Καλοκαιράκι και ο κόσμος είναι αμολημένος στην πλατεία.
Χαλαρή ατμόσφαιρα. Οι ήχοι, που ακούγονται, τριγύρω, χαρακτηριστικοί μιας τυπικής καλοκαιρινής βραδιάς.
Μουσικές, ήχοι από παιδικά παιχνίδια, παιδιά που παίζουν, φωνάζουν και ορισμένα τσιρίζουν..
Παρέες «μεγάλων» και μεγαλύτερων, που συζητούν, άλλες φορές έντονα, άλλες χαλαρά και άλλες ουρλιάζοντας προς κάποιο από τα παιδιά.
Κάποια φωνή ξεχωρίζει..
..μία φωνή… παράξενη!
Είναι μία γιαγιά! Μια γιαγιά, που μιλάει στο εγγόνι της..
Αλλά, του μιλάει στα αγγλικά!
Είναι μία οικογένεια μεταναστών, που ήρθαν από την Αμερική για τις καλοκαιρινές διακοπές στην Πατρίδα. Μαζί τους έφεραν και τη μητέρα του συζύγου, που χήρα γαρ, τους είχε ακολουθήσει στα ξένα..
Η κυρία αυτή λοιπόν, απευθύνεται στον εγγονό της στη γλώσσα της χώρας που τη φιλοξενεί, αντί για τη μητρική γλώσσα!
Άσχετα που τα αγγλικά της είναι μέτρια, με ακόμα μετριότερη προφορά, το ερώτημα που μπαίνει είναι… «γιατί»!
Γιατί αυτή η γιαγιά, δε μιλάει ελληνικά, τα οποία κατέχει άριστα και με αυτό τον τρόπο να συνεισφέρει στην πολυπόθητη διατήρηση της εθνικής συνειδήσεως του εγγονού της, ο οποίος έχει γεννηθεί και μεγαλώνει μακριά από την Πατρίδα από την οποία κατάγεται;..
Στο πλαίσιο της ζητούμενης απάντησης, μπαίνει και η γενικότερη συμπεριφορά της γιαγιάς..
Φοράει φανταχτερά, επώνυμα ρούχα, ασχέτως που τα φοράει στην πλατεία του χωριού, μακιγιάρεται σα να πηγαίνει σε ακριβό εστιατόριο αμερικάνικής μεγαλούπολης και δεν παραλείπει να αναφέρει τα μαγαζιά από τα οποία κάνει τα ψώνια της και τα μέρη στα οποία περιφέρεται..
Φυσικά το ύφος της, προς τους υπολοίπους είναι συγκαταβατικά υπεροπτικό, κινούμενο στα όρια του υποτιμητικού και προσβλητικού, τύπου «εσείς που μείνατε χωριάτες»..
Λογικό παρεπόμενο η άρνηση χρήσης της μητρικής της γλώσσας, όταν απευθύνεται στον εγγονό της. Οι εκκλήσεις του γιού της, ο οποίος δυσκολεύεται να κρύψει τη δυσφορία και τη ντροπή του, την αφήνουν αδιάφορη. Αυτή ξέρει καλύτερα.
Δηλώνει Americanized – Αμερικανοποιημένη και καμαρώνει για αυτό.
Καμαρώνει που νιώθει πως πλέον, σύμφωνα με την άποψη της, έχει εκπολιτιστεί..
Μόνο που αγνοεί μία πάγια αρχή!
Ο Άνθρωπος που αρνείται την καταγωγή του και ακόμα χειρότερα, τη γενέτειρα του, είναι ένας άνθρωπος μισός!
Ένας άνθρωπος, απολίτιστος!
Μπορεί να ντύνεται με ωραία ρούχα, να κυκλοφορεί στα πλέον χλιδάτα εστιατόρια και να κάνει τα ψώνια του στα ακριβότερα καταστήματα, αλλά όλα αυτά είναι απλές αυταπάτες ενός ανθρώπου που λέει ψέματα στον καθρέπτη..
Η συγκεκριμένη γυναίκα και άλλοι πολλοί με αντίστοιχη συμπεριφορά, θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτό που τόσο πολύ ποθούν!
Θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον θαυμασμό!
Το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν, θα ήταν το αντίθετο από αυτό που ήδη κάνουν. Θα μπορούσαν να τονίσουν την καταγωγή τους..
..και όχι μόνο αυτό, αλλά όσο ταπεινότερη, τόσο μεγαλύτερη η περηφάνια τους, που ξεκίνησαν από τόσο χαμηλά και προοδεύουν!..
Θα μπορούσε η γιαγιά της ιστορίας, όχι μόνο να μιλάει τη μητρική γλώσσα στον εγγονό της, αλλά να το πάει και ένα βήμα πάρα πέρα!
Να του μάθει ακόμα και ντοπιολαλιές! Να πάει ο μικρός, πίσω στην Αμερική και να κάνει επίδειξη των πληρέστερων ελληνικών του στους φίλους του και συμμαθητές του ελληνικού σχολείου που πηγαίνει!..
Αντίθετα, η γιαγιά βάζει το δικό της λιθαράκι για να δημιουργήσει έναν άνθρωπο που, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, κρύβει την καταγωγή του..
..έναν άνθρωπο μισό..
