Από τη Νίτσα Μανωλά 
Σ’ αγαπάω, αλλά…
Αυτό το ‘’αλλά’’ στο τέλος της πρότασης πάντα με ενοχλούσε και με θύμωνε. Μάλλον καλύτερα να πω με εξόργιζε και συνεχίζει να με εξοργίζει!
Ποτέ δεν το κατάλαβα…
Ποτέ δεν μπόρεσα να μπω στην ψυχοσύνθεση εκείνου που το ξεστομίζει.
Τι θα πει σ’ αγαπάω… ‘’αλλά’’;
Από πότε η αγάπη χρίζει προϋπόθεσης;
Τι θα πει μπορούμε να είμαστε μαζί … ‘’αλλά’’;
Στα συναισθήματα δεν υπάρχουν ‘’αλλά’’! Δεν υπάρχουν συνθήκες! Τις σχέσεις μας επιβάλλεται να τις χτίζουμε με σεβασμό και αλληλοκατανόηση και όχι με καταπιεστικές απαιτήσεις.
Είτε σε θέλω με τα ελαττώματα και με τα προτερήματα σου είτε δε σε θέλω. Είτε μπορούμε να κάνουμε χωριό είτε δεν μπορούμε.
Μαύρο κι άσπρο. Δεν υπάρχει γκρι.
Δεν θα σου βάλω και όρια στο κάτω κάτω. Όπως δε γουστάρω να μου βάλεις όρια και εσύ.
Ούτε θα σε καταπιέσω…
Στο πως θα ντυθείς, στο πως θα μιλήσεις, στο που θα πας και τι θα κάνεις, στο πως θα συμπεριφερθείς.
Τη σιχαίνομαι την καταπίεση. Αντιπαθώ τον έλεγχο και μόλις νιώσω πως πνίγομαι… εξαφανίζομαι.
Αν θέλω να σε αλλάξω σημαίνει πως δεν μου κάνεις… δεν είσαι αυτό που αναζητώ για να είμαι ευτυχισμένη. Είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο. Δεν μου προσφέρεις την συναισθηματική κάλυψη που αναζητώ… όποια κι αν είναι αυτή.
Και προς θεού δεν το κατηγορώ…
Έχουμε όλοι δικαίωμα στην συναισθηματική γαλήνη, ευχαρίστηση και ευτυχία μα πιστεύεις αλήθεια πως θα την βρεις με το να αναγκάζεις τον άλλο να αλλάξει και να ραφτεί στα μέτρα σου;
Και να το κάνει για λίγο θα ‘ναι.
Μόλις βολευτεί και πάλι θα γυρίσει στον παλιό καλό του εαυτό: Εκείνον που σε εκνευρίζει και σε κάνει να «αγαπάς… αλλά».
