από την Μάρθα Πατλάκουτζα
Στο εξαίρετο αυτό βιβλίο του Παύλου Ανδριά ιστορία και μύθος διεισδύουν αβίαστα στην ανθρώπινη ψυχή προσφέροντας στον αναγνώστη μαθήματα ζωής.
Είναι εύκολο να αγνοείς το μέλλον, όταν αγνοείς το παρελθόν και κάθε άνθρωπος έχει να λογοδοτήσει στο χθες. Και τότε το παρελθόν είναι ικανό να πριονίσει το παρόν. Δύο αδέρφια, ένας πατέρας, η αγάπη και ο έρωτας πλέκονται και δίνουν ένα βιβλίο συναρπαστικό που εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ.
Το καλό και το κακό μάχονται για την επικράτησή τους. Ποτέ τους δε θα συνυπάρξουν ειρηνικά και το τίμημα που ενίοτε πρέπει να πληρώσουν οι ήρωες είναι καθοριστικό για την ίδια τους την ύπαρξη. Και κάπου εκεί η ανεκπλήρωτη αγάπη μαραζώνει το όνειρο. Κάθε ήρωας διεκδικεί την αλήθεια του, παλεύει με τα προσωπικά του αδιέξοδα. Έξι παίχτες κινούμενοι σε μια σκακιέρα έρχονται αντιμέτωποι με μύθους, προκαταλήψεις, φοβίες και κατάρες. Ποιος τελικά θα είναι ο νικητής στην παρτίδα κυριαρχίας, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια τη ζωή;
Γραφή μεστή, παραστατική, κινηματογραφική, ρεαλιστική δίνει ένα λογοτεχνικό βιβλίο που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη και με έναν διάλογο ανάμεσα στον συγγραφέα και στην ίδια την ιστορία πλέκει έναν υπέροχο μυθιστορηματικό ιστό.
Σε μια κλειστή κοινωνία, σ’ ένα μαγευτικό χωριό του Λακωνικού κόλπου που οι Θεοί του Ολύμπου το επέλεξαν ως επίγειο παράδεισο, μια έκρηξη ζήλειας ήταν αρκετή για να αλλάξει τις ζωές όλων.
Κι εκείνο το καταραμένο βράδυ, τελείωσαν όλα…
Κανένα στόμα δεν τόλμησε να μιλήσει, κανένας δεν βρήκε τη δύναμη να πει την αλήθεια, μέχρι που οι “κραυγές” πάγωσαν τις καρδιές όλων, ακόμα και τη λίμνη των θαυμάτων!
Ποιος όμως είναι αυτός που θα κρίνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Ποιος είναι εκείνος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη; Ποιος θα βρει τη δύναμη να το φωνάξει;
Όλοι δείλιαζαν μπροστά στο φόβο και τις απειλές, όλοι έδιναν τόπο στην οργή, για να μη χτυπήσει το κακό και το δικό τους σπιτικό…
Οι αθώες ψυχές όμως, ζητούσαν δικαίωση, ζητούσαν να αναπαυθούν…
Η Μαρία, ακούγοντας την φωνή της καρδιάς της, τα λόγια του ανάπηρου πατέρα της και τα “θέλω” μιας ζωής που δεν έζησε, τόλμησε να τα βάλει με τους δαίμονες που είχε σπείρει η μάνα της, όσο και αν η καρδιά της πονούσε.
«Τι τα θες… Οι σκιές μας, είναι το μπόι της ψυχής μας κι η γλώσσα κόρη μου, ο δικαστής μας», της έλεγε ο Μανόλος της, μέχρι που έκλαψε στην αγκαλιά του!
