της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Ο μυθος λέει: Όταν κλάπηκε η ιερή φωτιά από το Προμηθέα, οι άνθρωποι ευνοήθηκαν καθότι έμαθαν διάφορες τέχνες από τον Προμηθέα.
Ο Δίας τιμώρησε σκληρά όχι μόνο τον κλέφτη αλλά και τον κλεπταποδόχο δηλαδή το ανθρώπινο γένος. Γι’αυτό πρόσταξε τον Ήφαιστο να πλάσει με χώμα και νερό ένα ανθρώπινο ομοίωμα γυναίκας στο οποίο έδωσε ζωή. Ύστερα την παρέδωσε στους θεούς του Ολύμπου οι οποίοι την στόλισαν με όλα τα χαρίσματά τους (Παν+ δώρα).
Κατόπιν, ο Δίας της έδωσε ένα πιθάρι, όπου περιείχε τα γαμήλια δώρα του και πρόσταξε τον Ερμή να την πάει στον Προμηθέα, προσφέροντάς την για σύζυγό του, ο οποίος υποπτεύθηκε την παγίδα και αρνήθηκε.
Τότε ο Ερμής, σύμφωνα με τις οδηγίες του Δία, την πρόσφερε στον αδελφό του, Επιμηθέα. Ο Επιμηθέας την παντρεύτηκε. Κανένας δεν ήξερε τι υπήρχε μέσα στο πιθάρι.
Η Πανδώρα περίεργη να δει τα δώρα του Δία σήκωσε το βαρύ καπάκι και πλήθος κακών (πόνοι, οδύνες, θάνατος) ξεχύθηκαν πάνω στη γη. Μόνο η Ελπίδα είχε απομείνει στον πάτο του πιθαριού!
Αυτή η Ελπίδα, λοιπόν, είναι το τελευταίο χάρισμα που φεύγει από τον άνθρωπο. Κάποιοι λένε μάλιστα πως πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα η Ελπίδα. Αυτό ακριβώς είναι που εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν να πουλήσουν τα τεχνάσματα τους στους ανυποψίαστους πολίτες τούτου του κόσμου.
Ιδιάίτερα όταν διανύουμε προεκλογικές περιόδους οι μαθουσάλες του χρήματος που διεκδικούν την πολυπόθητη καρέκλα προκειμένου να διευκολυνθεί ο σκοπός τους, πιάνουν στο στόμα τους εύηχα δικαιωμάτα (υγεία, παιδεία, ισονομία, αξιοκρατεία, εργασία) προκειμένου να πουλήσουν Ελπίδα και να κερδίσουν ψήφους!
Με αυτό τον τρόπο οι ανάγκες των πολιτών μετουσιώνονται σε προεκλογικές δεσμεύσεις. Και οι προεκλογικές αναγγελίες ενεργοποιούν την Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η οποία πεθαίνει την μέρα που διεξάγονται οι επόμενες εκλογές για να ξαναγεννηθεί μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά την ανακήρυξη του επόμενου καρεκλοκένταυρου και τουνάπαλιν!
Ένας ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας, έλεγε ο Βοναπάρτης. Ένας αυτοανακηρυσσόμενος ηγέτης, συμπληρώνω, καπηλεύεται εμπορευόμενος την ελπίδα!
Γιατί είναι τόσο αναγκαία η ελπίδα; Η ελπίδα είναι το μόνο αγαθό που δεν θα χάσει ποτέ την αξία του. Η τάση του ανθρώπου να ελπίζει είναι συνώνυμη με την τάση του ανθρώπου να παραμυθιάζεται;
Όπως, έλεγε ο Ισπανός συγγραφέας, Gracian: Ελπίδα είναι ο μεγάλος πλαστογράφος της αλήθειας. Ο άνθρωπος που ελπίζει, βοηθάει ο ίδιος στην εξαπάτησή του. Ωστόσο, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Ελπίδα!
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Να ακολουθήσουμε την συμβουλή του Zafon: Ο χρόνος μου έμαθε να μη χάνω την ελπίδα, αλλά ούτε και να εμπιστεύομαι πάρα πολύ την ελπίδα.
Το μυστικό βρίσκεται κρυμμένο σε αυτή την λεπτομέρεια: Να μην αφήσουμε την ελπίδα να μας αδυνατίσει την συνείδηση και να γνωρίζουμε πόσο επιρρεπείς είμαστε στο να την αγοράζουμε!
