Συνέντευξη στην Άρια Σωκράτους
Ο Στράτος Τζώρτζογλου είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει «πολλές ζωές», δυνατές, μεγαλειώδεις και ανατρεπτικές. Η δική του όμως ζωή είναι ένας περιστρεφόμενος άξονας γύρω από την τέχνη που αποτελεί ένα ανεμοστρόβιλο πάθους και συνεχούς αγώνα για την πνευματική ολοκλήρωση του.
Τον βλέπω να στέκεται απέναντι μου σαν βράχος. Το πρόσωπο του λάμπει, τα μάτια του φλογίζονται όταν μιλαει για τη δουλειά του. Τα μάτια του μιλούν περισσότερο από τα χείλη του Εκπέμπουν τη ψυχή ενός ανθρώπου γεννημένου και προορισμένου για την τέχνη. Κάθε κίνηση του είναι πάθος και κάθε λόγος του ανατρεπτική γροθιά σε όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα.
Ο Στράτος είναι η επιτομή του αμερικανικού ονείρου. Σε μια ηλικία που άλλοι αποχωρούν, εκείνος τόλμησε. Μηδένισε τη ζωή του, την ξεκίνησε από την αρχή και τα κατάφερε. Έχει ολοκληρώσει μέχρι τώρα τρεις ταινίες :”Bacchae” & “Three Way Week” σε σκηνοθεσία Bruno Coppola και “The Rainbow Experiment” της Christina Kallas.
Η συνεντευξη μας παρθηκε με αφορμη τη νεα θεατρικη παραγωγη του , μια εκρηκτικη κωμωδια σε σκηνοθεσια Λουκα Σκιπηταρη , με τιτλο “Τα Φιλαρακια”, που ανεβαινει για 15 μονο παραστασεις, απο τις 27 Απριλιου εως 27 Μαιου 2018,καθε Παρασκευη και Σαββατο, ωρα 8 μ.μ και καθε Κυριακη ωρα 4 μ.μ ,στο Ελληνικο Πολιτιστικο Κεντρο , Archdiocesan Hellenic Cultural Center.
Επίσης ο Στρατος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ξεκιναει “μαθηματα υποκριτικης” για επαγγελματιες ηθοποιους και σκηνοθετες αλλα το πιο σημαντικο είναι ότι τα μαθηματα αυτα θα ειναι και για νεα παιδια, ηλικιας απο 12 χρονων και πανω, καθε Δευτερα, απο τις 5.30 μ.μ – 9.30 μ.μ, στον ειδικα διαμορφωμενο θεατρικο χωρο του “Archdiocesan Cathedral of the Holy Trinity” στη Νέα Υόρκη.
Πρόκειται να ανεβάσεις μια ανατρεπτική παράσταση, τα Φιλαρακια, μια ειρωνική και άγρια κωμωδία ηθών. Μίλησε μας γι’αυτήν.
Τα Φιλαρακια είναι όπως είπες μια ειρωνική και άγρια κωμωδία ηθών, μια μονομαχία σαλονιού που καταλήγει σχεδόν σε ψυχόδραμα, ανάμεσα σε τρεις παλιούς φίλους,ειναι μια σκληρή κωμωδια γιατί στο τέλος κάθε πρόσωπο έχει δεχτεί μια θανάσιμη πληγή.
Η παράσταση πραγματεύεται τη σπουδαία σημασία της αντρικής φιλίας. Είναι αθώα και άδολη, ή διέπεται από σχέσεις εγωισμού, ερωτισμού και εξουσίας ;
Η τέχνη ενώνει ή διαιρεί τους ανθρώπους;
Μπορεί να τους φθάσει στα άκρα;
Η κωμωδια “ Τα φιλαρακια” σε φέρνει σε επαφή με τα ζητήματα της αντρικης φιλίας, της αφοσίωσης, της δυσκολίας των σχεσεων μεταξυ αντρων και γυναικων και γενικα της αξίας που δινουμε στις εννοιες “φιλια” και “αλήθεια”.
“Δεν υπάρχει αλήθεια χωρίς πάθος, χωρίς λάθος … η αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πάθος”οπως χαρακτηριστικα ειχε πει ο Paul Valery.
Ειναι μια εκρηκτική δραματική κωμωδία ή ένα δράμα αστεία γραμμένο.
“Γιατί ό,τι δημιούργησε τον Κόσμο, γιατί ό,τι είναι Ωραίο και Μεγάλο σ’ αυτόν τον Κόσμο, δε γεννήθηκε ποτέ από λογική συζήτηση”.
Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και τον απεριόριστο θαυμασμό μου στους συνεργάτες μου,που χωρίς αυτούς τίποτε δεν θα ηταν δυνατό:
Στον εμπνευσμένο σκηνοθετη και πανω απο ολα γενναιόδωρο άνθρωπο Λουκά Σκιπητάρη,ο οποίος είναι πολύ γνωστός για τις αμέτρητες επιτυχιες του στο θέατρο της ομογένειας αλλα και στην αμερικανικη showbizz. , καθως και στους δύο αξιόλογους ηθοποιούς, τον πολύ γνωστό κωμικό στην ομογένεια Μάνο Παντελίδη και τον νεαρό Τάσο Καρύδη.
