Από την Ειρήνη Φραγκάκη 
Είπα να εκμεταλλευτώ το βήμα που μου δίνει το αγαπημένο μας Writers’Gang και να περιαυτολογήσω καθότι γενεθλιάζουσα σήμερα…
Δεν ξέρω αν η αρχισυντάκτρια θα το προωθήσει –την έχω από κοντά και την καλοπιάνω– εγώ πάντως θα αιτηθώ κι ο Θεός βοηθός…
Που λέτε λοιπόν αγαπημένοι μου φίλοι, σήμερα κλείνω λέει τα 42…
Καλά, σιγά και τον τεράστιο αριθμό… κάποιες φωνούλες βροντοφωνάζουν ότι οποιοδήποτε νούμερο άνω των 40, διαιρείται… τουτέστιν 21… εγώ πάντως επειδή έχω μια τάση να τα βλέπω ανάποδα, το βαφτίζω 24.
Δεν θα τα χαλάσουμε, για 2 χρονάκια πάνω κάτω, οπότε… ξεκινώ…
Σ’ αυτή την ηλικία των… 21… 24… έχω καταλάβει πολλά. Έχω καταλάβει πολλούς.
Είναι η ηλικία που έχεις ήδη ξεκινήσει να δραπετεύεις από την πεζή πραγματικότητα, είναι η ηλικία που ΚΑΙ το στόρι σου θες να ζήσεις ΚΑΙ τη μαγεία θες να αντικρίσεις στον νυχτερινό έναστρο ουρανό.
Είναι η ηλικία που γουστάρεις να πατήσεις το γκάζι, να τερματίσεις το volume στο cd του αυτοκινήτου και να τρέξεις στην παραλιακή μέχρι να πιάσεις άμμο.
Να γεμίσεις την ψυχή σου με όνειρα όσα οι κόκκοι της και να πατήσεις τα πόδια σου στα λαμπερά νερά της θάλασσας και να… βαφτιστείς ευτυχισμένη.
Είναι η ηλικία που θα μαζέψεις τα πιο μικρά κοχύλια της από τον βυθό για να μαρτυρήσεις τα πιο μεγάλα σου μυστικά…
Θα ταξιδέψεις πάνω στις κατάλευκες φτερούγες του γλάρου με μάτια σφαλιστά βγάζοντας φτερά και στις δικές σου πλάτες και αφήνοντάς τον να σου μάθει… πέταγμα και πτήση… όχι πτώση…
Γιατί τις πτώσεις, τις έμαθες μόνο για την γραμματική. Δεν ταιριάζουν σε αυτή την ηλικία, είναι… πολύ επικίνδυνες…
Είναι η ηλικία που έχεις μάθει να αποδέχεσαι τις μοναξιές και τις μοναχικές στιγμές γιατί απλά… έμαθες να τις ξεχωρίζεις, να τις αγαπάς, να τις αποζητάς και να τις εκτιμάς…
Είναι η ηλικία του… ναι μεν αλλά…
Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους ΜΟΥ ευτυχισμένους αλλά χρειάζομαι να δω και στα δικά τους τα μάτια, το “νοιάξιμο” που νιώθουν για μένα.
Θέλω να αγαπώ με ανιδιοτέλεια αλλά όχι πια χωρίς ανταλλάγματα.
Θέλω αγαπημένε μου να σηκωθώ και να σου φτιάξω τον καφέ που αγαπάς αλλά θέλω -μια στο τόσο- να δω τον δικό μου καφέ έτοιμο, καθώς θα μου χαϊδεύεις τα μαλλιά για να ξυπνήσω.
Θέλω αγαπημένο μου παιδί να σε φροντίσω αλλά πίστεψέ με πιο σημαντικό είναι να σε μάθω να φροντίζεις ΕΣΥ τον εαυτό σου και εν συνεχεία να ξεκουράζεις κι εμένα.
Θέλω για σένα, για σένα και για σένα αλλά σε αυτή την ηλικία, πάνω απ’ όλα μαθαίνω να θέλω για μένα.
Δύσκολο και κάπως εγωιστικό θα σκεφτείτε ίσως… αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου.
Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε οφείλουν να σέβονται τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Άρα δεν θα τους νοιάζει αν εγώ, έχω τα δικά μου θέλω για μένα. Οι δικοί μου άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι επειδή είμαι κι εγώ. Εγώ είμαι ευτυχισμένη γιατί κι εκείνοι είναι…
… κι η ζωή κυλάει ωραία…
Είναι η ηλικία που νιώθω την ανάγκη να πω κι ένα ευχαριστώ παραπάνω.
Όχι συγκεκριμένα σε κάποιους.
Είναι τα ευχαριστώ για τις στιγμές, τις καλές, τις άσχημες, για τα χαμόγελα μα και τα δάκρυα. Είναι τα ευχαριστώ που ανήκουν σε…
…να είστε σίγουροι, πως αν πιστεύετε ότι αξίζετε τα ευχαριστώ αυτά, θα τα εισπράξετε. Γιατί εσείς που τα αξίζετε, το γνωρίζετε.
Γενεθλιάζω λοιπόν και αναπολώ.
Αναπολώ όχι στα 21 μου.
Όχι στα 24…
Όχι στην ηλικία… που περίμενα τον πρίγκιπα και το άτι (που ποτέ δεν ήρθαν τελικά).
Όχι στην ηλικία του… εγώ κι ο εαυτός μου…
Αλλά στα 42 μου.
Στην ηλικία που το φρένο τερματίζει μόνο στο γκάζι κι όχι στην διάθεση.
Που η άμμος είναι λιγότερη από τις στιγμές που θέλω να ζήσω και προπαντός δεν είναι φυλακισμένη σε κλεψύδρα να μετρά τον χρόνο.
Που ο ουρανός έχει λιγότερα αστέρια σε σχέση με τα όνειρα που κάνω μα προσεύχομαι να μην πέσουν.
Που η θάλασσα δεν κρύβει πια μόνο τα δάκρυα που την πότισα μα μου έκανε δώρο μια βαρκούλα να με ταξιδέψει σήμερα.
Και μου υποσχέθηκε ότι τέρμα πια τα 40 κύματα.
Μόνο ανοιχτοί ωκεανοί και ουράνια τόξα γέφυρες, στην πλεύση μου.
Στα 42, που δεν θα τα δω κεράκια πάνω σε μια τούρτα αλλά αστέρια στον ουρανό κάνοντας ευχές…
42 ευχές… τόσα όσα και τα χρόνια που πέρασαν…
Και υπόσχομαι…
Δεν θα τις κρατήσω όλες για μένα… δεν τις χρειάζομαι όλες.
Μια-δυο… τρεις το πολύ.
Να έχω υγεία.
Να έχω τη δύναμη στην ψυχή μου για να αγαπάω και να αγαπιέμαι αληθινά.
Και για να μην κρύβομαι και πίσω από το δάχτυλό μου, ένα εννιαψήφιο αριθμό των ευρώ, γιατί θέλω να γυρίσω ΟΛΟ τον κόσμο!!!!
Χρόνια μου καλά λοιπόν, όχι πολλά… καλά να είναι… ευτυχισμένα και με αγκαλιές χαμογελαστές…
Γιατί… τι θέλει ο άνθρωπος αν όχι υγιή χαμόγελα;
Υ.Γ. Αν φτάσατε μέχρι εδώ κάτω, σημαίνει ότι η αρχισυντάκτρια είπε το ΝΑΙΙΙΙΙΙ και την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!!!!!
(Να… φυλάω σταυρό, δεν την πλήρωσα…)
