«Έλα, σε περιμένω. Είμαι σε ένα γωνιακό καφενεδάκι στην γωνία των οδών τάδε και τάδε στην Κυψέλη.»
Στο τηλέφωνο η Λάρα. Πολύ καλή φίλη, άριστη δικηγόρος και συνεργάτιδα, η Λάρα.
Το σημείο συνάντησης για την επαγγελματική μας συναλλαγή, δόθηκε λοιπόν, στο καφενεδάκι της γωνίας..
Άφιξη στο σημείο, περίπου δέκα λεπτά, μετά το πέρας της τηλεφωνικής συνομιλίας.
Όντως! «Καφενεδάκι», με όλη τη σημασία της λέξεως! Σε μία γωνία, με επτά, οκτώ μικρά στρογγυλά τραπέζια και καναδυό ακόμα έξω, στο πεζοδρόμιο.
Οι θαμώνες, χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες γειτονιάς, με ηλικιακό φάσμα από σαραντάρηδες, δικηγόρους, που επέλεγαν την ηρεμία του συγκεκριμένου μαγαζιού, μακριά από τη βαβούρα των Δικαστηρίων, μέχρι ογδοντάρηδες παππούδες, που έβρισκαν εκεί το αραξοβόλι τους..
Σε ένα από τα τραπεζάκια, κάθονταν η Λάρα. Είχε στριμώξει το φορητό υπολογιστή της, ο οποίος, σχεδόν εξείχε από το τραπέζι και συνέτασσε κάποιο δικόγραφο.
«Κάτσε αν δε βιάζεσαι. Κερνάω καφέ», ήρθε η αυθόρμητη πρόσκληση.
Δε χρειάζονταν ιδιαίτερη προσπάθεια και περεταίρω πίεση, για να γίνει αποδεκτή η πρόσκληση.
Ο χώρος σε κέρδιζε αμέσως! Λιτός, με τις απαραίτητες πινελιές ποιοτικού γούστου, ευχάριστη οικεία ατμόσφαιρα την οποία συμπλήρωναν οι, προφανώς τακτικοί, θαμώνες, που ήταν «της γειτονιάς».
Το καλύτερο συστατικό κομμάτι, όμως του χώρου, ήταν η ιδιοκτήτρια!
Σαφώς εξηνταπεντάρα, που νεάνιζε χωρίς να γίνεται γελοία, με μοντέρνο και νεανικό ντύσιμο, το οποίο απλώς τόνιζε το νεανικό και θετικό του χαρακτήρα της και πάνω απ’όλα, με ένα φωτεινό χαμόγελο και μία ειλικρινά θετική διάθεση, που σε παρέσυρε. Στέκονταν πίσω από τον πάγκο και ετοίμαζε τις παραγγελίες, χειριζόμενη τα διάφορα μηχανήματα και εξαρτήματα..
«Τι να σου ετοιμάσω καμάρι μου;», ήρθε η ερώτηση, τόσο αυθόρμητη και τόσο φυσιολογικά, σα να την απεύθυνε η μάνα στο γιό της. Στο καμάρι της..
Δόθηκε η παραγγελία και πάλι ακούστηκε ένα «κάτσε και μόλις είναι έτοιμο θα στο φέρω εγώ αγάπη μου», πάλι με το ίδιο οικείο ύφος, που σίγουρα πήγαζε από μέσα της.
Το χαμόγελο της αυθόρμητο, όπως και η καλή της διάθεση. Το ύφος και η συμπεριφορά ενός ανθρώπου, που «είναι εκεί». Που κάνει κάτι που αγαπά!
Έχει στήσει το χώρο της, αντανακλώντας σε αυτόν τη δική της φυσιογνωμία. Μία όμορφη φυσιογνωμία, από αυτές που σπανίζουν και που προσφέρουν όμορφες πινελιές σε μία κατά τα άλλα, άσχημη καθημερινότητα..
Με το ίδιο ύφος, με την ίδια αγάπη, με την ίδια οικειότητα, απευθύνεται σε όλους τους πελάτες της. Στους παλιούς, που τους αποκαλεί με τα μικρά τους ονόματα και στους ευκαιριακούς, που βρέθηκαν εκεί, μόνο και μόνο γιατί τους «πήγαν» εκεί..
Στο βλέμμα της διακρίνεις τη σιγουριά του ανθρώπου που πατάει γερά εκεί που βρίσκεται. Το βλέμμα της έχει βάθος, Έχει σιγουριά. Ξέρει να βάζει όρια..
Ναι, όντως! Ο καφές έχει τέλεια γεύση! Αυτή τη γεύση που έχει κάτι που γίνεται με μεράκι και αγάπη!
Πλάκωσε πελατεία και οι παραγγελίες έρχονται βροχή! Είναι μόνη της και η σκέψη του προσκεκλημένου θαμώνα, πάει στο πως θα προλάβει!
Προλαβαίνει, χωρίς καν να διαταράξει τον ήρεμο ρυθμό της και χωρίς, ούτε μία στιγμή, να φύγει το πηγαίο χαμόγελο από τα χείλη της.
Το καφενεδάκι της είναι μία νησίδα, μία μικρή όαση σε ένα άσχημο και με φρενήρεις ρυθμούς κινούμενο Κέντρο. Μία ανακούφιση από το βουητό της ημέρας, ίσα για να πάρεις δυνάμεις και να συνεχίσεις!
Η σκέψη τρέχει, χέρι, χέρι με τη φαντασία.
Τι να έκανε πριν από αυτό, έρχεται η ερώτηση. Κάπου εκεί αναλαμβάνει τα ηνία η φαντασία.
Ίσως να έκανε κάτι αγχωτικό. Κάτι φρενήρες! Λες να ήταν δικηγόρος, από αυτές τις τσαμπουκαλούδες που πλακώνονται κάθε μέρα στις Δικαστικές Αίθουσες;!
Ίσως! Γιατί όχι;!
Ίσως να έκανε αυτό, ή κάτι τέτοιο!.
Έκανε τα κουμάντα της και μετά τα παράτησε κάνοντας αυτό που αγαπά!..
..να προσφέρει ομορφιά και αγάπη, με τα λόγια και με τα παρασκευάσματα της!
Όπως και να είναι, όπως και να βρέθηκε εκεί, βρέθηκε για να δώσει από το πόστο της κάτι όμορφο..
Ένα όμορφο καφενεδάκι.
Το καφενεδάκι της!..