Χωρίς να ξεχάσω την αμέριστη βοήθεια των “αληθινών Ελλήνων” όπως είναι η υποστήριξη του μέγα επίσημου χορηγού επικοινωνίας απο τον Πρόεδρο του Hellas FM κου Νικου Φυλλα καθως και ολους τους χορηγους μας σ αυτην την προσπαθεια, HELLAS FM , ΑΝΤ1 TV.
- Έχεις λάβει “αναγνωριση” από πολυ γνωστούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς παγκοσμίως, όπως ο Ingmar Bergman ο οποιος ειχε πει για σενα ότι «οι μεγάλοι ηθοποιοί είναι σπουδαία όργανα και ο Στρατος είναι πράγματι ένα βιολι Stradivarius ανάμεσα σε άλλα βιολιά, από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Μιχάλη Κακογιάννη καθώς επίσης από την Ολυμπία Δουκάκη.Παρ’ολες τις εκπληκτικες κριτικες , τα βραβεια και την 30 χρονη εμπειρια σου στο θεατρο και κινηματογραφο, τι κάνεις εδώ, ξαναρχιζοντας στη Νέα Υόρκη, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να πρέπει να παίξεις σε μια γλώσσα που δεν είναι δική σου, σε μια χώρα όπου κανείς δεν σε γνωρίζει και πόσο διάσημος είσαι.Είσαι “ξένος” εδώ.
Παραδέχομαι ότι πάντα ημουν και ενιωθα “ξενος”παντου.
Μεγάλωσα σε μια πολύ φτωχη γωνιά της Ελλάδας, στον Πειραιά, η οικογένειά μου ήταν φτωχή, ο πατέρας μου ήταν ναυτικός,η μητέρα μου εργάζοταν ως σερβιτόρα σε νοσοκομείο, για όσο διάστημα θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί ζούσαμε 4 ατομα σε ένα δωμάτιο, και εγω είχα αυτό το άγριο όνειρο να γινω ηθοποιός παρά τις οποιες δυσκολίες που θα μπορούσε να συναντήσω, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος ήταν εναντίον μου, θα επρεπε να επιμείνω σαν να ήταν η τελευταία μου πραξη στη γη .
Οταν πρωτοξεκινούσα την καριερα μου ,συναντήθηκα με τον θρυλικο σκηνοθέτη βραβευμενο με 3 Όσκαρ, Έλια Καζάν (Λιμανι της Αγωνιας, Λεωφορειο ο Ποθος), ενώ εκανα τα γυρίσματα στην πρώτη μου ταινία “Η Φανελα με το 9″ του Παντελή Βούλγαρη.
Ο Έλια Καζάν αναζητούσε έναν πρωταγωνιστή για τη νέα του ταινία, τη συνέχεια του « Αμερικα, Αμερικα» (δεν γυρισε ποτέ αυτή την ταινία) και έπρεπε ο πρωταγωνιστής του να είναι Έλληνας και έτσι ήρθε στην Αθήνα,να τον ψαξει. Ακούσε για μενα από τον φίλο του Παντελή Βούλγαρη που με σκηνοθέτουσε στην ταινία του.
Μου είπε ότι έμοιαζα με τον Warren Beatty.
Ο Καζάν με ρώτησε επισης πόσο χρονών ημουν. Του ειπα 22.
Τότε μου είπε: «είσαι ήδη πολύ μεγαλος για το Χόλιγουντ.Θα έπρεπε να ειχες φύγεις όταν είσουν 17 ετών.
Πηγαίνε τουλαχιστον τώρα πριν είναι πολύ αργά ».
Δεν ήρθα στην Αμερική τότε. Έπρεπε να περιμένω μέχρι να ξαναγίνω 17,εξαιτίας της αγαπης μου για τον γιο μου Αλκιβιαδη.
Το να έρθω “έτσι ξαφνικά” στην Αμερική φανηκε σε ολους “καθαρή αυτοκτονία” και όλος ο κόσμος μου είπε δεν μπορείς να φύγεις ετσι ξαφνικά,απο μια χώρα στην οποία έχεις κτίσει ήδη μια πολύ σημαντική καριέρα και να μεταναστεύσεις σε μια χώρα που δεν μιλάς καλά καλά ακόμα τη γλώσσα ,σε ενα επάγγελμα που ο ανταγωνισμός λυγίζει και τους πιο δυνατούς, που το κόστος ζωής αλλά και η μοναξιά μπορει να σε τρελάνει.
Η καρδιά μου όμως πονούσε, δεν μπορούσα να διανοηθω τον εαυτο μου ,να ζω μακριά απο τον γιο μου τον Αλκιβιάδη, ο οποίος έπρεπε να έρθει να σπουδάσει εδώ στη Νέα Υόρκη ,σκηνοθεσία και σενάριο κινηματογράφου, σ’ ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Η απόφαση ήταν ομως απόφαση “αγνής αγάπης” .
