Από τη Νίτσα Μανωλά 
-Πόσο κοστίζει η ευτυχία; Τον ρώτησα καθώς ατένιζε τον ματωμένο ουρανό.
-Πόσο κοστίζει;
-Ναι! Τι χρειάζεται να κάνει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος; Ποιο τίμημα πρέπει να πληρώσει;
Δίστασε, και σκέφτηκε για λίγο.
-Αυτό της μοναξιάς, είπε κοιτάζοντας με.
-Της μοναξιάς; Απόρησα.
Έγνεψε καταφατικά με ένα μειδίαμα στα χείλη.
-Πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν είσαι μόνος; Επέμεινα.
-Δεν είναι η μοναξιά όπως την φαντάζεσαι. Υπάρχουν στιγμές μοναξιάς που θέλεις να υπάρχεις μόνο με σένα. Μπορεί να πλαισιώνεσαι από πληθώρα κόσμου και εσύ να νιώθεις μόνος. Μπορεί όμως να είσαι μόνος και να έχεις τα πάντα.
Όση ώρα μιλούσε εγώ τον κοιτούσα αποχαυνωμένη. Είχε τη δύναμη να με καθηλώνει. Είχε πάντα τον τρόπο να με κάνει να ‘’βλέπω’’ λίγο πιο πέρα από το οφθαλμοφανές.
-Η ώρα της μοναξιάς σου, θα είναι εκείνη που θα απαλλάξεις την καρδιά σου από το μίσος, θα διώξεις από το μυαλό σου κάθε άγχος και στεναχώρια και θα μιλήσεις με… σένα.
Τα λόγια του ήταν κατανοητά μα όχι κατανοήσιμα. Δε μίλησα, μα σκέφτηκα: Πως η μοναξιά θα μπορούσε τελικά να μου προσφέρει την ευτυχία;
Σα να κατάλαβε, είπε τις τελευταίες του κουβέντες πριν σιωπήσει προσπαθώντας να βρει τη δική του μοναξιά.
-Η ώρα της μοναξιάς σου είναι για να σκεφτείς πως να ζεις απλοϊκά, να προσφέρεις περισσότερα και να περιμένεις λιγότερα. Είναι η ώρα που θα βρεθείς με τον εαυτό σου και θα κουβεντιάσεις. Σαν δυο καλοί φίλοι που δεν έχουν μυστικά. Τότε, η ψυχή θα ξεκουραστεί, θα αγαλλιάσει και η ευτυχία θα ρθει σαν από θαύμα να σε βρει χωρίς να την ψάξεις.
