Της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου- Τρυφωνίδου
Ανήκεις σε κείνους τους νεαρούς ενήλικες που νιώθουν πως δεν υπάρχει κανείς στον οποίον να μπορούν να στηριχθούν στην δυσκολία τους;
Δεν υπάρχει κανείς που σε μια άσχημη και δυσάρεστη στιγμή θα σηκώσουν το τηλέφωνο και να του πουν: Σε χρειάζομαι, έλα να μιλήσουμε;
Αισθάνεσαι μετέωρος/η σαν να ξεφύτρωσες από το πουθενά;
Οι γονείς σου, αγνοούν ποιος είσαι στ’ αλήθεια. Αγνοούν πως πέρασες την μέρα σου, την βδομάδα σου, τον μήνα σου. Μοιάζουν να μην γνοιάζονται για τα συναισθήματα σου και ύστερα δεν θυμάσαι ποτε ήταν η τελευταια φορά που ένιωσες ενα ζεστό γονεικό βλέμμα;
Οι γονείς σου, λενε μια άλλη ιστορία για σένα;πως είσαι ανάξιο τέκνο και πως επέδειξες αχαριστία απέναντι τους καθοτι δεν ξεπλήρωσες όλα όσα έκαναν για σένα;
Όποιος ενήλικος σου δείξει αγάπη βλέπεις στο πρόσωπο του έναν πατέρα ή μια μητέρα;
Τρως συνεχώς χαστούκια από τους ανθρώπους καθότι εσύ αναζητάς ανιδιοτελή αγάπη αλλά ανιδιοτελή αγάπη μόνο οι γονείς σου μπορούν να σου δώσουν!
Σε νιώθω!
Κληρονόμησες μια επώδυνη ψυχικη κληρονομια, μια τοξική παιδική ηλικία, καθότι η παιδική ηλικία είναι η παρακαταθήκη του ανθρώπου.
Καταγόμαστε, οι άνθρωποι, από τα παιδικά μας χρόνια.Αυτά είναι η πατρίδα μας!
Και συ, όπως και αλλα πολλά παιδιά σαν εσένα νιώθεις πως δεν έχεις γερές ρίζες! Την λύπη σου την ρουφάς μόνος/η και αυτή σε τσιμπάει τόσο πολύ που τρυπώνει στα σωθικά σου.
Η πιο δύσκολη είναι η χαρά, όμως! Δεν έχεις κανέναν δικό σου άνθρωπο να μοιραστείς την χαρά σου! Επώδυνη κληρονομιά!
Ακουσε με!
Συνειδητοποίησε πως είσαι μόνος και φτιάξε εσύ ένα δικό σου κοινωνικό δίκτυο.
Βάλε τελεία στο παρελθόν.
Γίνε αυτό που δεν ήταν για σένα οι γονείς σου, θα το καταφέρεις κάνοντας ψυχοθεραπεία/
Στηρίξου στις δικές σου δυνάμεις
