Ένας είναι ο νόμος της ζωής: από κάθε τέλος ξεπηδά μια νέα αρχή. Όταν όλα τελειώνουν, συνήθως λίγη απρόσμενη ευτυχία αρκεί για να αρχίσουν πάλι. Κι όταν είναι πυκνό το σκοτάδι, τότε εμφανίζονται από το πουθενά σαν τ’ αστέρια εκείνοι που αφήνουν το αχνάρι τους στην ψυχή μας.
Έτσι είναι. Εκεί που κλαις, κάποιος θα έρθει να κλείσει τα δάκρυά σου στις χούφτες του, κι ενώ η καρδιά πενθεί, με ένα μαγικό τρόπο που λέγεται είτε αγάπη είτε εμπιστοσύνη, θα θυμηθεί πως υπάρχει παντού μια ρωγμή από την οποία θα χωρά πάντα να περάσει το φως της ανανέωσης.
Έτσι ακριβώς είναι.
Ορισμένες μάχες πρέπει να τις δώσεις περισσότερες από μία φορές για να τις κερδίσεις, ενώ δεν έχει ποτέ να κάνει με το αν τα προβλήματα κι οι προβληματικοί σε ρίχνουν κάτω, μα με το εάν εσύ είσαι σε θέση να σταθείς ξανά στα πόδια σου.
Σέντραλ Παρκ. Τα γαλάζια μάτια της Έλι στάζουν κλάμα. Σύγχυση, πόνος κι απογοήτευση την έχουν καθηλώσει σε ένα από τα παγκάκια, να παλεύει με φρικτές αναμνήσεις και σκέψεις που τις πλήττουν η θλίψη και η αβεβαιότητα. Ο Λόγκαν που εδώ και ώρα την παρατηρεί από μακριά, αποφασίζει να την πλησιάσει. Όταν θα τής προσφέρει τη βοήθειά του ή απλώς ένα ζευγάρι αυτιά που με προθυμία θα ακούσουν το πρόβλημά της, εκείνη θα απαιτήσει να την αφήσει στην άβολη μοναξιά της. Κι αυτή η μοναξιά για την Έλι, δεν είναι παρά ο φόβος της για τη ζωή. Κι αυτή τη μοναξιά η Έλι δεν τη χρωστά παρά μονάχα σε έναν άνδρα. Σε ‘κείνον που τής χαράκωσε την παιδική ηλικία. Σε ‘κείνον που τής έμαθε πως υπάρχουν πόρτες πίσω από τις οποίες, κάποιος βασανίζει και κάποιος άλλος βασανίζεται. Δεν πρόκειται να επιμείνει ο Λόγκαν.
Το πεπρωμένο θα το κάνει για χατίρι του, το δεδομένο ότι η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι, αλλά και το ότι η Τατιάνα Τζινιώλη, υπογράφει το νέο βιβλίο της «Πριν το ξημέρωμα», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή, στοχεύοντας στο να αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι να κρατά από το παρελθόν, τι απολαύσεις να αντλεί από το παρόν, και τι να ονειρεύεται για το μέλλον.
Το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας Manhattan, που την ίδια στιγμή αποτελεί αυτοτελή ιστορία, μέσα από τις ποικίλες ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων, την εμβάθυνση στο συναίσθημα και το συναρπαστικό ταξίδι στην πολυπρόσωπη Νέα Υόρκη, έρχεται για να αποδείξει ότι όλοι είμαστε γεννημένοι για τον έρωτα, μια κι αυτός είναι η αρχή, η μέση κι η ολοκλήρωσή μας, ότι τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από την παρούσα στιγμή, κι ότι επανάσταση ψυχής μπορεί να υπάρξει εκεί όπου υπάρχει συνείδηση.
Η Έλι είναι μια νεαρή γυναίκα κλεισμένη στον εαυτό της. Κάποια που προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονές της και ταυτόχρονα κινδυνεύει από τη χειρότερη αποξένωση, που είναι μονάχα η έλλειψη εμπιστοσύνης. Όταν ο Λόγκαν θα βρεθεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στο δρόμο της και πάλι, οι σχέσεις τους θα γίνουν μοιραία στενότερες. Άλλωστε αυτός θα της μάθει ότι αν θέλουμε η ζωή να μας χαμογελάσει, πρέπει πρώτα να της χαρίσουμε την καλή μας διάθεση, θα της υπενθυμίσει ότι το αύριο πάντα είναι μια άλλη μέρα και θα την πείσει ότι η μόνη δύναμη, η μόνη αξία κι αξιοπρέπεια είναι η αγάπη. Ο Λόγκαν έχει πολλή δουλειά μπροστά του ώσπου το κορίτσι με τα γαλανά μάτια να βρει πάλι τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι και το στοίχημα που μοιράζεται με τον αναγνώστη.
Η Τατιάνα Τζινιώλη για ακόμα μία φορά δημιουργεί ένα εκρηκτικό ζευγάρι που λίγο πολύ έχει κάτι από τις ερωτικές σχέσεις που όλοι δημιουργούμε. Στην ιστορία της κανείς θα βρει όλα όσα θέλει να διαβάσει κι όλα όσα τελικά ισχύουν.
Ποιά είναι αυτά; Το ότι η απώλεια της μάνας είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει την πληγή, μα δε μπορεί επ’ ουδενί να αντικαταστήσει την απώλεια, το ότι το να αγαπάς δε σημαίνει να αποχωρίζεσαι κιόλας την ελευθερία σου, αλλά να τη νοηματοδοτείς, και το ότι πρέπει συνεχώς να πετάμε τα όνειρά μας ψηλά στον ουρανό σαν χαρταετούς, μια και πάντα θα μας φέρουν πίσω έναν καινούργιο άνθρωπο που θα χωρά στην καρδιά μας, μια καινούργια οπτική απέναντι στα πράγματα, και μια καινούργια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας.
