Στο Κέντρο για δουλειές. Όπως κάθε μέρα, έτσι και εκείνη..
Κάπου στην Ομόνοια, στην είσοδο κτιρίου, προφανώς κάποιας Δημόσιας Υπηρεσίας, ένα πλήθος περιμένει.
Μάλλον περιμένουν στη σειρά..
Πλησιάζοντας περισσότερο, η απλή και προφανής, διαπίστωση.
Αλλοδαποί.
Σίγουρα αναμένουν στην ουρά, για κάποια τυπικότητα, έρχεται ο συνειρμός. Πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, είναι εκεί οικογενειακώς. Συν γυναιξοί και τέκνοις, που λένε..
Αλλά, τι είναι εκεί;!
Ένας άνθρωπος, με γυρισμένη την πλάτη στο δρόμο, κοιτώντας στον τοίχο, με ελαφρώς σκυμμένο το κεφάλι, σαν σε τιμωρία! Μία φιγούρα…. γυναικεία!
Καλυμμένη από την κορυφή ως τα νύχια με κάτι σαν μπούργκα, γυρισμένη με το πρόσωπο στον εξωτερικό τοίχο του κτιρίου, μην τολμώντας να ρίξει έστω και μία ματιά προς το υπόλοιπο περιβάλλον.
Λίγα βήματα πίσω της, σε ρόλο σκοπού, ένας άνδρας, προφανώς ο άντρας της. Περιβεβλημένος και αυτός με κάποιο χαρακτηριστικό ντύσιμο, κοιτάει με αυστηρό βλέμμα, στο όριο του άγριου, αν κάποιος προσπαθεί να δει τη γυναίκα του!
Αυτή, απόλυτα υποταγμένη..
Θυμός!
Ο θυμός φουντώνει..
«Τι φοβάσαι ρε άχρηστε;! Μήπως και δει κάτι καλύτερο από εσένα;!», έρχεται η εκκωφαντική σκέψη!
Προσπαθείς να παρηγορήσεις, έστω να δικαιολογήσεις την νοσηρή εικόνα που βλέπεις, σκεπτόμενος πως, έτσι είναι το έθιμο στην Πατρίδα τους!
Όμως, όχι ρε γαμώτο! Είναι λάθος! Είναι άρρωστο!!
Ένας άνθρωπος, εν προκειμένω, μία γυναίκα, είναι επί της ουσίας φυλακισμένη μπροστά στα μάτια μας!
Που είναι οι αλληλέγγυοι, που τόσο πολύ κόπτωνται για τα δικαιώματα των μεταναστών και κάθε είδους καταπιεσμένων;!
Προχωράς, σέρνεις τα βήματα σου και κάνεις τις δουλειές σου..
Όμως στο μυαλό σου έχει εισβάλει η εικόνα. Εκείνη η τόσο δυνατή εικόνα..
Θυμάσαι πως έφυγες από το σημείο, φοβούμενος πως, αν εστιάσεις το βλέμμα σου, για περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα, ίσως ο κομπλεξικός «σύζυγος», θεωρήσει υπεύθυνη τη γυναίκα του και την τιμωρήσει..
Η εικόνα όμως εκείνη σου θύμισε και κάποιες άλλες περιπτώσεις. Εδώ κοντά μας. Στα δικά μας τα μέρη και όχι σε κάποιο μακρινό και βολικό «Ισλαμιστάν»..
Θυμάσαι τις περιπτώσεις που κάποιοι «άνδρες», απαγορεύουν στις συντρόφους τους να έχουν ζωή έξω από αυτούς.
Που τους απαγορεύουν να εργάζονται και ακόμα και να βγαίνουν από το σπίτι!
Θυμάσαι ακόμα και εκείνη την περίπτωση, που ο σύζυγος όταν έφευγε από το σπίτι, κλείδωνε τη γυναίκα του μέσα σε αυτό, για να «μην ξεπορτίσει», όπως έλεγε με καμάρι, αρνούμενος να «δει», τις απαξιωτικές ματιές που αντήλλασαν μεταξύ τους οι γύρω του..
Θυμάσαι εκείνον τον ανύπαρκτο, που τηλεφωνούσε σπίτι, στο σταθερό κάθε τρία με πέντε λεπτά, για να ελέγξει αν η γυναίκα του είναι σπίτι, ή αν τριγυρνά. Ο οποίος δήλωνε «πολύ άνδρας», που οφείλει να ελέγχει τη γυναίκα του. Μέχρι που εκείνη από αντίδραση και μόνο, τον έκανε ζωάκι του Άη Βασίλη και του απάνταγε στις τηλεφωνικές του κλήσεις, καβάλα στον εραστή της!
Τι κοινό είχαν και έχουν όλοι αυτοί οι πάρα πάνω;
Μα απλά, δεν σέβονται τους εαυτούς τους!
Είναι σίγουροι πως είναι τόσο λίγοι, σαν άνθρωποι και σαν άνδρες, που το θεωρούν σίγουρο πως οι γυναίκες τους θα βρουν πανεύκολα κάτι καλύτερο από αυτούς!
Φίλοι μου (λέμε τώρα), το αντριλίκι δεν μετριέται με απαγορεύσεις και γενικότερες κατασταλτικές μεθόδους.
Με αξιοπρέπεια μετριέται.
Άλλο, λοιπόν, άνδρας και άλλο ανδράκι..
