Από την Γεωργία Κακαλοπούλου 
Σε κοιτάζουν…
Πάντα από μακριά.
Κλωστή σε ξεφτισμένο ρούχο κατατρεγμένων, κυτίο παραπόνων ,καταφύγιο άστεγων ονείρων και ταξιδιάρικη νότα αιώνιου τραγουδιού.
Παραβιάζεις το κρυφό πεντάγραμμο των ματιών, ζυγίζεις τις καρδιές σε μια χάλκινη παλάντζα κυμάτων, αγορεύεις σαν απαίδευτος φιλόσοφος, παραγγέλνεις παλίρροιες σε νερά και ψυχές, ανακαλύπτεις ένοχα μυστικά και φρίκη, αγκαλιάζεις δίχως έλεος δροσερά κορμιά, σκαλίζεις βλέφαρα, πίνεις, ορκίζεσαι, αγαπάς, γίνεσαι φλόγα και χάος … μα πάντα, εσύ, μακριά.
Γλυκόπικρη αγάπη δίχως άγγιγμα και δράκος που φοβάται τις φωτιές της κόλασης. Αμνός που σιγεί όταν το μαχαίρι χαράζει βαθιά το λαιμό.
Μακριά. Κι ο κόσμος πλέκει παραμύθια κι εφιάλτες στην καμπούρα σου. Κι εσύ σιωπηλό και μακριά.
Εσύ εκεί. Εμείς εδώ. Ακύμαντος ο χρόνος που σου δόθηκε.
Θορυβούμε. Κι αν μας αγαπάς, θα μας αγαπάς γιατί σε έδεσαν. Με μάγια και με αόρατες κλωστές. Πιστό σκυλί. Αθόρυβος αμνός.
Κόκκινο, μπλε, ασημένιο, ντυμένο νύχτα. Και σε κοιτάζουμε. Πάντα από μακριά….
Ας απολαύσουμε τούτες τις ανοιξιάτικες μέρες μέσα στο καταχείμωνο. Ας απολαύσουμε το πιο μεγάλο φεγγάρι που θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε σε τούτη τη ζωή.
Κι αν είναι ο κόσμος να καταστραφεί, τουλάχιστον δεν έχουμε γευτεί την ομορφιά με μεγάλο κουτάλι!
