…από τη γιαγιά!
Λίγες μέρες πριν να τελειώσει η εβδομάδα, πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα. Συνήθως Πέμπτη, ή Παρασκευή και περιμένουμε..
Περιμένουμε τον Πατέρα. Έρχεται από το σπίτι της μάνας του. Της γιαγιάς!
Έρχεται με ΤΟ «πεσκέσι»!
Κάθε Πάσχα η ίδια, πάνω κάτω, διαδικασία! Η γιαγιά, αυτή που μένει στον Πειραιά, στέλνει το «Πασχαλινό Πεσκέσι». Το περιμένουμε πως και πως. Ειδικά, ο εγγονός της, γιός του Πατέρα και γιού της, ο οποίος, εγγονός, της έχει μεγάλη αδυναμία και αγάπη. Στο κάτω κάτω, η γιαγιά, αυτή ειδικά η γιαγιά, είναι το καταφύγιο του μικρού. Την επισκέπτεται όσο συχνότερα μπορεί. Εκεί ο εγγονός ηρεμεί. Κοιμάται ήσυχος..
Έρχεται λοιπόν ο Πατέρας, φέρνοντας μαζί του τους θησαυρούς!
Ευρύχωρα πλαστικά, συνήθως, σκεύη, που ξεκίνησαν την καριέρα τους σε κάποιο εργοστάσιο παρασκευής παγωτού, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και τώρα, έχουν μία δεύτερη καριέρα ως φαγητοδοχεία..
…γεμάτα ασφυκτικά, κυρίως με κουλούρια, από τα χέρια της γιαγιάς! Τα τσουρέκια, είναι τυλιγμένα, εκτός δοχείων..
Πριν καλά καλά έρθει το πακέτο, ή ορθότερα τα πακέτα από τη γιαγιά, ορμάει η οικογένεια, με μπροστάρη τον εγγονό! Βλέπετε, το περιτύλιγμα που έχει κάνει η γιαγιά, έχει την επάρκεια να προστατεύσει το περιεχόμενο, αλλά όσον αφορά τον περιορισμό των γαργαλιστικών, ερεθιστικών, λαχταριστών μυρωδιών, έχει αποτύχει παταγωδώς!
Πολλές δεκάδες από αφράτα, μυρωδάτα, Πασχαλινά κουλούρια, αναμένουν εντός των πακέτων!
Η διαδικασία, ειδικά αυτή που εφαρμόζει ο εγγονός, πανομοιότυπη! Τόσα χρόνια, από το νηπιαγωγείο, την επαναλαμβάνει κάθε Πάσχα!
Παίρνει ένα κουλούρι από το πακέτο. Κοιτάει το περίτεχνο σχήμα, που το έχει διαμορφώσει σε καθένα ξεχωριστά η γιαγιά του, το φέρνει στη μύτη. Κλείνει τα μάτια, μυρίζοντας την υπέροχη μυρωδιά και ταυτόχρονα ταξιδεύοντας με τη σκέψη στην κουζίνα της γιαγιάς του, νιώθοντας, έστω και αμυδρά, την ασφάλεια που απλόχερα του προσφέρεται σε εκείνο τον χώρο. Τέλος, φέρνει το κουλούρι στο στόμα και δαγκώνει!
Πανδαισία γεύσεων! Υπέροχη η αίσθηση στο στόμα!
Ευτυχώς, έχουν έρθει, όπως κάθε χρόνο, κάθε Πάσχα, τόσα πολλά κουλούρια, που όσα και τα καταναλωθούν, μένουν αρκετά και ως μετά το Πάσχα!
Τα χρόνια περνούν και τα πακέτα εξακολουθούν και έρχονται κάθε Πάσχα. Ο εγγονός, μεγαλώνει, γίνεται έφηβος, πάει στρατό. Το Πασχαλινό πεσκέσι, έρχεται κάθε χρόνο..
Αντίστοιχα όμως, έχει μεγαλώσει και η γιαγιά. Τα Πασχαλινά εδέσματα της γιαγιάς, δεν έχουν την ίδια γεύση και αίσθηση όπως παλιότερα, λένε στο σπίτι του εγγονού. Η οικογένεια, τα τελευταία χρόνια παίρνει τα πακέτα, μόνο και μόνο, γιατί η γιαγιά, παρόλη την ηλικία της, επιμένει να φτιάχνει κάθε Πάσχα κουλούρια και τσουρέκια.
Τι κι αν πλέον, δεν είναι εύγευστα;! Τα κουλούρια, αυτά που ήταν το δυνατό χαρτί της, δεν είναι πλέον τόσο αφράτα όπως παλιά. Επίσης, η γεύση τους, δεν έχει τη γευστικότητα των παρελθόντων ετών..
Όμως, ο εγγονός, εικοσιπεντάρης πλέον, επιμένει να ορμάει στα κουλούρια της γιαγιάς του, με την ίδια ορμή του παρελθόντος!
Για αυτόν σημασία δεν έχει η γεύση, αλλά η προέλευση! Σε κάθε ένα κουλούρι που παίρνει στο χέρι του, ακολουθώντας τη διαδικασία, φέρνει στο μυαλό του εκείνη την τέλεια γεύση και αίσθηση των παλιών κουλουριών που έφτιαχνε η γιαγιά του!
Ναι, όντως! Τα κουλούρια είναι σκληρά και καλύτερα να τα μουλιάσεις στο γάλα πριν τα φας. Επίσης μυρίζουν έντονα βουτυρίλα, του λένε οι γονείς του, αλλά ποιός νοιάζεται!
Τα έφτιαξε η γιαγιά!
Αυτό από μόνο του αρκεί, για να είναι τα γευστικότερα κουλούρια του κόσμου!
Ο εικοσιπεντάρης εγγονός, κάθε φορά που καταναλώνει ένα από τα κουλούρια της γιαγιάς του, γίνεται 8 – 10 χρονών αγοράκι και νοιώθει τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της γιαγιάς του!
Εκείνο ήταν το τελευταίο Πάσχα, που η γιαγιά έστειλε το Πασχαλινό πεσκέσι..
Λίγους μήνες μετά, εκείνο τον Σεπτέμβριο ταξίδεψε σε άλλους κόσμους..
Ο εγγονός δεν στεναχωρήθηκε με την απώλεια της γιαγιάς του. Έφυγε, τη στιγμή που πλέον είχε πάψει να είναι ο εαυτός της…
…και τι δε θα έδινα όμως, για να γευτώ, έστω και μία ακόμα φορά, ένα από τα κουλούρια της!
Έστω ένα από τα τελευταία της.
Στο κάτω κάτω, αυτά αν και κακοφτιαγμένα, είχαν τη μεγαλύτερη αξία. Ήταν φτιαγμένα με τη μεγαλύτερη από μέρους της προσπάθεια..
…και άρα, με τη μεγαλύτερη από μέρους της, αγάπη!..
