Από τη Νίτσα Μανωλά
Το 2017… μας γέμισε εμπειρίες…
Το 2018… θα φέρει πολλές ακόμα!
Kαθε 365 μέρες ένα νούμερο φεύγει με αναδρομές, αναμνήσεις και υπολείμματα συναισθημάτων και δίνει τη θέση του σε ένα νέο που έρχεται γεμάτο ελπίδα και χαμόγελα. Και κάπως έτσι, ο χρόνος πάντα τρέχει κι αλλάζουν οι αριθμοί…
Μα εμείς είμαστε εδώ, στο ίδιο ακριβώς σημείο κάθε τελευταία μέρα του χρόνου κάνοντας ότι κάναμε και την προηγούμενη.
Όχι, δεν μιλάω για το φαντασμαγορικό ρεβεγιόν, ούτε για το οικογενειακό πιο χαλαρό μάζωμα σε κάποιο σπίτι.
Ετούτη η μέρα παρέχει σε όλους μας μια μοναδική ευκαιρία. Μας επιτρέπει να κάνουμε μια παύση, να αναπολήσουμε ότι μας ολοκλήρωσε, να ανατρέξουμε σε ότι μας πόνεσε και να βάλουμε στόχους για τη νεα χρονιά που έρχεται.
Κάνουμε, λοιπόν, κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι, το οποίο μας έχει γίνει συνήθειο κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς:
Μετράμε!
Ναι, μετράμε, μη σου φαίνεται περίεργο.
Μετράμε ανθρώπους, απουσίες, παρουσίες και λάθη. Τα σωστά για κάποιο λόγο τα παραλείπουμε, αν και αυτά είναι που πρέπει να μετριούνται κάθε τέτοια μέρα του χρόνου.
Και πάντα μετράμε μόνοι μας.
Δεν το μοιραζόμαστε με κανέναν – παρά μονό με τον εαυτό μας – αυτό το μέτρημα. Πάνω σε τούτο το μέτρημα είναι που ξεσπάει ο πόλεμος εντός μας κι εκεί είναι που κάνουμε τον απολογισμό μας.
Τη φοβάμαι και την τρέμω αυτή τη μέρα γιατί ξυπνούν τα θεριά μου. Ξυπνούν τα θεριά όλων μας.
Γιατί, μην μου το αρνηθείς, έχεις κι εσύ θεριά που ξεσηκώνονται. Βολτάρουν στους διαδρόμους του μυαλού σου και συγκρούονται με τη λογική.
Κινούνται βασανιστικά αργά και αναμοχλεύουν. Είναι η ώρα που απαιτούν τροφή. Αποζητούν να κατασπαράξουν και να στοιχειώσουν τις σκέψεις μας για να χορτάσουν την ακόρεστη πείνα τους.
Είναι η μοναδική, ίσως, μέρα του χρόνου που γινόμαστε τόσο σκληροί και αυστηροί με εμάς τους ίδιους. Που προσπαθούμε να χαλιναγωγήσουμε αυτά τα επικίνδυνα θεριά και να τα πείσουμε πως αυτή τη φορά δεν αστειευόμαστε πως δεν θα τα ξεγελάσουμε και πως θα κάνουμε όλα όσα σκεφτόμαστε πραγματικότητα.
Μα εκείνα ανήμερα καθώς είναι επιμένουν. Κάθε χρόνο και λιγουλάκι περισσότερο. Κάθε χρόνο και τόσο δα παραπάνω.
Ζητούν τη λύτρωση που αδυνατούμε να τους προσφέρουμε.
Ο χρόνος όμως συνεχίζει να τρέχει…
Ενώ εμείς προσπαθούμε να κοιμίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος, να κάνουμε ανακωχή με τις σκιές του παρόντος και να αναγεννηθούμε στο φως που κυοφορεί το μέλλον.
Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε.
Μπορούμε ακόμα να πούμε ‘’σ ‘αγαπώ’’, ‘’συγνώμη’’ και ‘’ευχαριστώ΄΄.
Όχι από εκείνα τα κούφια που λέγονται συνήθως μα εκείνα που βγαίνουν από τα βάθη της ψυχής μας.
Κι ο χρόνος επιμένει να τρέχει…
Προλαβαίνεις σου λέω! Κλείδωσε τα θεριά σου και … μέτρα!
Μη μετρήσεις τις Απουσίες σου ετούτη την παραμονή.
Μέτρα μονάχα Παρουσίες Ζωής και χαμόγελα, αυτά έχουν σημασία.
2017… μου έδωσες πολλά μ(π)αθήματα. Τα κρατάω…
2018… ευχές για αγάπη, υγεία, ευημερία και ευτυχία.
2017… αντίο!
2018 καλώς να ρθεις με ότι κι αν κουβαλάς μαζί σου για τον καθένα μας.
Πάμε πάλι, 365 απ’ την αρχή?!
