Σαββατόβραδο! Το περιμένεις πως και πως!..

Όλη την εβδομάδα έλιωσες στη δουλειά. Έτρεχες από το πρωί, μέχρι το βράδυ!
Γραφείο, να μιλάς στο τηλέφωνο με το κάθε βούρλο, να τρέχεις για ψώνια, για τις ανάγκες του σπιτιού και τις δικές σου, μετά, βράδυ, γυμναστήριο, μέχρι αργότερα το βράδυ, που μπαίνεις σπίτι σου, κουβαλώντας την κούραση και εξάντληση όλης της ημέρας. Λίγο χάζι στην τηλεόραση, ξάπλα στον καναπέ και μετά, μέσα, στο υπέρδιπλο κρεβάτι, για ύπνο..

..και αύριο η ίδια διαδικασία.

Απόψε, έχεις κανονίσει με την παρέα! Η Σαββατιάτικη νυχτερινή έξοδος, για ποτό, χορό, ξενύχτι!
Που ξέρεις;! Μπορεί να σου κάτσει και κάνα «τυχερό»! Κάποια εφήμερη, κατ’επιλογή σου, όπως λες, σχέση και να ολοκληρωθεί η τέλεια, όπως την έχεις σχεδιάσει στο μυαλό σου, βραδιά! Ήδη έχεις σχεδιάσει και «στήσει» στην εικόνα του μυαλού σου, τις σέλφι που θα τραβήξεις και τις ατάκες που θα γράψεις, όταν τις δημοσιεύσεις στο Facebook!

«Μου αξίζει!», λες στον εαυτό σου. Είμαι καλά και περνάω τέλεια! Έτσι, λες, πως νιώθεις!..

Εδώ και χρόνια έχεις αγωνιστεί να φτιάξεις τη ζωή σου. Έφτιαξες ένα ωραίο σπιτικό, φοράς ωραία ρούχα και όταν βγαίνεις, δε φοβάσαι μήπως ξοδέψεις κάτι πάρα πάνω..

Κατευθύνεσαι προς το Κέντρο, όπου έχετε δώσει σημείο συνάντησης με την υπόλοιπη παρέα. Οδηγείς το ωραίο σου αυτοκίνητο..
Το φανάρι είναι κόκκινο και εσύ σταματάς..

Ένα ζευγάρι..

..ένα ζευγάρι περνάει απέναντι. Κρατιούνται από το χέρι και η κοπέλα γέρνει προς το μέρος του. Αυτός την κοιτάει με αγάπη. Περνάν απέναντι, στη στάση του λεωφορείου και τότε την παίρνει αγκαλιά και της τρίβει την πλάτη για να τη ζεστάνει..

Το βλέμμα σου κολλάει πάνω τους. Το φανάρι ανάβει πράσινο και εσύ ακόμα τους κοιτάς. Οι κόρνες των από πίσω σε επαναφέρουν. Βάζεις πρώτη και γκαζώνεις! Θες να φύγεις μακριά!

Τρόμαξες, αλλά δεν ξέρεις γιατί!
Ή μήπως ξέρεις;!..

..και όμως! Ξέρεις!

Ξέρεις πως αυτό το ζευγάρι έχει πολύ περισσότερα από εσένα και ας μην έχουν ούτε ένα μικρό, φθηνό, αυτοκίνητο. Ας μετακινούνται με τη συγκοινωνία και με τα πόδια! Ας πάνε να χωθούν στη γκαρσονιέρα τους, στο ημίδιπλο, στην καλύτερη περίπτωση, κρεβάτι τους!

..και πάλι, έχουν πολύ περισσότερα από όσα έχεις εσύ! Έχουν ο ένας τον άλλο!

