Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Ερχόμαστε σε αυτή την ζωή, και για ένα περίπου χρόνο, αφήνουμε τους γύρω μας να μαντεύουν την κάθε ανάγκη μας, προσπαθώντας να τις καταλάβουν από τον τρόπο που κλαίμε, ή άπλα από την έκφραση του προσώπου μας.
Αργότερα όταν αρχίσουμε να προφέρουμε τις πρώτες συλλαβές που την σειρά τους γίνονται λεξούλες, και αφού περάσει ο ενθουσιασμός του, αχ είπε μπαμπά, μαμά, αρχίζει το, “σώπαινε μην κάνεις φασαρία”.
Μετά έρχεται το “πρόσεξε” γιατί αυτό που θα πεις, δεν ξέρεις πως θα το πάρει ο “καθένας”… και εκεί αρχίζουν να ράβονται οι πρώτες πουντιές, στο μέχρι τότε αθώο στόμα σου… για τον “καθένα” που δεν είσαι εσύ.
Έπειτα στοιβάζονται, στον άμοιρο ουρανίσκο σου αυτά που τα ονομάζουμε ανείπωτα λόγια, αφήνοντας στα μάτια σου να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Όμως μάθε ότι αυτοί που μπορούν να τα διαβάζουν είναι ελάχιστοι.
Και έτσι μένουμε εγκλωβισμένοι μέσα στο ίδιο μας το σώμα.
Ένα σώμα που αν μάθεις να το ακούς, θα σου πει ακριβώς τι είναι αυτό που λείπει…