Σε όλη μου την ζωή ένιωθα σαν να ήμουν ενα μικρό κομματάκι ενος “μεγάλου ονειρου”.
Οταν συνεργάστηκα με τον Κάρολο Κουν ή τον Ζυλ Νασσεν ή τον Μίνωα Βολωνάκη ή τον Ανδρέα Βουτσινά, ενιωσα οτι αρχισα να μαθαινω πως να προσφερω αγαπη, έμαθα διπλα τους να νιώθω τον κόσμο πιο βαθύ , πιο μεγάλο. Ένιωθα πως υπάρχει Θεός.
Αυτοί οι άντρες – πέρα από πολυ μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν μεγάλοι άντρες. Με αγαπούσαν και με καθοδηγουσαν με απιστευτη πιστη και τρυφεροτητα .
“Αυτό ειναι που μας κάνει καλύτερους ανθρωπους, διανοητικα και ψυχικα – όταν κάποιος , η μανα σου που σε περιμενει με αγωνια αργα το βραδυ να επιστρεψεις απο την δουλεια και εκεινη σου εχει το φαγητο ζεστο , η ο πατερας σου που ερχεται και σου χαιδευει το κεφαλι σε μια αποτυχια η δυσκολια σου, η ακομα κι ενας μοναχος στο Αγιο Ορος οταν του εξομολογείσαι τα “λαθη”σου,η ένας μεγάλος σκηνοθέτης που είναι “πνευματικά ερωτευμένος” μαζί σου.
Τότε αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ότι βρίσκομαστε στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή. Η ζωή μου καθορίστηκε από συναντήσεις. Συναντήσεις με σπουδαίους ανθρώπους.
Ειναι ευλογία και παραχώρηση Θεού.
- Σύντομα θα ξεκινήσεις να διδάσκεις μαθήματα υποκριτικής σε νέους και φιλόδοξους ηθοποιούς αλλά και σε νεαρά παιδιά. Μίλησέ μας για αυτή τη δραστηριότητα.
Αυτες τις “αληθειες” και αυτο το “ιερο παθος” θα ηθελα να μεταδωσω και στα νεα παιδια που θελουν να “ονειρευτουν και να ονειρεψουν”μεσα απο το θεατρο και να μπορεσουν να “ποιησουν ηθος” ως ηθο-ποιοι.
Για αυτο δημιουργησα μια σειρα “μαθηματων υποκριτικης “
E.P.L Acting Classes (Ethos – Pathos – Logos) για επαγγελματιες ηθοποιους αλλά και για νέα παιδια,με σκοπό να ανεβάσουμε μια επαγγελματική παράσταση το ερχόμενο φθινόπωρο ,με μια ομάδα απο έμπειρους αλλα και ερασιτέχνες.
Το θέατρο μπορει να σε απελευθερώσει απο μια εγωκεντρική αντίληψη που έχει κανείς για τον εαυτό του, λόγω του ότι επειδή ο ηθοποιός πρέπει να έχει «έξυπνη καρδιά»,για να μπορεί να «ενδυθεί όλους τους χαρακτήρες».
Πρέπει ο έξυπνος ηθοποιός να έχει σώας τα φρένας και να μην έχει εγωισμό, φιλαυτία και ματαιοδοξία, στο πιο εγωιστικό και ματαιόδοξο επάγγελμα στον κόσμο.
Ο ηθοποιός είναι αιώνιος μαθητής.
Εγώ επι τριάντα χρόνια έμαθα μόνο ενα πράγμα ,
πως να γινομαι ολοενα καλύτερος μαθητής.
Την ταπεινότητα τη συνανατάς σε ανθρώπους πολύ πετυχημένους, επειδή κανένας δεν μπορεί να πετύχει σε μόνιμη βάση αν δεν εχει συμπόνοια αλλα και αυτοκριτική και να κατανοεί πως μόνο με πολλή δουλειά, πάθος αλλα και συνεργατικότητα με επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων με κοινή αισθητική και κοινό οραμα.
- Ποιές ευκαιρίες έχει ένας ηθοποιό που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη σε σύγκριση με ένα ηθοποιό που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα του 2018;
Αν ξαναγύρναγε η ζωή μου πίσω πάλι στην Ελλάδα θα ήθελα να κάνω θέατρο. Μπορεί να μην υπάρχει μια ακαδημία θεάτρου αλλά είμαστε ένα σταυροδρόμι διαφορετικών αντιιλήψεων, οπότε έχουμε διάφορες σχολές αλλά δεν παύει όλοι αυτοί να είναι εκπληκτικοί καλλιτέχνες. Η Ελλάδα γεωγραφικά έχει ευλογηθεί επειδή είναι ένα σταυροδρόμι πολιτισμών, οπότε το καλύτερο σχολείο για μένα είναι να ζει κανεις στην Ελλάδα. Οπως ελεγαν οι αρχαιοι «Ητο προς ετι εκεινο το Αριστον ,ητο Ελληνικος.Τα αλλα των Θεων».
