Ο Αλέκος δίνει στον ανιψιό του, γιό της αδελφής του, μία πάστα..

Μία σοκολατίνα, που ο πεντάχρονος μικρός την ακολουθούσε με το βλέμμα του, όλο λαχτάρα, όση ώρα διήρκεσε η διαδικασία, να βγει η πάστα από το κουτί, να μπει στο πιάτο του γλυκού, να ανοίξει το συρτάρι της κουζίνας, για να βρεθεί κουταλάκι και τελικά, να μπει στην τελική ευθεία που θα οδηγούσε το γλυκό μπροστά στο παιδί..

Προτού καλά καλά, ακουμπήσει το πιάτο με το λαχταριστό γλυκό στο τραπέζι, όμως, ένα χέρι απλώθηκε και έκοψε την πάστα στη μέση!
Η Βαρβάρα! Η μητέρα του μικρού και αδελφή του Αλέκου! Πήρε το μισό που έκοψε και το έβαλε στο δικό της πιάτο!

Οι παριστάμενοι, κοίταξαν ξαφνιασμένοι και με κάποια αποστροφή τη μάνα, που τόσο αυθαίρετα έκοψε στη μέση την απόλαυση του γιού της.

Όλοι ξαφνιάστηκαν, εκτός από τον μικρό..
Το παιδί είχε υποστεί και άλλες φορές αυτή τη διαδικασία. Την ήξερε..

«Ρε Βαρβάρα, υπάρχουν και άλλα γλυκά! Πάρε ένα και άσε του παιδιού..»

Η απορία όλων, εύλογη. Υπήρχαν πολλά γλυκά. Δε χρειαζόταν η Βαρβάρα να στερήσει από κανέναν άλλο και ειδικά από το παιδί της, το γλυκό του, ή μέρος αυτού.

Η απάντηση, όμως, της Βαρβάρας αποστομωτική, όσο και αποκρουστική!
«Να μάθει από τώρα να μου δίνει!»

Με αυτό τον τρόπο η Βαρβάρα «εκπαίδευσε» τον γιό της, να της δίνει.
Όσο ο μικρός μεγάλωνε, μάθαινε να δίνει. Να δίνει μόνο στη μάνα του. Να δίνει από τα δικά του..

Ακόμα και όταν μεγάλωσε και κέρδιζε τα δικά του χρήματα, ήταν δεδομένο για το παιδί, πως θα δίνει ένα σημαντικό μέρος των εσόδων του στη μάνα του. Στερούνταν το παιδί, για να απολαμβάνει η μάνα..

Όντως. Η επί χρόνια εκπαίδευση που έκανε η Βαρβάρα στο γιό της, έπιασε τόπο!
Ακόμα και σε προχωρημένη ηλικία, ο πενηντάρης, πλέον, γιός της, έφτανε συστηματικά σε σημείο να στερεί από τη δική του οικογένεια, για να παρέχει στη μάνα του.

Ο ίδιος, από χρόνια μεγάλος άνδρας πια, καταλάβαινε το προβληματικό του πράγματος. Όσο όμως και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να σταματήσει να δίνει στη μάνα του, περισσότερα απ’όσα μπορούσε και έπρεπε..

Ο από χρόνια προγραμματισμός της Βαρβάρας, ήταν πολύ ισχυρός..

Τελικά οι άνθρωποι είμαστε όπως μας μάθουν, Όπως μας προγραμματίσουν από μικρά παιδιά..

Συνήθειες που κουβαλάμε και όταν μεγαλώσουμε.
Οι τυχεροί μεγαλώνουν σε οικογένειες με υγιείς και αγνές προθέσεις. Με γονείς που θέλουν και κυρίως, μπορούν να δώσουν αγάπη στα παιδιά τους.

Αγάπη, χωρίς το ενοχικό «στερήθηκα για να σε μεγαλώσω», που έλεγε και η Βαρβάρα στο γιό της, της ελάχιστες φορές που εκείνος δυσανασχέτησε, στην αρχή, με τη «φορολογία» της μάνας του..

Παιδιά που μεγαλώνουν με αυτό τον τρόπο και που αναπόφευκτα γίνονται αιώνια θύματα.
Αποκτούν συντρόφους, αντίγραφα των γονιών τους. Δίνουν χωρίς να παίρνουν και οδηγούνται με αυτό τον τρόπο στο θυμό και σε βίαια ξεσπάσματα, όταν διαπιστώνουν το πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουν συνήθειο. Ο γονικός προγραμματισμός είναι πολύ ισχυρός..

Η «φορολογία» υφίσταται και όταν το παιδί φύγει και πάει σε δικό του σπίτι.
Κάθε φορά που επισκέπτεται το πατρικό του και η μάνα του λέει, «κατέβασε τα σκουπίδια, σήκωσε τις τέντες κλπ».
Με αυτό τον τρόπο οι διάφορες «Βαρβάρες», διατηρούν τα παιδιά τους αιωνίως παιδιά.

Άτομα μεγάλα σε γονιδιακή ηλικία, αλλά ανώριμα πεντάχρονα όσον αφορά την ανεξαρτησία τους και την ωριμότητα τους.
Κάθε φορά που στριμώχνονται από τη ζωή, έχουν μάθει να τρέχουν στη «Βαρβάρα» τους για λύση..

Όπως όλα τα μακρινά ταξίδια, έτσι και αυτό, το ταξίδι προς την ανεξαρτησία από τη «Βαρβάρα», ξεκινά με ένα βήμα..

«Εμένα περίμενες να σου κατεβάσω τα σκουπίδια και να ανεβάσω τις τέντες;..»…

…Ένα απλό, αλλά σημαντικό βήμα.

Κάντε το!!