Οι εικόνες στην τηλεόραση, εύγλωττες!
Εύγλωττα και τα λόγια της δημοσιογράφου, που έκανε το ρεπορτάζ..
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και μία βιοτεχνία ενδυμάτων στη Θεσσαλονίκη, αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο, λόγω του ολοένα και χαμηλότερου κύκλου εργασιών που έκανε τα τελευταία χρόνια..
Βρισκόμαστε αρκετά προ κρίσης. Στην Ελλάδα της ευμάρειας, μία ευμάρειας που λίγα χρόνια αργότερα αποδείχθηκε φούσκα και μία επιχείρηση έκλεισε, γιατί, παρόλο που δημιουργούσε ποιοτικότατα προϊόντα, οι πωλήσεις της ολοένα και έφθιναν!..
Στην οθόνη της τηλεόρασης, ο φακός εστίαζε στα πρόσωπα των υπαλλήλων. Η απελπισία ζωγραφισμένη στις φυσιογνωμίες τους..
Οι περισσότεροι, πενηντάρηδες. Τα περισσότερα χρόνια του επαγγελματικού τους βίου, τα είχαν περάσει σε εκείνη τη βιοτεχνία.
Στη δημοσιογράφο περιέγραφαν τα παλιά, καλά χρόνια που δούλευαν εκεί και που σε εκείνη τη βιοτεχνία έφτιαξαν τις ζωές τους..
Τώρα;! Τώρα που θα βρουν δουλειά; Ποιος θα τους πάρει σε αυτή την ηλικία;..
Πολλοί έσπευσαν, προκαταβολικά, να κατηγορήσουν τους εργοδότες, οι οποίοι, «ρατσιστικά», συμπεριφερόμενοι, όπως τους κατηγορούν, δεν προσλαμβάνουν υπαλλήλους, οι οποίοι είναι από μία ηλικία και πάνω..
Οι αναφορές, έμειναν εκεί! Μόνο εκεί..
..μόνο στους εργοδότες, που δεν προσλαμβάνουν «μεγάλους»..
Κανείς, δεν εξέτασε δύο παραμέτρους.
Η πρώτη είναι οι… εργοδότες! Από πού κι ως που θα υποδειχθεί σε κάποιον, τι είναι καλύτερο για την επιχείρηση του;! Αν ξέρει κάποιος, καλύτερα απ’ όλους τι του ταιριάζει ως υπάλληλος, δεν είναι κανείς άλλος από τον ίδιο τον επιχειρηματία!..
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι οι επιχειρηματίες και οι υπαλληλικές επιλογές τους!
Το πρόβλημα βρίσκεται, στην άλλη παράμετρο!
Στους…. νέους!
Ναι, στους νέους! Σε αυτούς που θα ήθελαν για υπαλλήλους οι εργοδότες!
Φυσικά, όχι σε όλους τους νέους! Αλλά σε ένα τεράστιο ποσοστό αυτών, οι οποίοι προ κρίσης (κυρίως τότε), ΑΡΝΟΥΝΤΑΝ, αν πάνε να εργασθούν για 600 – 700 ευρώ!
Εκείνοι στο ηλικιακό φάσμα των 25 – 35, που είχαν πάρει μερικά πτυχία να τους βρίσκονται, προσφέροντας τη δική τους συνδρομή στον πληθωρισμό πτυχιούχων ελλήνων, λες και η Ελλάδα είναι βιομηχανική και κυρίως, τεχνολογική υπερδύναμη και οι οποίοι είχαν την πεποίθηση πως ο πρώτος τους μισθός πρέπει να είναι στο τριχίλιαρο, έτσι για αρχή!
Δίπλα σε αυτούς, οι γονείς τους! Οι κλασικοί έλληνες γονείς, που από εγωισμό και αυτοί, ανέχονται τον τριαντάρη κανακάρη τους να κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και που τον χαρτζιλικώνουν, για να μην του λείψει τίποτα του παιδιού, που «τόσο πολύ κοπίασε να πάρει το πτυχίο του!»
Από την άλλη, οι εργοδότες, που έψαχναν, πάντα προ κρίσης, αξιόπιστους υπαλλήλους, έστω με το βασικό μισθό και τελικά προσλάμβαναν αλλοδαπούς, γιατί οι έλληνες δεν πήγαιναν!
Η οικονομία, οι οικονομίες των κρατών όμως, δεν κινούνται από την παράθεση πτυχίων στα κάδρα στον τοίχο!
Οι οικονομίες κινούνται με δουλειά!
Δουλειά!!
Αν το βλαμμένο, πτυχιούχο μαμόθρεφτο, έβγαινε για δουλειά, με τον βασικό, έστω, μισθό, τότε θα προσέθετε 600, 700 ευρώ στο μηνιαίο εισόδημα του!
Οι άνθρωποι είναι, κατά κύριο λόγο, ματαιόδοξοι!
…για αυτό το λόγο, ο μπούλης μαζί με τους άλλους μπούληδες που θα σηκώνονταν από το παιδικό τους κρεβάτι, να πάνε για δουλειά, έχοντας περισσότερα χρήματα, στην τσέπη τους, θα ντύνονταν με καλύτερα, ποιοτικότερα και ακριβότερα ρούχα! Επίσης, θα μάθαιναν και την πιάτσα και θα είχαν την πραγματική, χειροπιαστή δυνατότητα, να αυξήσουν το εισόδημα τους!
Κάπως έτσι και η βιοτεχνία στη Θεσσαλονίκη, όπως και τόσες άλλες, θα παρέμενε ανοιχτή και, γιατί όχι, ακόμα και θα ευημερούσε!
Κάπως έτσι θα κινούνταν η οικονομία και όταν έρχονταν η κρίση, δεν θα είχε την ένταση που είχε!
Ας μην έχουμε αυταπάτες!
Οι κρίσεις είναι για να έρχονται! Πάντα έρχονται!
Έστω και αν αργήσουν λίγο, οι κρίσεις σε μία οικονομία είναι από τις πλέον σίγουρες καταστάσεις! Κάποια στιγμή η κρίση θα χτυπήσει την πόρτα της κοινωνίας…
…και όταν αυτό συμβεί, καλύτερα να είμαστε στην πιάτσα, να την έχουμε μελετήσει και μάθει, παρά στα παιδικά μας κρεβάτια, μπουκωμένοι από το φαΐ της μαμάς..
Κάπως έτσι και οι απανταχού πενηντάρηδες, θα απολαύσουν ακόμα μεγαλύτερη επαγγελματική σταθερότητα..
Δουλειά.
Το μόνο, πραγματικό, επαγγελματικό προσόν..
