από τον Νικηφόρο Βυζαντινό.
Μιά ζωή καταραμένα
με τα στόματα ραμμένα
ζούν κρυφά απο τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
σ΄ ένα σπίτι βρωμερό
πεταμένα στο σωρό.
Τα χαμένα όνειρα τους
έσβησαν δίχως ελπίδα
κι ούτε έναν να νοιαστεί
και τα θάψαν τα κορίτσια
πριν ο θάνατος προλάβει
κείνος να τα παραλάβει
και η φλόγα τους σβηστεί
Ε διαβάτη φύγε πέρα
είσαι κύριος καθώς πρέπει
κι απο δώ ποτέ δεν πρέπει
να περνάς μέσα στη μέρα
νύχτα έλα μη σε δούνε
και ποιός ξέρει τι θα πούνε
Τα καημένα τα κορίτσια
όσο κι αν τα αδικούνε
σιωπηλά και φανερά
έξω απο την κάμαρα τους
κρύβωντας τα πρόσωπα τους
περιμένουν στην σειρά !
