Από τη Δικαία Μαραβέλια 
Γιατί δηλαδή η γυναίκα πρέπει να είναι πάντα προστατευμένη σε γυάλες καλά γυαλισμένες. Απρόσιτη για τους πολλούς και ανέκφραστη, σοβαρή και καθώς πρέπει. Σαν μία κούκλα πορσελάνης που στο πρώτο στραβοπάτημα γίνεται σκόνη και θρύψαλα.
Αυτή την γυναίκα την λυπάμαι.
Η γυναίκα ρε είναι η χαρά της ζωής, το χρώμα, η μυρωδιά και τόσα άλλα που χώρο και χρόνο να έχεις να γράφεις.
Γυναίκα είναι και το αντράκι που δεν πιάνει το μάτι σου, είναι αυτή που μπορεί και αθόρυβα να κάνει φασαρία. Γυναίκα είναι αυτή που όχι με λόγια, με μια ματιά σε ηρεμεί και σε ξεσηκώνει.
Αυτή την γυναίκα που το πρώτο που μπορείς να θαυμάσεις πάνω της, δεν είναι η ομορφιά αλλά αυτό που κρύβει στο κεφάλι της.
Γυναίκα, μοιαζει με τη θάλασσα, μοιάζει και με την φωτιά και γίνεται αυτή που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου με τρόπο μαγικό.
Έτσι λένε… Εγώ λέω ότι η γυναίκα είναι γη! Πατά γερά, γεννά, κομματιάζεται μα πάντα ανθίζει.
Γίνε το νερό της!
