Από τη Νίτσα Μανωλά 
Χριστούγεννα…
Στόλισες;
Έξω… οι δρόμοι είναι στολισμένοι με χιλιάδες λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στους ήχους Χριστουγεννιάτικης μουσικής, τα σπίτια μοσχομυρίζουν κανέλα και γαρύφαλλο, και τα παιδιά περιμένουν με αδημονία την ώρα που θα ανοίξουν τα δώρα τους.
Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου πολλές εικόνες που θυμίζουν Χριστούγεννα, μα μια λέξη στριφογυρίζει έντονα μέσα του:
Αγάπη!
Προ των πυλών του 2018 με ένα δύσκολο 2017 να τελειώνει, αναρωτιέμαι…
Πήρα αρκετή; Έδωσα όση έπρεπε;
Ετούτες οι μέρες γαργαλάνε το μυαλό μου λιγάκι παραπάνω από ότι πρέπει και προ(σ)καλούν τις σκέψεις να ‘ρθουν για κουβεντούλα.
Παρέα με μια κούπα ζεστής σοκολάτας να καταπραΰνει τον πόνο – αχ! αυτή η γεύση σοκολάτας πόσα μπορεί να γιατρέψει… μέχρι και τις πληγωμένες ψυχές- κάνω συζητήσεις με τον εαυτό μου.
Αυτό το «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» τι έχει απογίνει άραγε;
Καταντήσαμε απόμακροι, φειδωλοί και αποξενωμένοι ο ένας απ’ τον άλλον. Το συμφέρον κατέχει εξέχουσα θέση στις ζωές μας και κερδίζει έδαφος καθημερινά. Μπλοκάρουμε κάθε ευγενική σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό βάζοντας μπροστά την καχυποψία. Τόσο που η απόσταση από την αγάπη μεγαλώνει μέρα με την ημέρα.
Που έχει πάει, λοιπόν, η αγάπη;
Γιατί προσπαθούμε να την αλλάξουμε και να τη φέρουμε στα μέτρα μας; Να την κάνουμε όπως μας βολεύει. Δεν είναι ύφασμα για να την ράψουμε πάνω στο κορμί μας.
Δεν είναι αλισβερίσι! Τόσο προσφέρω, τι θα μου δώσεις για να σ’ αγαπώ!
Δεν είναι επιβολή ούτε υποχρέωση. Δεν μπορεί κάποιος να σε κάνει με το ζόρι ν’ αγαπάς.
Είναι εκούσια εσωτερική ανάγκη.
Η αγάπη είναι εκεί… Σιωπηλή και υπομονετική. Περιμένει τη στιγμή που εμείς θα της επιτρέψουμε να εμφανιστεί. Τη στιγμή που θα την αφήσουμε να κάνει εκείνη τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό μας.
Στολίσαμε και φέτος….
Χρόνια μας πολλά!
Ας ανάψουμε και σήμερα τα φωτάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Δεν κάνει να είναι σβηστά μέρες που είναι… Ίσως μαζί τους να ανάψουν και τα φωτάκια στις σκοτεινές καρδιές.
Να ξέρεις…
όταν η αγάπη δει φως, θα μπει!
Και του χρόνου, να είμαστε καλά να στολίσουμε πέρα από τα σπίτια και τα δέντρα μας και τις… ψυχές μας.
