από την Μαρία Πέττα.
Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνδέσει το καλό με το φως και το κακό με το σκοτάδι. Πόσο ανόητο είναι αλήθεια να θεωρούμε τη μέρα καλή και τη νύχτα κακή. Οι δύο αυτές έννοιες, του καλού και του κακού, βρίσκονται μέσα σε κάθε άνθρωπο και είναι απόλυτα συνδεδεμένες ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται και να εναλλάσσονται. Το ένα αναλώνει το άλλο, αλλά συγχρόνως αλληλοστηρίζονται και αλληλοϋποστηρίζονται.
Σημασία έχει να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στο καλό και το κακό ανάλογα πάντα με τον χαρακτήρα, τα ιδανικά, τα συναισθήματα και την προσωπικότητα μας. Το καλό και το κακό συνυπάρχει μέσα σε κάθε ύπαρξη στο σύμπαν, όπως τα πράγματα διαστέλλονται και συστέλλονται και η θερμοκρασία αλλάζει από ζεστό σε κρύο. Απλά διασώζοντας τις ισορροπίες και εξοντώνοντας τις αντιθέσεις με την ανάλογη δράση όλα φαίνονται να “εξανεμίζονται” και στο κέντρο μένει μια ατάραχη πραότητα.
Είναι η ουσία της φύσης και του μυαλού. Αλληλοσυνδέονται για να δημιουργήσουν τον χαρακτήρα. Δεν αποκλείουν το ένα το άλλο. Είναι αλληλεξαρτώμενα. Ένας δυϊσμός που αποτελεί τα πάντα και γίνεται ένα για τα πάντα.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο τίποτα δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό γιατί πρόκειται για δύο έννοιες που αλλάζουν και μεταμορφώνονται συνεχώς, και όντως, κάτι που είναι κακό για κάποιον μπορεί να είναι καλό για κάποιον άλλον.
Ο άνθρωπος πρέπει να βρει την ισορροπία ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες ώστε να υπάρχει αρμονία στις σκέψεις, στα βήματα που θέλει να κάνει και στις σχέσεις της ζωής του, διαφορετικά η μία έννοια θα διχογνωμεί στις ενέργειες της άλλης.
Δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει μια συνεχείς πάλη ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες ή η απόλυτη εξόντωση του κακού γιατί όπως προείπαμε το καλό είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το κακό. Εναπόκειται σ’ εμάς να τις ισορροπήσουμε και να ζήσουμε μ’ αυτές αρμονικά.
