Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Πολλές φορές, οι ενήλικες δυσκολευόμαστε να μπούμε ση θέση των παιδιών.
Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε κάτι όπως το αντιλαμβάνονται τα παιδιά, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε πως σκέφτονται τα παιδιά, αγνοούμε, πολλές φορές πως αυτά που ζητάμε από τα παιδιά είναι δύσκολο να τα κάνουν.
Ας φανταστούμε πως είμαστε εργαζόμενοι σε μια εταιρεία. Ο εργοδότης μας προκειμένου να είναι σίγουρος πως δουλεύουμε ελέγχει την δουλειά μας και την απόδοση μας και προβαίνει σε συχνές αξιολογήσεις της αποτελεσματικότητας μας.
Σαν εργαζόμενοι χρειάζεται να τηρούμε αυστηρά το πρωτόκολλο και να υπακούμε τυφλά στους κανονισμούς της εταιρείας.
Η απόδοση μας γίνεται αντικείμενο σύγκρισης με άλλους εργαζομένους και δεν υπάρχει περιθώριο να πάρουμε πρωτοβουλίες ή να αυτενεργήσουμε για κάτι.
Καλύτερος εργαζόμενος είναι όποιος έχει την μέγιστη δυνατή απόδοση, δεικνύει υπερβάλλοντα ζήλο χωρίς να παραπονιέται και είναι υπάκουος σε ότι του ζητηθεί. Πώς σας φαίνεται αυτό το επαγγελματικό σκηνικό;
Πολλές φορές, αυτό το επαγγελματικό σκηνικό προσομοιάζει με το σκηνικό της σχολικής πραγματικότητας!
Υπάρχουν όμως δύο μεγάλες διαφορές: ότι η σχολική πραγματικότητα αφορά παιδιά και ότι τα παιδιά δεν μπορούν να παραιτηθούν από το σχολείο.
Τα παιδιά μας χρειάζεται να κάθονται σε ένα θρανίο, να ακούνε, να αντιγράφουν ή να εξετάζονται συνεχώς και να αποδίδουν υπακούοντας τυφλά τον εκπαιδευτικό τους!
Κατόπιν τελειώνοντας από το σχολείο να παρακολουθούν όλο το απόγευμα φροντιστηριακά μαθήματα προκειμένου να ενισχύσουν περισσότερο την απόδοση τους στο σχολείο. Και όλα αυτά στην πιο ευαίσθητη ηλικία!
Στερούμε από τα παιδιά μας το κύριο χαρακτηριστικό της παιδικότητας τους: την ελευθερία τους! Ζητάμε από τα παιδιά να προσαρμόζονται άμεσα, να υπακούνε τυφλά, να αποδίδουν τα βέλτιστα, να συγκεντρώνονται απόλυτα!
Τα παιδιά μας στη σύγχρονη δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξετάζονται ανηλεώς με ποσοτική αξιολόγηση! Η ποσοτική αξιολόγηση αφορά την αποτίμηση της επίδοσης του μαθητή με τη βοήθεια βαθμών.
Κάποια από τα αρνητικά στοιχεία της ποσοτικής αξιολόγησης είναι η βαθμοθηρία, το άγχος που δημιουργείται στους μαθητές, η έλλειψη αξιοπιστίας των βαθμών και, το σημαντικότερο, το γεγονός πως οι βαθμοί έχουν γίνει πλέον αυτοσκοπός των μαθητών παραμερίζοντας τον ουσιαστικό σκοπό της μάθησης.
Η ποσοτική αξιολόγηση κάνει τα παιδιά να μην αγαπάνε την μάθηση καθότι, βοηθάει στο κυνήγι βαθμών και στον ανταγωνισμό.
Γιατί;
Γιατί τα ζητάμε όλα αυτά από τα παιδιά;
Οι σύγχρονες μελέτες δείχνουν αύξηση των συμπτωμάτων κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής, Διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, παραβατικότητας και επιθετικότητας στην παιδική και εφηβική ηλικία. Και όλα αυτά γιατί είμαστε μια κοινωνία που δεν θέλει τον άνθρωπο περισσότερο ευτυχισμένο, θέλει τον άνθρωπο περισσότερο αποδοτικό και αποτελεσματικό.
Και τι καταφέρνουμε με την μανία απόδοσης; Καταφέρνουμε να καταπιέζουμε τα παιδιά μας. Το καταπιεσμένο παιδί είτε δεν θα αποδώσει, είτε θα εμφανίσει συμπτωματολογία συναισθηματικών διαταραχών, είτε πολύ απλά δεν θα αγαπήσει την μάθηση.
Γιατί θέλουμε καταπιεσμένα παιδιά;
Ποιος είναι ο στόχος της εκπαίδευσης;
Σε ποιον τύπο πολίτη επενδύουμε σαν κράτος;
Προβληματιστείτε μαζί μου!
