR αφορά επανειλημμένες ιδεοληψίες ή καταναγκασμούς τέτοιας βαρύτητας όπου ο ασθενής καταναλώνει αρκετό προσωπικό χρόνο για να ασχολείται με αυτές.
Οι ιδεοληψίες ή καταναγκασμοί, αυτοί, προκαλούν έντονη δυσφορία και έκπτωση της λειτουργικότητας του ασθενούς.
Με τον όρο ιδεοληψίες νοοούνται οι παρεισφρητικές, επίμονες και ανεπιθύμητες σκέψεις, παρορμήσεις που προκαλούν έντονο άγχος και δυσλειτουργικότητα.
Ενώ με τον όρο καταναγκασμοί νοούνται οι σωματικές και νοητικές ενέργειες στις οποίες καταφεύγοντας ο ασθενής προσπαθεί να αποτρέψει με έναν μαγικό τρόπο το γεγονός που του προκαλεί φόβο.
Αυτοί οι καταναγκασμοί γίνονται κατ’επανάληψη και σε υπερβολικό βαθμό.
Τα πιο κοινά θέματα ιδεοληψιών είναι η μόλυνση, η πρόκληση βλάβης σε άλλους, η νόσηση από κάποια ασθένεια, η αποθησαύριση, τα μικρόβια.
Για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί θερεραπευτικά η ΙΨΔ απαιτείται η δημιουργία και η διατήρηση θεραπευτικής σχέσης ασθενή/πελάτη και ψυχιάτρου/ψυχολόγου.
Μετά την ψυχιατρική εκτίμηση καθορίζονται οι στόχοι της θεραπείας και επιλέγεται το κατάλληλο για τον ασθενή θεραπευτικο πλαίσιο. Απαιτείται η ψυχοεκπαίδευση του ασθενούς/πελάτη σχετικά με την ασθένεια και την θεραπεία του.
Για να θεραπευθεί η ΙΨΔ χρειάζεται ο ασθενής/πελάτης να έχει υψηλό κίνητρο για να θεραπευθεί, εμπιστοσύνη στον ψυχίατρο και ψυχολόγο του, θετική στάση προς την θεραπευτική αντιμετώπιση, σταθερότητα και συνέπεια.
Η ΙΨΔ σπάνια θεραπεύεται χωρίς ψυχιατρική και ψυχοθεραπευτική στήριξη και χωρίς την συνεργασία του ασθενούς/πελάτη.
