Είναι η παρέα στο διπλανό τραπέζι.
Έχουν μία έντονη συζήτηση. Διαφωνούν σε κάτι. Έχουν τραβήξει την προσοχή όλου του μαγαζιού, μόνο και μόνο, γιατί μία κοπέλα από την παρέα, μιλάει φωναχτά. Μιλάει ενοχλητικά φωναχτά..
Η κοπέλα, λόγω μικρού ύψους, ίσα που φαίνεται. Επίσης, ακούγοντας (θέλοντας και μη), είναι φανερό πως η φωνακλού, δεν έχει επιχειρήματα. Απλά φωνάζει, έχοντας με αυτό τον τρόπο την αυταπάτη πως, φωνάζοντας, θα επιβάλλει την άποψη της.
Έχει άδικο. Ολοφάνερα άδικο..
«Όσο μικρότερο το μέγεθος, τόσο μεγαλύτερη η φωνή», έρχεται ο συνειρμός…
Όντως! Όσο «μικρότερος» αισθάνεται κάποιος, ανεξαρτήτως του φυσικού του μεγέθους, τόσο περισσότερο προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Όπως τα σκυλιά. Όσο μικρότερα, τόσο περισσότερο φασαριόζικα..
Όσο μεγαλύτερος ο απατεώνας και άρα, όσο μικρότερο το ηθικό του ανάστημα, τόσο μεγαλύτερη η «αγανάκτηση» του για την αδικία, που σύμφωνα με τον ίδιο, υφίσταται και τόσο εντονότερη η φωνή που βγάζει!
Κάποιος που έχει πραγματικά επιχειρήματα, δε χρειάζεται να φωνάζει.
Κάποιος που έχει τι απαιτούμενο, ηθικό ανάστημα, ανεξαρτήτως του σωματικού του αναστήματος, μιλάει ήρεμα και πολιτισμένα. Απλά..
..τόσο απλά…
Παντού γύρω άνθρωποι «κοντοί» στο ήθος, ουρλιάζουν, διακόπτουν τους συνομιλητές τους και προσπαθούν να τους διαβάλλουν με αβάσιμα επιχειρήματα και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, μόνο και μόνο γιατί οι ίδιοι αρνούνται, έστω και να προσπαθήσουν, να μεγαλώσουν το χαμηλό τους ηθικό ανάστημα!
Άνθρωποι που προτιμούν να ζουν στον βολικό φανταστικό φωνακλάδικο κόσμο τους, γιατί δεν αντέχουν την πραγματικότητα του αληθινού κόσμου.
Προτιμούν τα ….. χάπια της ευτυχίας, από την οδυνηρή διαδικασία, του να έρθουν σε αντιπαράθεση με το κακό μέρος του εαυτού τους..
Όλοι μας έχουμε μία νοσηρή πλευρά.
Όλοι μας έχουμε ένα σκοτεινό εγώ, που περιμένει την ευκαιρία να βγει προς τα έξω.
Είναι αυτός ο άσχημος εαυτός μας, που κάνει πράγματα για τα οποία ντρεπόμαστε.
Όλοι μας έχουμε τις «ντροπιαστικές» στιγμές στη ζωή μας.
Πολλοί, καταπολεμάμε αυτή τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Πολλοί επίσης, βγαίνουμε νικητές από αυτή τη μάχη.
Το μόνο που χρειάζεται για να νικήσει ο καλός σου εαυτός, είναι απλά και μόνο η ειλικρινής βούληση για τη νίκη!
Είναι, φυσικά, ευκολότερο να ουρλιάζεις κάθε φορά που έρχεσαι σε αντιπαράθεση.
Οι άνθρωποι δε γουστάρουν τις φωνές και συνήθως, μπροστά σε αυτές, υποχωρούν, προσφέροντας στους «φωνακλάδες» την αυταπάτη πως επέβαλαν τη δική τους αλήθεια.
Είναι ευκολότερο να φωνάζουμε και να καταφεύγουμε σε εύκολες, «χαπακωμένες», λύσεις..
Μόνο που υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα σε όλα αυτά.
Κάποτε οι άνθρωποι βαριούνται τους καθ’ έξη χαπακωμένους φωνακλάδες και τους τοποθετούν εκεί που τους αξίζει.
Στο περιθώριο…
..παρέα με τους, επίσης καθ’ έξη και κατ’ επάγγελμα, παρασιτικούς τζαμπατζήδες, οι οποίοι τους προσφέρουν απλόχερα, αυτό που σε τόσο μεγάλη ποσότητα διαθέτουν!
Αυταπάτες!
Ας τους αφήσουμε εκεί! Η συναναστροφή μαζί τους, μόνο κακό μπορεί να κάνει σε αυτούς που θέλουν, με ειλικρίνεια, να βελτιωθούν και να τοποθετήσουν στο περιθώριο τον δικό τους κακό εαυτό..
…και περαστικά τους..