Ξάφνου, η αλήθεια, η δική σου αλήθεια φανερώνεται ολόγυμνη μπροστά σου!
Αυτή η αλήθεια, που την ξέρεις, αλλά την έχεις βαφτίσει «ανεξαρτησία» και την σκεπάζεις με εξευμενιστικές ατάκες τύπου «δεν έχω ανάγκη συντρόφου. Δε με καθορίζει κάποιο άλλο άτομο»

Όλη την εβδομάδα, που τρέχεις, όλες τις εβδομάδες που τρέχεις από το πρωί ως το βράδυ, τρέχεις από τον εαυτό σου!
Τρέχεις μακριά από το άδειο σου σπίτι. Μακριά από το αδειανό υπέρδιπλο στρώμα. Τρέχεις όλη μέρα, μόνο και μόνο για να μπεις στο σπίτι σου και να κοιμηθείς..

Να κοιμηθείς αγκαλιά με το μαξιλάρι. Εκείνο που στη διαφήμιση έλεγε πως αναπνέει. Μόνο που εσύ, όταν το παίρνεις αγκαλιά, δε νιώθεις καμία αναπνοή να πάλλεται εντός του..

Οδηγείς και οι σκέψεις σε κυριεύουν. Οι σκέψεις, μαζί με τις εικόνες. Φαντάζεσαι το ζευγάρι, που είδες, να αγκαλιάζονται στο κρεβάτι τους. Αυτός την κρύβει στην αγκαλιά του. Τα χέρια του την τυλίγουν και τη ζεσταίνουν. Αυτή νιώθει τους χτύπους της καρδιάς του. Η δική της καρδιά συντονίζεται με τη δική του και χτυπούν σα μία!

Τα χέρια σου σφίγγουν το τιμόνι, μέχρι που πονάν οι αρθρώσεις σου! «Όχι!», λες στον εαυτό σου! «Εγώ είμαι καλύτερα! Έχω ανεξαρτησία! Δεν πρήζω και, κυρίως, δε με πρήζουν!»

Ξέρεις όμως, πως οι άνθρωποι εξελίσσονται ανά δύο! Μέσα από ξεβολέματα, μέσα από ενοχλήσεις και πολλές φορές, μέσα από καυγάδες, οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να έχουν ταίρι. Ξέρεις πως τα πράγματα που έχουμε, διπλασιάζουν την αξία τους μόνο όταν τα μοιράζεσαι με το ταίρι σου..
Ξέρεις πως τα παραμυθάκια που λες στον εαυτό σου, τελειώνουν..

Φτάνεις, επιτέλους, στο Κέντρο. Βρίσκεσαι με την παρέα. Κάνετε και κάνεις, αυτά που είχες τόσο σχολαστικά σχεδιάσει. Όλα τα καλά ψέματα απαιτούν σχολαστικό σχεδιασμό.

Ξεχάστηκες για λίγο. Δεν πέρασες και τόσο καλά, όσο περίμενες. Κάτι ξενέρωτο υπήρχε στον αέρα. Νάτο πάλι το ζευγάρι στην εικόνα του μυαλού σου! Τι να κάνουν τώρα άραγε;..

Περνάει η βραδιά, χαιρετίζεσαι με την υπόλοιπη παρέα και οδηγείς, σχεδόν ξημερώματα, προς το σπίτι σου.
Φτάνεις.

Γυρνάς το κλειδί στην πόρτα και ανοίγεις.

Αυτόματα σε κυριεύει εκείνο το γνώριμο αίσθημα, ίδιο κάθε φορά που μπαίνεις σπίτι σου. Μοναξιά λέγεται! ΜΟΝΑΞΙΑ!!

Μόνο που τόσο καιρό, τόσα χρόνια το απωθούσες. Το εξευμένιζες!
Είναι που εκείνο το ζευγάρι, λίγες ώρες πριν άθελα του, ξεσκέπασε την αλήθεια. Τη δική σου, πικρή αλήθεια.

Ένα δάκρυ είναι έτοιμο να βγει! «Όχι, μια χαρά είμαι», ουρλιάζεις μέσα στο μυαλό σου. «Είναι η κούραση όλης της εβδομάδας!»..

…και το δάκρυ, μένει μετέωρο..