από την Νικολέττα Ντόβα
Γύρισε το κλειδί στη πόρτα του παλιού σπιτιού στην απομόνωση της εξοχής λες και έμπαινε πρώτη φορά.
Συνειδητοποιώντας πως άκουγε και την ανάσα της στη τόση ησυχία γύρω.
Σε ολη τη διαδρομή ως εκεί μονολογούσε “Μα πού πάω ; Τι πάω να κάνω ;” ξανά και ξανά..
Αλλά την απόφαση την είχε πάρει πια, ήταν τώρα εκεί.
Πέρασαν από το νου της οι ετοιμασίες που έπρεπε να γίνουν,το σπιτάκι που σουλούπωσε με κόπο και φαντασία να το κάνει ξανά κατοικήσιμο, όλους τους αγαπημένους φιλους και συγγενείς και συναδέλφους που αποχαιρέτησε.
Ευχαρίστησε όσους τη στήριξαν, ευχαρίστησε ιδιαίτερα κι αυτούς που δεν πίστευαν πως θα τα καταφέρει. Τακτοποίησε όλους τους λογαριασμούς της, τους χρηματικούς αλλά και τους προσωπικούς. Κυρίως αυτούςκαι έφυγε..
Με ένα “φεύγω” ήταν πάντα δεμένη.
Τι παράξενο κι αυτό το μυαλό. Είναι φορές που αδειάζει από σκέψεις κι άλλες πάλι, όπως τώρα που οι σκέψεις σκάνε σαν πυροτεχνήματα χίλιες μαζί το δευτερόλεπτο, όσο κρατάει το ξεκλείδωμα της παλιάς πόρτας.
“Εδώ ειμαι λοιπόν τώρα” σκέφτηκε..κι αφησε τα κλειδιά στο τραπεζάκι της κουζίνας..κι ακόμη κι αυτός ο θόρυβος των κλειδιών ακούστηκε εκκωφαντικός μες στην απόλυτη σιωπή..
“Η σιωπή είναι φίλη Σοφία.. Σύνελθε κορίτσι μου..”
Κάθησε βαριά στη καρέκλα. Φορτωμένη με το βάρος όλων των φόβων της νέας ζωής της.”
Φόβος λοιπόν.
Φόβος για τη νέα αρχή;
Γιατί φοβόμαστε τόσο αναρωτιέμαι; μα για χίλιους λόγους..
Θυμάστε που ήμασταν παιδιά, πιστεύαμε στα παραμύθια και νικούσαμε με το φανταστικό αήττητο σπαθί μας όλους τους δράκους ;
Ε λοιπόν, μεγαλώσαμε. Και μαζί μεγάλωσαν κι οι δράκοι γύρω μας, μέσα μας..
Μεγαλώνοντας ποτιστήκαμε με τη πίστη πως η Ασφάλεια είναι το Υπέρτατο Αγαθό.
Και πώς αφήνεις την ασφάλεια;Την στρωμένη καθημερινότητα, ακόμη και τη δουλειά που σε “αδειάζει” και τη σχέση που σε ταλαιπωρεί μεν, είναι το σιγουράκι σου δε κι είναι κι όλοι γύρω βολεμένοι και γελάνε λέγοντάς σου “τρελάθηκες τώρα;”
Και πάνε τα χρόνια για καινούρια ξεκινήματα και που πας ρε Καραμήτροοοο;;”
Κι όχι πως έχουν αδικο.. Χίλια τα δίκια τους..
“Κάτσε στ’αυγά σου ” μου’λεγε κι εμένα η μανούλα μου μικρή αλλά μεγαλώνοντας πίστεψα τον Μαρτιν Λούθερ Κινγκ περισσότερο, (Συγνώμη μανούλα) που έλεγε “ανέβα το πρώτο σκαλοπάτι κι ας μην βλέπεις ακόμη ολόκληρη τη σκάλα..”
Βαθιά ανάσα και ” ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ..” Όπως λέει και το τραγούδι..
Το ξέρω καλά ακόμη και με τον εαυτό σου θα έρθεις σε ρήξη που τον ξεβόλεψες..
Δεν θέλω να πέσω στη παγίδα των κλισέ φράσεων.
Όμως ισχύει πάντα το “κάθε αρχή και δύσκολη”
Άσε που το έχω και λίγο άγχος, μην τυχόν είμαι δέντρο με ρίζες σε μια επόμενη ζωή .. Ό,τι προλάβω σε τούτη λοιπόν…
