2018..

από την Μάρθα Πατλακουτζά.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια. Ένιωσε μια αποξεχασμένη ηρεμία, που πιο πολύ είχε την αίσθηση της ανακούφισης.

Η χρονιά έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες.

Εκείνος αρνήθηκε να υπακούσει στο κλίμα των ημερών. Σιχαινόταν τους απολογισμούς. Προτιμούσε τη ρήση «κλείνω ταμείο».

Δεν ήθελε να χρωστά σε κανέναν, αλλά ούτε και να του χρωστούν.

Ανασήκωσε το φρύδι σκεπτικός. Οι ρυτίδες αυλάκωσαν μέτωπο. Εκτιμούσε το γεγονός πως μεγάλωνε. (όχι ακόμα δεν ήταν έτοιμος να πει τη λέξη γερνώ).

Οι άλλοι τον κολάκευαν για τις επιτυχίες του, για τις σχέσεις του, για τη γαλήνη της ζωής του. Ο ίδιος χαμήλωνε το βλέμμα για να κρύψει την ανία του, για να μην τους ξεβολέψει από το παραμύθι που είχαν πλάσει στο μυαλό τους.

Τίποτα δεν του δόθηκε. Με σκληρή δουλειά, κάνοντας πέρα τον ίδιο του τον εγωισμό αφιερώθηκε σε αυτό που αγαπούσε να κάμει. Κι έτσι, ευλογημένος, απόχτησε όσες πτυχές και πληγές ήταν απαραίτητες για να σταθεί όρθιος και δυνατός.

2018…, συλλογίστηκε. Τα πάρε δώσε και με τούτο τον χρόνο θα ξεκινούσαν.

Θα έδινε το χέρι του στο άγνωστο. Θα το πάλευε. Ποθούσε να κλείσει μια καλή συμφωνία για πάρτη του με τον κυρ χρόνο. Ίσως να κέρδιζε, ίσως να έχανε.

Για ένα ήταν σίγουρος: δε θ’ άφηνε μέρα που να μην βάλει έναν στόχο.

Χαμογέλασε ικανοποιημένος. 365 μέρες, 365 στόχοι. Όχι, κι άσχημα.

Ένα να σκεφτείς:

   Τι κρατάς, τι αφήνεις πίσω σου, τι κοστίζει και τι αξίζει να υπάρχει στο παρόν σου είναι στο χέρι σου.

Υ.Γ

Στόχος 1^ος :

Θέλω να σε γνωρίσω 2018.

Καλή μας χρονιά!!!!