Το τι θα έφερνε όμως το επόμενο πρωί, ουδείς το γνώριζε…
Μια ιστορία βασισμένη στον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου, που η ζωή δεν θέλησε ποτέ να τον προειδοποιήσει, για εκείνη τη μοιραία νύχτα…
Ποιος είναι όμως ο Παύλος Ανδριάς; Τι έχει κάνει στη ζωή του και τι θα ήθελε να κάνει ακόμα;
Είμαι ένας άνθρωπος της καθημερινότητας που ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Γράφω και αρθρογραφώ εδώ και πολλά χρόνια και γι’ αυτό λατρεύω τον τίτλο του «γραφιά». Η ασχολία μου στο χώρο του «Τύπου», με δίδαξε πολλά και με έμαθε να κυνηγάω αυτό που αγαπώ, αν θέλω κάποια στιγμή να με κάνει να αισθανθώ ευτυχισμένος. Έχω μάθει να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια και να λέω αλήθειες, όσο και αν πικραίνουν κάποιους. Είμαι αυστηρός κριτής με τον ίδιο μου τον εαυτό, μα συγχωρώ εύκολα το λάθος στον άλλο, μιας και η ζωή με έχει διδάξει να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο, αλλά και το πώς κανείς δεν είναι τέλειος. Με τις «Κραυγές στην παγωμένη λίμνη», ήρθα πιο πολύ κοντά σ’ αυτό που λέμε απενεχοποίηση των όποιων θέλω, αλλά και των κάθε είδους τύψεων, που οι άλλοι έντεχνα μας φορτώνουν στην πλάτη. Αυτό που θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω, με την «άδεια» Του Θεού πάντα, είναι να είμαι γερός να γράφω, έχοντας δίπλα μου την οικογένειά μου.
Τι είναι η έμπνευση για τον Παύλο Ανδριά;
Είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το μαγικό, το απίστευτο. Είναι αυτή που με εξιτάρει και με βοηθάει να λαμβάνω θετικά τα μηνύματα της καθημερινότητας, ώστε να μπορώ να τα αποκωδικοποιώ και μέσα από αυτά να δημιουργώ ιστορίες, να πλάθω χαρακτήρες ηρώων και να ταξιδεύω μαζί τους σε κόσμους που σίγουρα μέχρι χθές αγνοούσα ότι θα μπορούσα έστω και να τ’ αγγίξω… Είναι ένα δώρο Θεού, είναι μια ακόμα αίσθηση που σου δίνει ενέργεια, που σου ανανεώνει το χρόνο ζωής, που σου επιτρέπει να ζεις σε παράλληλους κόσμους, αλλά και σε βοηθάει να δεις το «ΕΓΩ» σου, με ταπεινότητα, αν βέβαια η ψυχή σου είναι καθαρή και σου το επιτρέπει.
Η συγγραφή σε ποια μονοπάτια οδηγεί την ψυχή του συγγραφέα;
Σε μονοπάτια που πιστεύω ότι ούτε καν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν. Ξέρετε, όταν κάθεσαι να «χτίσεις» έναν ήρωα, το πρώτο πράγμα που κάνεις και να μπεις στην ψυχή του. Να γίνεις ένα μ’ αυτόν, ώστε η απόδοση στο χαρτί, να είναι αληθινή. Εκεί λοιπόν η ψυχή έρχεται αντιμέτωπη και με καλά και με δύσκολα στοιχεία του χαρακτήρα, τα οποία πρέπει να ισορροπήσεις, μιας και ακολουθούν και άλλοι ήρωες, με τα δικά τους «ψυχογραφήματα». Για μένα λοιπόν όλο αυτό το πάζλ συναισθημάτων και ψυχικών εντάσεων, που κάποια στιγμή σίγουρα θα υπάρξουν, είναι μια ανάταση ψυχής και αν δεν θεωρηθεί υπερβολικό, μια επίγεια λύτρωση. Καθαρίζει η ψυχή σου, φεύγουν οι όποιες σκιές από τη σκέψη σου και «ελεύθερος» συνεχίζεις τη ζωή σου, συνεχίζεις να γράφεις, να ταξιδεύεις…
Κύριε Παύλε Ανδριά σας ευχαριστώ για το μοναδικό αναγνωστικό ταξίδι. Είμαι σίγουρη πως θα έχει τα πιο γλυκά ταξίδια στις καρδιές όλων μας.
