Αρκετά χρόνια πριν, σε ένα δικηγορικό γραφείο.
Ο δικηγόρος είχε επαγγελματική συνάντηση, με αντίδικο. Η σύζυγος του αντιδίκου, πελάτισσα του δικηγόρου, τον χώριζε. Του ζήταγε διαζύγιο..
Η συνάντηση έληξε και ο αποπεμφθείς σύζυγος προέβαλε στην πόρτα, κατευθυνόμενος προς την έξοδο του γραφείου.
Μα τι είναι τούτο;!
Τι καταθλιπτική, άχρωμη φυσιογνωμία είναι αυτή;! Πάνω του, δε διέκρινες στενοχώρια για το επικείμενο διαζύγιο. Μία απλή αποδοχή ήταν ολοφάνερη. Αποδοχή των πάντων!..
..μία παθητικότητα.
Έστω και μην γνωρίζοντας τον άνθρωπο, έστω βλέποντας τον για πρώτη φορά, δεν κάνει καθόλου εντύπωση που η σύζυγος του τον διώχνει!
Ίσα, ίσα, αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση, είναι αυτή καθαυτή η ύπαρξη συζύγου! Ποια ήταν αυτή που επέλεξε να παντρευτεί και να συζήσει με ένα άτομο τόσο, μα τόσο ολοφάνερα ανύπαρκτο σαν προσωπικότητα;..
Σχεδόν αναπόφευκτα και βοηθούμενης της φιλικής σχέσης με τον δικηγόρο, εκφράστηκε φραστικά η πάρα πάνω απορία.
Αποστομωτική και η απάντηση του δικηγόρου. «Τι περιμένεις από έναν άνθρωπο, που η δουλειά του είναι να ανοιγοκλείνει τις πόρτες του τραίνου;!..»
Αυτή ήταν σε μία φράση, όλη η ζωή του αντιδίκου συζύγου. Από την αγκαλιά της οικογένειας, μη έχοντας κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του και βάζοντας, η οικογένεια, μέσο, διορίστηκε Δημόσιος Υπάλληλος σε θέση απόλυτα λουφαδόρικη.
Απλά, κάθεται στο μεσαίο βαγόνι, μόνος και ανοιγοκλείνει τις πόρτες του συρμού στις στάσεις που κάνει στους σταθμούς..
Χωρίς να ανταλλάσει κουβέντα με κανέναν. Χωρίς να χρειάζεται κανένα, μα κανένα προσόν, πέρα από την ύπαρξη…. δακτύλου, για να πιέζει το απαραίτητο κουμπί.
Τον έκανα εικόνα. Να σηκώνεται από το κρεβάτι του ξημερώματα, για να πάει σε μία δουλειά την οποία μπορεί να κάνει ο καθένας! Μία δουλειά, ουσιαστικά ανύπαρκτης αξίας. Μία δουλειά την οποία μπορεί να κάνει ο μηχανοδηγός!
Τον φαντάστηκα να κάνει χαρές, χρόνια πριν, όταν διορίστηκε, ευχαριστημένος που θα κάνει καριέρα στο….. τίποτα! «Θα κάθομαι και θα πληρώνομαι», θα έλεγε στον εαυτό του, βυθιζόμενος στην αυταπάτη της υποσχόμενης ευζωίας!…
Μόνο που, όταν για χρόνια κάνεις «τίποτα» και πληρώνεσαι για αυτό, καταντάς και εσύ ένα τίποτα..
Γίνεσαι χωρίς να το καταλάβεις, κάποιος, χωρίς ενδιαφέροντα. Χωρίς κάποια σπίθα να καίει μέσα σου.
Όπως μηχανικά πατάς το κουμπί για το άνοιξε/κλείσε, έτσι μηχανικά, καταντάς να ζεις!
Χωρίς ενδιαφέροντα και τελικά, χωρίς δίψα για ζωή!
Απλά υπάρχεις, ουσιαστικά ανύπαρκτος..
Ανύπαρκτος για τον εαυτό σου, για τους φίλους σου και τελικά για τη γυναίκα σου..
Τον κοιτάω να απομακρύνεται. Κοιτάω το τίποτα και αναρωτιέμαι..
Πόσες φορές παραμυθιαζόμαστε από υποσχέσεις επαγγελματικής αποκατάστασης, σε θέσεις όπου η δημιουργικότητα, έστω και υποτυπώδης, δεν αποτελεί απαιτούμενο προσόν;!
Πόσες φορές οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σε πιέσεις οικογενειών, για να διοριστούν με μέσον στο… τίποτα;!…
..καταντώντας, να χαρακτηριζόμαστε από το τίποτα;..
Αυτόματα, κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ένιωσα μια έντονη ανακούφιση!
Ανακούφιση που εγώ, δεν υπέκυψα στις αντίστοιχες πιέσεις πολλά χρόνια πριν. Που τουλάχιστον οι δυσκολίες επιβίωσης, έφεραν μαζί τους και την προίκα της αυξημένης αντίληψης και δημιουργικότητας!
Πέτρα που κυλά δε χορταριάζει.
Κάποιοι επιμένουμε σε αυτό.
Οι υπόλοιποι, ας βάλουν μέσο για να ….. ανοιγοκλείνουν πόρτες..
