Χρέη. Πολλά χρέη.

Δικά της και του πατέρα της.

Απανωτές λάθος κινήσεις του πατέρα της, και απανωτές απροσεξίες δικές της.

Το συνολικό χρέος, έχει τρία μηδενικά να το ακολουθούν.

Εκείνη έχει μια παράξενη νοοτροπία. Όχι ωχαδερφίστικη και «δε βαριέσαι».

Άλλη. Αυτή που την αγάπη έψαχνε και βρήκε.Κι όλα τα άλλα θα βρεθούν πιστεύει. Ολα.

Πάντα βρισκόντουσαν. Με λάθος σκεπτικό, ναι. Με απανωτά σφάλματα οικονομικά.

Αλλά ποτέ δεν έμεινε έξω απο την αγκαλιά των δικών της. Αγάπη πολλή, χωρίς όρια, φίλτρα και όρους.  Δεν αντέχει να μένει έξω απο αγκαλιές. Δεν το ξέρει αυτό. Οχι για να χαϊδεύεται και να μυξοκλαίει. Αλλά εκεί φορτίζει μπαταρίες και δυναμώνει για τις μάχες της. Όταν κοιτάει πίσω της, έχει ανάγκη να βλέπει ένα βλέμμα να την αγγίζει και να της λέει: «προχώρα, εδώ είμαι». Αυτό ξέρει. Την κλειστή πόρτα δεν την ξέρει.

Εκείνος με τάξη στη ζωή του, με πρόγραμμα και συνέπεια. Από το μηδεν στο χίλια, και τουμπαλιν. Τα όποια προβλήματα,λύνονταν μόνα τους, γρήγορα. Αλλά ήταν δικά του. Και μάτωνε μόνος…

Εκείνη να κλαίει, γιατι νιώθει βάρος στον άντρα που αγαπά και λάτρεψε.

Εκείνος να παγώνει, γιατί θέλει να βοηθήσει και πελαγώνει που εκείνη είναι σε τέτοια θέση.

Μαζί μουδιασμένοι στο χάος των μηδενικών. Μαζί αγκαλιά στην αρχή μιας νέας ζωής.

Εκείνη θέλει να τον αφήσει έξω απο αυτό. «Αυτά είναι δικά μου, να του λέει». Και να χτυπιέται πως δε θελει να τον επιβαρύνει με παλιά λάθη. Ουρλιάζει πως αυτά δεν πρέπει να τον αφορούν.

Κι εκείνος πονά, γιατι εκείνη δεν καταλαβαίνει πως ότι είναι δικό της, και την βασανίζει, είναι αυτόματα και δικό του πρόβλημα.

Εκείνη θέλει να τον προστατέψει. Κι εκείνος, να τη σώσει. Από τον εαυτό της, από τον μόνο της εαυτό, και να την οδηγήσει στο «μαζί το παλεύουμε».

Είναι τόσο διαφορετικοί. Είναι τόση η ανάγκη τους να είναι μαζί. Αν τους αφήσεις μόνους τους, θα ρημάξουν. Η μια θα χάσει τη ευκαιρία της να μάθει να διαχειρίζεται. Κι εκείνος την ευκαιρία να ζεσταίνει το σώμα και την ψυχή του, όποτε «παγώνει».

Εκείνος μαθαίνει να μιλά, να εκφράζεται απαλά στην αγάπη του. Εκείνη βάζει όρια, σε αυτά που δεν είχε. Τα βάζει κάτω και μετρά.

Τη λύση την είχε δώσει εκείνη μέσα στα κλάμματά της κάποτε: «Εγώ εσένα θέλω! Τα βάζω φωτιά και τα καίω όλα! Εσένα καλά κι εμας μαζί θέλω!».

Κι εκείνος την κράτησε, την κρατά. Και μαθαίνει να ζεσταίνεται. Και μαθαίνει οτι τα απρόοπτα, κάνουν τον κόσμο μικρότερο. Τόσο μικρό, που χωράνε μόνο δυο. Οσα μηδενικά και να είναι πίσω της, όσα τραύματα και να έχει πίσω του…

Να παρακαλάτε να βλέπετε τέτοια ζευγάρια.  Είμαι τυχερή που ξέρω ένα. Και θα τους καμαρώσω, να σχεδιάζουν, να προγραμματίζουν, και είμαι σίγουρη πως θα τους βγεί. Είτε με φωτιά, είτε με άλματα.

Μου έκαναν την τιμή να μου ζητήσουν να τους παντρέψω. Την ιστορία τους, θα την παρακολουθώ με την αγάπη και το σεβασμό που αρμόζει στον καθένα τους, και στο “μαζί” τους.