από την Δρα Αριστονίκη Θεοδοσίου Τρυφωνίδου.
Εσκεμμένα διατύπωσα τον τίτλο έτσι ώστε να αποφύγω να χρησιμοποιήσω την λέξη “κλοπή”. Η κλοπή είναι μια βαριά λέξη, ένα βαρύ παράπτωμα.
Η έννοια της ιδιοκτησίας είναι για τα μικρά παιδιά ένα ηθικό θέμα ιδιαίτερα δύσκολο να το κατανοήσουν. Η πράξη της αφαίρεσης και της οικειοποίησης ξένων πραγμάτων έχει διαφορετική σημασία στα διάφορα στάδια της ανάπτυξης.
Πολύ συχνά συμβαίνει το παιδί να πάρει φεύγοντας μαζί του το παιχνίδι ενός άλλου παιδιού καθότι ακόμη γιαυτόν η έννοια της κλοπής είναι πολύ συγκεχυμένη.
Εμείς, οι γονείς, άλλωστε, πολλές φορές παροτρύνουμε τα παιδιά μας να μοιράζονται τα πράγματα τους με άλλα παιδάκια. Στο μυαλό ενός παιδιού αυτή η παρότρυνση έχει καθολικό χαρακτήρα.
Χρειάζεται να καθοδηγήσουμε σωστά το παιδί μας, από την μικρή ηλικία ούτως ώστε να αντιληφθεί πως δεν είναι θεμιτό να χρησιμοποιεί πράγματα που ανήκουν σε άλλους χωρίς εκείνοι να το γνωρίζουν ή χωρίς να του δώσουν την συγκατάθεση τους.
Τα παιδιά μαθαίνουν ότι οι πράξεις αφαίρεσης και οικειοποίησης ξένων πραγμάτων είναι κακές όταν οι γονείς τους τις χαρακτηρίζουν ως κακές και βάζουν συνέπειες στα παιδιά τους.
Οι συνέπειες είναι καλό να μπαίνουν λίγο πριν ή ακριβώς την στιγμή που προβαίνει στην απαγορευμένη πράξη.
Σημαντικό είναι και το να δοθεί μια ξεκάθαρη εξήγηση στα παιδιά. Οι κακές πράξεις που είναι και ηθικά κατακριτέες θα πρέπει να κατονομάζονται. Οι γονείς χρειάζεται να εξηγήσουν στο παιδί τους τι σημαίνει <κλοπή> ωστόσονα μην χαρακτηρίσουν το παιδί ως κλέφτη. Να γλινει κατανοητό στο παιδί χωρίς κηρυγματικούς τόνους και φλύαρους συναισθηματισμούς.
Η παιδική κλοπή είναι μια πράξη ανώριμης ανευθυνότητας ή μια πράξη λανθασμένης μάθησης και όχι παιδικό έγκλημα.
